The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 47 • Mabel

En zo heb ik Harry in de auto gekregen, waar we ondertussen al drie uur mee door de straten hadden gereden. " Misschien gaan we haar niet vinden .. " zegt Harry, die zijn hand op mijn knie heeft gelegd. Ik leg mijn hand erop en glimlach hem bemoedigend toe. Ik zag hoe het hem van binnen kapot maakten. " .. Misschien was het een stomme fout om haar te gaan zoeken," gaat zijn gemompel verder. Ik blijf met mijn ogen op de huizen gericht die langsrazen. Op zoek naar Wienowa. " Misschien wel, maar het is een fout die het waard is om te maken." Ik voel zijn blik die op me brand en hij pakt mijn hand vast om er een kus op te geven. " Bedankt dat je dit voor me doet." Ik hum even en blijf met mijn blik op de straat. " Ik zal je nooit meer naar Love Actually laten kijken," mompelt hij en ik kan mijn lach even niet meer inhouden." Ja, je liet me die film zo vaak zien. Die film is vreselijk. Echt wa- oh fuck, Harry. Draai om, ik zag haar !" Schreeuw ik als het beeld van haar paarse haren mijn netvlies vult. Geschrokken drukt Harry op de rem waardoor ik naar voren schiet. Met dank aan de gordels, dat ik niet door de ruit vlieg. Als ik naar buiten kijk, loopt er een meisje met een paarse pruik langs. Teleurgesteld laat ik me weer naar achteren ploffen. Ook bij Harry was de enthousiasme uit zijn gezicht verdwenen. Hij slaat zijn hoofd tegen het stuur. " Ik kan niet stoppen met aan haar denken en het kilt me," zegt hij na en tijdje. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf troostend heen en weer. " Ik begrijp je," Het was nu een dag nadat Ashton me vertelde om dood te vallen, en ik voelde de leegte van mijn hart. De leegte die hij zou vullen. En het maakte me niks meer uit wat er ging gebeuren, ik was tot over mijn oren verliefd. Iedereen mocht het weten, hoe ik s'avonds wakker lag van zijn aanwezigheid die door de dunne muren brandde. Hoe ik s'avonds mezelf moest tegenhouden om niet naar hem toe te rennen en hem te vertellen dat hij de duisternis - wat mijn leven is- oplicht. En dat ik me warmhield met het idee van zijn gezicht die me s'ochtends toelacht. Ik hield van de kleine haartje op zijn kin als hij zich niet had geschoren en de grote bril waarin zijn ogen net kleine stralende knikkers in leken. En de manier waarop hij naast me zat, luisterend naar de stilte van de sterren. Het deed mijn hart sneller kloppen maar nu niet meer, nu voelt het alsof iemand in mijn hart knijpt in de hoop dat het bijeen zou blijven. Waneer deze - zogenaamde hand- zal los laten, springen alle stukken uit elkaar. Zo voelde een gebroken hart dus, alsof iemand constant op je borst drukt. Want ik dacht dat deze jongen, in tegendeel van de hele wereld, mijn niet zag als een mislukkeling of een ongeluk. Maar als een waardig persoon. Hij was net zo erg als de wereld, hij vind dat ik het niet verdien om op de wereld rond te lopen. Net als mijn moeder, alle kinderen van school, Jack, de hele wereld. De enige die me tegenhield om zelfmoord te plegen, zat hier naast me in deze auto. Ik snik mijn tranen weg en Harry kijkt op. Hij zet beide handen aan wedezijden van mijn hoofd en legt het tegen zijn borst. " Ik denk niet dat ik de pijn onder woorden kan zetten " Hij wiegt me heen en weer terwijl hij zijn arm om me heen slaat. " Soms, als je hoofd te veel praat, is stilte alles wat nodig is. En een paar armen om die stilte in te delen," citeert hij mijn woorden. Ik begraaf mijn hoofd in zijn shirt en de tranen stromen nu nog harder dan hiervoor. Op Harry's shirt onstaat er een natte plek, al deert het hem niet. Zachtjes neuried hij de woorden van Photograph. De straat word donker, waarna de lantarenpalen verlichten. En Harry's ogen waren rood met dezelfde tranen als mij erin. " You can keep me inside the pocket of your ripped jeans, holding me closer untill our eyes meet. You won't ever be alone. " " If you hurt me, that's okay baby. Only word bleed, inside these pages," zing ik mee." You just hold me, and I won't ever you go." En op dat moment gaf hij me het veilige gevoel, alsof ik de wereld even aankon. Alsof wij de wereld aankonden, zolang hij er was leek de wereld niet zo zwaar. Ik zag Wienowa voor me, zwervend door de straten. En een vlaag van schuld lag op mijn schouders. We moesten haar hoe dan ook vinden.