Orta Karar (Tamamlandı)

44

Belim ağrıyordu ama ruh halim daha uyanmadan harika sayılırdı. Şey dışında...

"Naz kalk diyorum sana, misafirler geldi bile." 

Sanki rüya gibi geçen gecenin rüya olduğundan emindim ama artık değilim çünkü hiçbir rüya annemin odamın kapısını hırsla tıklatarak zorlamasıyla mahvolamaz. Zihnim bile bana bu acıyı yaşatmaz.

Annemin sesini parça parça duyarken uykumu alabilmemin de etkisiyle gözlerimi açabilmeye başladım. Göz kapaklarım yukarı doğru çıkmasına rağmen görüşüm bulanıktı. Sadece bir kaç hissiyat... Ah tabii ya gözlük. Elimi koyduğum hafif dikenli yerden çekerek el yordamıyla bulmaya çalıştım. Sonunda elime çarpan sert şeyle camları kirletmeyi umursamadan avuçladım ve uyku sersemliği ile burnumun üstüne yerleştirdim.

Gördüğüm ilk şey hâlâ uykusunun en derinliklerinde olan Emirhan idi. Sağ kolu boynumun altında iken sol kolunu da belime sarmıştı. Ah dur bir şey hatırladım, bu rüya değil lan.

"Ben ne zaman buraya geldim?" Üzerimde bir örtünün olmamasının verdiği hissiyatla sanki çıplakmışım gibi kollarımı kendime sardım. Sessizce söylememden ötürü Emirhan'dan bir tepki gelmedi. O uyanmayınca romantik komedi halimden sıyrılıp ellerimi indirdim ve gözleri devirip hafiften uzun çocuğu dürtükledim.

"Oğlum, ne işim var benim burada?" Emirhan ikinci ikazımla kafasını koyduğu kolundan azıcık kaldırdı ve tek gözünü diğerini daha çok yumarak açtı. Aynı benim gibi ortamı değerlendirdikten sonra oturma pozisyonuna geçerek biraz da beni inceledi ve sonunda konuşmaya başladı.

"Hatırlamıyor musun? Gece birden kalkıp bana sırnaştın." Bu aklı başında benim yapacağı tarzda bir olay değil, lakin uykuluyken aklım başımda değil yani yapmış olabilirim. Ben tam ağzımı açtığım anda kapım tıklandı ve karşımdakinin playboy gülümsemesi ten rengiyle beraber anında soldu.

"Peki ben manyak mıyım seni yukarı alacağıma iki büklüm yatmak için yanına geleyim?" Ve ben kapıdaki siniri her saniye daha da yükselen kadını umursamayarak sorumu Emirhan'a yönelttim. Annemi o an iplememiş olmam onda büyük bir şok etkisi yarattı, herkeste yaratırdı.

"Evet manyaksın lakin konumuz bu değil, annen kapıda." Telaş yapan Emirhan, kendini yemeye başlamıştı bile ve aslında ona hak veriyorum. Basılmak üzere olmak insanların telaş yapmasını gerektiren bir an. 

Annem kapıyı daha sert tıklatmaya başlayınca ikimiz de aniden yatağımın arkasında sanki siper almış gibi pozisyona geçtik.

"Kız uyanmıyor musun sen daha?" Ben çalar çalar giderler yöntemini denemek isterken Uzun Çocuğun eliyle kapıyı inatla işaret etmesinden anladığım kadarıyla cevap vermemi istiyordu. Birbirine girmiş saçlarımı kaşıyarak çekimserce kapıya baktım, benim bildiğim annem konuşmaya başladıktan sonra o kapıyı bana açtırır. 

"Şey, ne... Ne misafiri bu vakitte?"

"Seninkiler geldi. Hadi banyo yapacaksan da çabuk ol, yağlanmıştır şimdi senin o ince telli saçların." Annemin söyleyeceğini söylemesi ile ellerimi tekrar saçlarıma attım ve yağ oranını kontrol ettim, lanet yağlı saçlarım.

"Bekle, bekle. Kızlar mı?" 

"Ne kızları? Üst komşu, üst." Annemin bastıra bastıra üst demesiyle gözlerim sonuna kadar açıldı ve başım yavaşça soluma döndü. Karşılaştığım şey aynı yüz ifadesi ile bana bakan çocuk oldu. Sanırım içine doğru tam şuan sıçtı. 

"Emirhanlar mı?"

"Emirhan'ı görmedim ama evet onlar. Hem ben manyak mıyım 4 tane küçük çocuğu olan üst komşumu çağırayım." Evet manyaksın ama konu bu değil çünkü Emirhan zaten bizim evde, hem de dün geceden beri.