Highway to Hell

-65-

Ik voel zijn warme lippen op de mijne en verstijf eerst helemaal van schrik. We hadden net een gesprek gehad dat hij liever vrienden met me wilde zijn en nu stond hij me te zoenen? Maar toen ik zijn lippen op de mijne voelde besefte ik me dat er eigenlijk geen beter en vertrouwder gevoel dat dit bestond en begon hem terug te zoenen. Hij reageerde verrast en enthousiast en zijn handen streelde mijn haar en mijn rug. Mijn handen lagen in zijn nek, zachtjes kietelend. Het was echt een heerlijke kus en ik wilde zeker niet de eerste zijn die dit zou verbreken, maar ik moest nu toch echt weten waar Sander mee bezig was.

Zachtjes maakte ik me los uit zijn omhelzing en keek hem aan, door het donker kon ik zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien maar hij leek er gelukkig uit te zien. 'Sorry,' hoorde ik Sander mompelen en hij zette een stapje achteruit. 'Het was niet mijn bedoeling om...het ging vanzelf,' zei hij en ik zag een klein glimlachje om zijn lippen spelen. 'Maar vanmiddag vertelde je me dat het beter was als we vrienden waren Sander, ben je daar nu op teruggekomen?' vroeg ik en keek naar zijn gezicht en probeerde daar iets van af te lezen. 'Ik weet het niet Roos,' zegt hij en kijkt naar de grond. 'Denk jij dat het iets kan worden?' vraagt hij en kijkt me dan met hoopvolle ogen aan. Ik friemel nerveus aan het draadje van mijn trui. Of het iets kan worden tussen Sander en mij? Ik voel een sterkte twijfel opkomen maar als ik recht in zijn ogen kijk lijkt die twijfel ineens voorgoed verdwenen. 'Ja,' zeg ik en sla dan opnieuw mijn armen om hem heen en begin hem te zoenen.

Hij zoent enthousiast terug en ik hoor nog een zachtjes 'Ik ook,' over zijn lippen komen. Ik heb geen idee hoelang we hier staan, het kunnen minuten, uren, maar ook dagen zijn. Ik ben mijn hele besef van tijd kwijt en merk pas dat we buiten staan als ik iets nats op mijn hoofd voel druppelen. Bah, regen.

Dan hoor ik een zacht gekuch achter me en maak ik me los uit Sanders omhelzing. Daar staat zijn moeder met een enorme glimlach op haar gezicht naar ons te kijken. 'Misschien willen jullie even binnenkomen?' vraagt ze en knipoogt naar Sander waarnaar ze weer naar de woonkamer verdwijnt. Lacherig lopen Sander en ik de hal in en gaan daar verder waar we gebleven waren. Giechelend en elkaar strelend, vastzittend in een eindeloze omhelzing.