Pseudowiersze

47. Zamęt

Kapał deszcz

Płonęło lato

Przybyła wieść

Lecz ja spałam rano

Pukał i krzyczał

Nic nie słyszałam

Sama też byłam

Niewiele zdziałał

Szarpałam za włosy

Krzyczałam w mych myślach

Wydrapałam rany

Zakopana w zgliszczach

Oddechy skradałeś

Pocałunki brałeś

Obietnice składałeś

I nawet nie kłamałeś

Traciłam zmysły

Tłukłam o ścianę

Świat zasłoniły

Nie widzę już dalej

Sobą nie byłam

Choć pomóc ci chciałam

Niemoc mnie wzięła

Strach zasiała

Nie było w domu nikogo

Choć wytrwale walczyłam

Obłędu uścisku szponiastego

Szyderczo nie odepchnęłam

Głos twój odbijał się w mej głowie

Cienie przed oczami widziałam opętańcze

Nie wytrwałam w naszej umowie

Z ust wypływały wrzeszczące szarańcze

Chłopcze młody, czemu nie odejdziesz?

Czemu nie skradniesz serca innego?

Wszakże to w otchłani nawet nie wie, kim jesteś

Nie lepiej opłakać, by zdobyć coś słodszego?

Kochaj dopóki szczęście dostajesz

Lecz zniknij, nim zapniesz umysł w okowy

Nim odmęty pochłoną, utoniesz

Gorączka ma kończy te łowy