The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 35 • Mabel

De deur slaat open en ik hoor hoe voeten zachtjes tegen de betonnen vloer tikken. ' Hallo ? Is daar iemand ?' Vraag ik met mijn adem ingehouden. Geen antwoord. Ik sta op en schuif een van Harry's gevlochten armbanden om mijn pols. ' Harry ? Ben jij het soms ?' Ik loop naar de gang en hoor hoe iemand de kraan opendraaid. Ik voel de adreline door mijn aderen stromen als ik nogsteeds geen antwoord krijg. Zachtjes stap ik een paar treden naar beneden in de hoop erachter te komen wie er in ons huis was. Door het raam in de deur, zie ik precies de reflectie van Ashton. Opgelucht trippel ik naar beneden, ik sla de deur open en grijp ondertussen naar de kam. ' Jezus, Ashton. Je had wel kunnen reageren. Ik dacht dat er werd ingebroken ofzo. ' Mompel ik terwijl ik de kam door mijn haar haal. Hij draait zich om en ik zie hoe er de tranen langs zijn wangen lopen. Ik stop abruct met kammen en loop op hem af. Ik sla mijn beide armen om zijn schouders. ' Wat is er ?' Hij schud zijn hoofd en ik graaf mijn hoofd in zijn borst. Hij was een kop groter dan mij dus hij kon zijn kin leunen op mijn hoofd. Ik voelde hoe zijn hart sneller klopt. Nasnikkend legt hij zijn armen op mijn rug en wrijft erover. ' Ik wil je iets laten zien ' Ik worm me uit zijn greep en pak hem bij zijn hand vast. Als hij me een paar seconde vragend heeft aangekeken, sleep ik hem mee naar boven. Daar plof ik samen met hem neer op het kleedje die midden in mijn kamer lag. S'middags schijnt de zon erop waardoor het lekker warm was. ' Oke, steek je hand uit. ' Zeg ik en hij doet gehoorzaam wat ik hem vraag. Ik leg mijn ene hand voor mijn ogen en met de andere pak ik een armbandje van het kleed. ' Houd even je ogen dicht. ' Ik haal mijn andere hand ook van mijn ogen, schuif zijn mouw iets omhoog en laat het armbandje op mijn pols glijden. Dan bind ik hem iets strakker vast zodat hij percies goed zat. Ik geef hem het seintje en hij opent zijn ogen weer. Ze zijn rood en vochtig waardoor je meteen op kon merken dat hij gehuild had. Als hij mijn armbandje ziet, spartelen ze een vleugje geluk uit. Het armbandje was groen met zwart en zijn naam is erin gevlochten. ' Dankjewel ' Hij drapeert zijn armen om me heen en trekt me tegen zijn borstkas aan. Zijn lippen waren nog maar millimeters van mijn gezicht verwijderd en ik kijk hem met een trotse glimlach aan. ' Als-' Mompel ik maar voordat ik mijn zin kan afmaken drukt hij zijn lippen om die van mij. Ik sluit mijn ogen even en sla mijn armen om zijn middel. Ik houd me vast aan zijn t-shirt en voel hoe hij langzamerhand in de zoen opgaat. Ik glijd met mijn handen onder zijn shirt en voel daar wat zitten. Fronzend open in mijn ogen terwijl hij ongestoord verder zoent. Zijn tong tikt tegen mijn lippen en ik open mijn mond gewillig. Ik til zijn shirt omhoog en zie hoe er allemaal schaafwonden op staan. Ik duw hem geschrokken van mij af en stompel een meter naar achter. ' Hoe- hoe kom je daaraan ?' Hij kijkt me betrapt aan, waarna hij zijn t-shirt weer rechtstrijkt. Op dat moment slaat de deur open en niet veel later knalt hij ook weer dicht. Het huis begint er helemaal van te trillen. ' Wienowa heeft me naar achteren getrokken ' antwoord hij zachtjes. Ik voel hoe de woede zich oppropt en ik sta als een reflex omhoog. Eerst kwam mijn broer al snikkend mijn kamer binnen nadat zij zijn hart gebroken heeft en nu zit Ashton onder de schaafwonden. Ze mag van mij het huis uit met haar hatelijk kop. Het kon me eerlijk gezegd niks meer schelen of ze het zusje was van Ashton of niet. Ze bracht alleen naar ellende en dat hadden we wel genoeg in dit huis. Ik staar naar de verzameling armbanden die Harry op mijn nachtkastje legt. Hij was de laatste tijd zo druk met haar, dat hij geheel langs me heen keek. Stiekem had ik dat wel eens gewenst, dat hij iets minder bezorgd ging doen, maar dit was absoluut niet hoe ik het gewenst had. Ik voel de eenzaamheid die door mijn aderen stroomt. Het was hetzelfde gevoel als toen hij mij verliet drie jaar geleden om te gaan touren. Ik was hem kwijt. Ik was mijn enige hoop in het leven kwijt en zonder hem zag het leven er zo zwaar uit. Dat was de laatste druppel toen, die samen met een reeks andere dingen mij zo de depressie in hebben gesleept. Want ik was hem zomaar kwijt. Maandenlang heb ik op hem gewacht bij de voordeur, in de hoop dat hij me op zou halen. Of op zijn minst een brief zou sturen, maar dat zat er niet in. Het voelde alsof ik mezelf misde. En dat laat ik absoluut niet nog een keer gebeuren.