Just like Titanic (COMPLETED)

Chapter 42

Dhenzel's POV:

"Anong ginawa sa'yo ni Fernando? Nasaktan ka ba? May sinabi na siya sa'yo?"sunod sunod na tanong ni mommy pagkauwi namin ng bahay.Isang linggo na ang nakalipas at kasalukuyan kaming nasa kwarto ko. "Okay na po ako huwag na po kayong mag alala at saka wala naman sinabi si Tito sa'kin" pagsisinungaling ko. Hanggang ngayon naguguluhan pa rin ako, hanggang ngayon hindi ako alam kung dapat na akong maniwala kay Tito Fernando at sa sinabi niya pero parang mali na itago ko lang ito at hindi sabihin kay mommy. Ah basta hindi pa ito ang tamang oras para rito." huwag ka nang lalapit sa kanya maliwanag ba anak?" Mahinahong sabi ni mommy.

Simula ng nangyari ang engkwentro ay hindi ko na ulit nakita si Tito Fernando ganun din si Andre, hindi ko man lang siyang napasalamatan at nakausap. "Ayos ka lang ba?" Nag aalalang tanong ni Denver na kasalukuyang nag aayos ng kwarto ko, kilala na siya ni mommy kaya't nakakapunta na siya sa bahay. "Oo ayos lang ako,ikaw ba?" Agad kong tugon. Napangiti naman siya bago sumagot."ayos na ako kasi ayos ka na" tugon niya. Bigla naman akong mamula dahil sa sinabi niya hehehehe.

Pumunta kami sa Amsterdam bridge upang mag unwind dahil sa mga problemang kinakaharap ko. Hindi ko na kasi alam kung sino ba ang paniniwalaan ko, si mommy ba o si Tito? Naguguluhan na ako. "Ayos ka lang ba talaga? Mukhang malalim ang iniisip mo ah" nag aalalang sabi ni Denver habang nakatingin sa'kin. Bumalik naman ako sa realidad ng narinig ang sinabi niya. Nginitian ko lang siya at saka tumingin sa kawalan. Matatapos pa na ang mga problema ko? Biglang lumapit si Denver sa'kin at hinawakan ang kamay ko."nandito lang ako, handang makinig sayo" nakangiti niyang sabi. Hays mabuti nalang at nandito si Denver kahit na wala kaming label. Sana hindi siya mawala sa tabi ko dahil alam kong nahulog na ako.

"Nandito lang ako kasama mo hanggang sa pagtanda mo" huling sinabi niya na nagpabilis ng tibok ng puso ko. Sobrang tahimik ng lugar at tanging malakas na tibok ng aking puso ang naririnig sa buong paligid.

*dug *dug *dug *dug *dug *dug *dug

Itong awiting ito
Ay alay sa'yo
Sintunado man itong
Mga pangako sa'yo
Ang gusto ko lamang.....

Kasama kang tumanda

Patatawanin kita
'Pag hindi ka masaya
Binuhatin kita
'Pag may rayuma ka na
Oh kay sarap isipin......

Kasama kang tumanda

Ibibili ng balot
'Pag mahinang tuhod
Ikukuha ng gamot
'Pag sumagot ang likod
Oh kay sarap isipin.....

Kasama kang tumanda

Sasamahan kahit kailan man
Mahigpit kumulang hindi mabilang
Tatlumpong araw sa isang buwan

"Umabot man tayo ng 3001?"mahinang tanong ko. Oo gusto kong makitang puti na ang buhok niya, gusto kong makitang matanda na siya at gusto kong makasama siya hanggang sa aking huling hininga.

"Umabot man tayo ng 3001" masayang sabi niya at saka hinalikan ang kamay ko.

"Sana maging katulad ng titanic yung pag ibig natin ,yung tipong kahit saglit lang sila nagkakilala pero sila na yung itinadhana, tapos ako yung Rose mo at ikaw ang Jack ko" mahinang sabi ko. Hindi naman kumibo si Denver, siguro hindi niya narinig. May kung ano siyang ibinulong sa kaniyang sarili na akala niya ay hindi ko narinig.

Pangako, ako ang magiging Jack mo

Medyo madilim na at umuulan ng makauwi kami sa bahay, wala si mommy dahil inaasikaso ang nangyaring insidente sa pagitan ko at ni Tito Fernando. Hindi ko namalayang dumampi na pala ang labi ni Denver  sa labi ko kasabay ang paggalaw ng kaniyang  kamay sa pagkatao ko. Gusto ko man siyang awatin pero pinagtaksilan ako ng mismong katawan ko. At pinagsamahan namin ang mainit na sandali. 

Nagising ako dahil sa sobrang sakit ng eva ko Juskoo hindi naman kasi ako nainform na gifted pala itong si Denver at napakalaki ng hotdog, Jumbo! . Agad akong nagtungo sa kusina para uminom ng tubig, natuyo kasi ang lalamunan ko dahil napagod ako sa pagmamaneho sa ibabaw niya. Kasalukuyan akong umiinom ng tubig ng maramdaman ko ang malaking bagay na dumikit sa likuran ko kasunod ang mga halik sa leeg ko na ginagawa ni Denver. Ilang saglit lang ay itinulak niya ako sa kitchen sink bago natuloy ang pangalawang plok plok.

Umaga na ng magising ako at napansin kong wala na si Denver sa tabi ko, siguro may importanteng bagay na inasikaso. Pagbaba ko ng kusina ay naabutan kong naghahanda ng pagkain si mommy. Lumapit ako sa kanya at yumakap. Katulad ng dati ay masaya kaming kumain at nagkwentuhan ng mga nangyari sa araw namin pero syempre hindi ko sinabi ang tungkol sa plok plok namin ni denver.

Pagtapos kong maligo ay agad akong nagtungo sa kuwarto ko upang magbihis at isulat sa aking diary ang plok plok na nangyari kagabi hihihi.

Dear diary,

Ito yung unang beses na may pumasok sa eva ko huhuhu pero worth it naman kasi malaki naman yung hotdog, parang buho hehehe, Bastos ko naman. Alam mo kung bakit nagawa kong ibigay ang eva ko sa taong 'yun kasi alam kong mahal ko na siya at ayoko ng malayo siya sa'kin. Natatakot akong mawala siya dahil nasanay na akong lagi siyang nandiyan para ako ay suportahan sa lahat ng bagay at  damayan sa oras ng pangangailangan. Masasabi kong ibang iba siya sa unang lalaking minahal ko at iniwan lang ako. Sana ito na yung tamang tao, sana ito na yung tamang panahon at pagkakataon at sana manatili siya sa tabi ko sa kahit anumang pagsubo kang haharapin ko. Hindi ko man siya lubos na kilala dahil kailan lang kami nagkita pero pakiramdam ko parte siya ng dating pagkatao ko. Denver, ipinapangako ko na kahit pumuti na ang buhok, kahit hindi na malinaw ang mata ko, at kahit hirap na akong magsalita , hindi ako mapapaos na sabihing ikaw ang isa sa pinakamagandang nangyari sa buhay ko at nangangako akong kahit mawala man ang alaala ko, hindi ko malilimutan ang pangalan mo, hindi ko malilimutan ang mga nagawa mo para sa'kin at hindi ko malilimutan ang buong pagkatao mo dahil ikaw, ikaw ang gusto kong makasama sa habang buhay.

Dear diary sana ang lahat ng isinusulat ko ay magkaroon ng kabuluhan sa hinaharap.
- Dhenzel

Featured Song:

Kasama kang tumanda- Toni Gonzaga