The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 32 • Ashton

Ik zit zuchtend voor me uit te staren naar Wienowa en Harry die scheldend afspraken met elkaar aan het maken zijn. Ik voel met haar mee, mijn kleine zusje moet dit doen voor iemand die ze haat. Zuchtend sta ik op en ga ik naast haar zitten. Ik sla mijn armen om haar heen en leg mijn hoofd op haar schouder. "Nu even niet Ash, hoeveel ik ook van je houd, dit is ontzettend belangrijk." Zegt ze vastbesloten. Ik laat haar los en zuchtend sta ik weer op. Ik pak mijn jas van de kapstok en loop de deur uit het koude winter weer in. Had ik haar maar verteld hoeveel ik nou eigenlijk van haar hield, misschien liep ik hier dan niet in de kou maar lag ik warm in haar armen.

Ik kijk naar de kinderen die over de straat rennen en met de bal spelen. Dat doet me denken aan vroeger, toen ik nog klein was. Ik voelde me altijd zo gelukkig, maar sinds de afgelope weken is dat totaal het tegenover gestelde. Ik had me al jaren niet meer gesneden, maar op dit moment had ik daar de neiging naar, dankzij mij word alles verpest. Als ik de kans van de tour van One Direction niet had aangenomen, dan had Wienowa dit nu niet hoeven te doen, dan had ik hier niet huilend over straat gelopen omdat ik hopeloos verliefd ben op een meisje dat me niet hoeft.

Ik kijk naar een stelletje dat hand in hand door de mist heen loopt. Ik schop tegen een steentje aan en stop mijn handen in de zakken van mijn niet dikke jas en voel de kippenvel over mijn rug lopen. Ik haal een van mijn handen toch weer uit mijn zak en veeg de tranen van mijn wangen. Ik verdiende het niet om hier te zijn, ik verpest levens en ik voel me ontzettend schuldig.

In de verte zie ik de trein aankomen en zucht. Zal ik gewoon in de trein stappen en weggaan. gewoon zo ver mogelijk weg, weg van al mijn problemen, mijn vrienden en mijn familie. Zou dat alles oplossen? Zou dat een einde maken aan alle rotte problemen? Dat weet ik niet, maar wie niet waagt, wie niet wint. Ik stap het trapje van het station op en haal mijn handen uit mijn zakken. Ik hou ze voor mijn mond en blaas er zachtjes tegenaan. Mijn warme adem zorgt ervoor dat ik het zelf wat warmer krijg.

De trein is er bijna en ik begin zo mijn twijfels te krijgen van mijn plan. Wat los ik er mee op als ik weg ga? Mensen zouden me altijd nog kunnen vinden en ik zou overal herkend worden zodat ik weer andere harten kan breken. Nee, dat wilde ik niet.

De trein komt steeds dichterbij en ik zucht. Dit zou het kunnen zijn, dit zou het perfecte moment zijn om alle zorgen achter me te laten. Dit zou het perfecte moment zijn om alles te vergeten en geen pijn meer te hebben. Dit zou het perfecte moment zijn, gewoon perfect. Niemand zal mij missen, nee echt niemand zou er iets om geven als ik er niet meer zou zijn. Iedereen zou opgelucht zijn, want ik kan dan geen harten meer breken. Dat is wat ik wil, er niet meer zijn. Ik wilde gewoon niet meer bestaan. De trein komt steeds dichterbij en ik besluit mijn keuzen vast te stellen. Dit is het perfecte moment, perfecter dan dit gaat het niet worden Ashton, dus neem je kansen.

Ik loop wat dichter naar het spoor en zet mijn voet op het randje van het platform. Ik voel mijn hart bonken en mijn gedachtes slaan op hol, maar ik blijf hetzelfde herhalen in mijn hoofd. "Dit is het perfecte moment." Fluister ik. De trein is er bijna en ik concentreer me op het rails. Daar ga ik dan, ik ga nu echt. Ik zet mijn voet over het platform en leun naar voren. Op drie spring je Ash, niet zo bang zijn, dit is wat je wilde.

1.... Ik voel de steken in mijn borst.

2.... De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik me wat verder naar voren leun.

3... Ik word naar achter getrokken en val met mijn rug op de grond. Geschrokken kijk ik omhoog waarna de trein voorbij raast. Mijn perfecte moment is verpest, het is verpest en het zal nooit meer zo perfect zijn. Ik draai me om en kijk in twee diepe donker bruine ogen.