DUИGЕОИ | Camren

Rozdział 30

Camila's POV:

- Pięć minut. - przypomniał mi Mendes.

- Jasne. - mruknęłam z uśmiechem na ustach.

Brunet obrócił się i wyszedł, zostawiając mnie samą. Podeszłam do wielkich drzwi i złapałam za uchwyt na wysokości mojej twarzy, za który pociągnęłam. Zauważyłam przed sobą szybę, a za nią znaną mi sylwetkę, która w ciszy wpatrywała się w sufit. Nie wyglądała najlepiej.

- Cześć, Lauren. - przywitałam się, skupiając uwagę brunetki na mojej osobie.

Spojrzała się na mnie ze zdziwieniem i przez jakiś czas nic nie mówiąc, wpatrywała się we mnie.

- Cabello. - powiedziała cicho, jakby nie miała pewności. Wstała z łóżka i podeszła do mnie. - To twoja wina. - jej głos brzmiał słabo.

- Tak, przepraszam. - mruknęłam, dotykając palcami szyby.

- Ścięłaś mi włosy, a potem wyzywałaś przed wszystkimi. - mówiła te słowa tak, jakby dopiero teraz uświadomiła sobie kim jestem. - Przez ciebie tu jestem! - jej głos się załamał.

- Jak się trzymasz? - zapytałam, widząc jej podkrążone oczy.

- Serio o to pytasz? - zapytała dość głośno. - Siedzę tu już ponad miesiąc w samotności! - wykrzyczała.

Minęły mniej niż trzy dni, ale w tym miejscu czas chodzi inaczej.

- Jesteś na mnie zła? - zapytałam.

- Wejdź tu, a pokażę ci, jak bardzo. - warknęła uderzając otwartymi dłońmi w drzwi.

- Wiesz, że ode mnie zależy ile tu zostaniesz? Ale jak chcesz, to możesz zostać tu jeszcze jeden miesiąc. - mruknęłam, dotykając rączki, z chęcią wystraszenia brunetki.

- Nie, czekaj! Przepraszam. - powiedziała szybko. - Przepraszam, już nie będę. Wypuść mnie.

- Czuję, że wciąż masz w myślach zamordowanie mnie, więc najlepiej, jak jeszcze trochę tu posiedzisz. - stwierdziłam, a zielonooka już chciała coś powiedzieć, gdy kontynuowałam moją wypowiedź. - Przemyślisz swoje zachowanie i wtedy ciebie wypuszczę, ale mogę ci coś podarować teraz. Jesteś głodna, Lauren? - zapytałam.

- Bardzo, nie dostałam jedzenia od dwóch dni. - powiedziała.

Chyba od dwóch godzin. - pomyślałam.

Wyjęłam spod gumki od spodni paczuszkę krakersów i pokazałam ją brunetce przez okienko.

- Chciałabyś? - zapytałam, a zielonooka energicznie pokiwała głową. - Co byłabyś w stanie zrobić za to? - dopytałam z ciekawości. 

- Zależy, co chcesz. - stwierdziła, a ja podrapałam się po głowie, zastanawiając się.

- Byłabyś w stanie oddać swoje ciało za paczkę krakersów? - zapytałam z uśmiechem na twarzy. Lauren nie odpowiedziała. Otworzyłam otwór, przez który były dawane tace z jedzeniem dla więźniarek i wystawiłam paczuszkę. Brunetka się schyliła i już chciała ją chwycić, gdy szybko cofnęłam rękę. Zielonooka zamiast za krakersy, złapała za moje udo. - Ej, ale to było tylko pytanie z ciekawości. - stwierdziłam, czując jej dłoń na wewnętrznej części uda.

- Daj mi to! - rozkazała. - Bo cię nie puszczę. - zagroziła, a ja cicho się zaśmiałam.

- Wiesz, że mogłabym się zgiąć i przykleszczyć ci rękę? - zapytałam z lekkim rozbawieniem.

- Camila. - jej głos brzmiał tak, jakby dziewczyna miała się zaraz rozpłakać. Wyrwałam nogę z uchwytu jej dłoni, po czym usiadłam na ziemi przed drzwiami. Uśmiechnęłam się, widząc wyraźniej twarz Lauren, niż przez tą brudną szybę.