The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 39 • Mabel

Meerdere malen hadden mijn gedachte me naar het idee van Ashton getrokken, die me ruw tegen de muur slaat, gefrustreerd. Mijn gedachtes hadden me duidelijk gemaakt dat ik dood kon vallen en het hem niks zou schelen. Ik besef hoe het rooskleurige beeld dat ik altijd voor me had als ik aan hem dacht, verdwenen was. En goed dan maar, want dat moest abrupt stoppen. Ik wil niet meer denken aan Ashton en mezelf snijden en Ashton en zelfmoord en Ashton. Ashton moest weg. Het moest nú ophouden. Ik zit nu hier aan de bar met een Rosé in mijn hand en mijn voet beweegt ietswat naast de maat. Zachtjes neurie ik mee met de muziek die er speelt en kijk het drukbezette gebouw rond. Ik heb het absoluut niet op drukke plekken. Ik had me het zo vaak voorgesteld hoe het moest zijn om Ashton kwijt te raken, maar nu kom ik het niet echt bevatten. Toch zit ik dus nu hier, en het was eigenlijk niet eens zo slecht. De drukte om me heen trokken mijn gedachtes weg van het enige waar ik niet aan wilde denken: Ashton. De speakers verspreidden de muziek van Paramore's Still into you. ' Moet je niet dansen ?' Schreeuwt een jongen in mijn oor. Het eerste wat me aan hem opviel was zijn felblauwe ogen die me vreugdevol aankijken. Ik kende hem niet, nooit gezien zelfs. Maar iets in me borrelde een soort herkenning op. Ik schud mijn hoofd. ' Nee, ik kan niet dansen. ' Loog ik maar. ' Wil je ook niet met mij dansen ?' Weer schud ik mijn hoofd en plaats het glas weer tegen mijn tanden. ' Maar jij kunt wel gaan dansen.' Was mijn antwoord nadat ik voorover boog om het in zijn oor te schreeuwen. De muziek klinkt keihard uit door de hele ruimte. ' Mwah, ik wil liever met jouw dansen. ' Ik schiet in de lach en duw mijn lege glas in zijn hand. ' Goed geprobeerd, maar ik ben niet zo van het dansen.' ' - Oh, Mabel. Schei toch uit. Ik ben het, Seth. ' Mijn mond viel omlaag van schrik als de sprinkel van herkenning opeens insloeg. Ik was hem wel eens tegengekomen toen ik jong was, circa 9 jaar terug. Toen was ik nog klein maar ik dansten de grootte van de horizon.

Het kostte hem niet lang tot ik toegaf en samen met hem op de dansvloer stond. Hij had mijn hand vast en draait me een rondje. ' Ik heb je gemist.' Fluistert hij zachtjes en leunt naar voren om me een kus te geven. Van schrik wankel ik naar achteren en trek mijn hand lost. Ik dook, zonder Seth nog een blik te geven, door de menigte mensen op zoek naar Harry die ergens tegen een muurtje Isabelle aan het neuken zou zijn. Net zoals vroeger kon hij zich dan niet bedwingen. En dát zou mijn grote voorbeeld moeten zijn. Ik wormde tussen warme, dansende lijven die me een voor een aan de kant duwde. ' Harry ? ' Roep ik nogmaals en word dan aan mijn pols meegetrokken. Ik voel hoe dit persoon stevig in mijn wonden knijpt waardoor er tranen in mijn ogen vliegen. Zonder te weten wie het is, volg ik hem gehoorzaam. Ik had immers geen keuze. Als we eindelijk aan komen bij een rustig plekje, draait de jongen zich om en mijn longen blokker terplekke mijn zuurstof. 'J- Jack ?' Stamel ik, ik wil wegrennen maar hij houdt mijn pols iets strakker vast. De tranen die net nog in mijn ogen zaten, glijden nu langs mijn wangen. 'Hé, Mabel. Jou heb lang niet gesproken.' ' Laat me los!' Roep ik en trek me terug naar de menigte mensen. ' Harry!' Geen reactie. Ik zie hoe Jack me boos aankijkt en voor even schieten de beelden voorbij. Hoe hij me in Ierland elke keer een klap verkocht als de dingen die gingen volgens zijn plannen. Zou hij mij nu ook slaan ? Of is het hier te druk. Hij zet zijn nagels in mijn wonden en fluistert zachtje. ' Ik heb nog wel wat mannetje voor je. ' Mijn korte carriere als prostituees vliegt als beelden voorbij en ik voel de misselijkheid opkomen. Voordat ik helder kan denken trap ik hem in zijn lul waarna hij vluchtig mijn pols loslaat en naar zijn geslacht reikt. Met een rotgang ren ik weg. Weg van Jack, weg van Harry, weg van iedereen. Het was het niet meer waard. Want ik was het niet meer waard. Het was allemaal veel beter afgelopen als ik een einde had gemaakt aan mezelf. Ik ging zitten aan de bar en leun mijn elleboog tegen de tafel aan. Met mijn handen voor mijn ogen zodat ik elke traan die mijn ogen zou verlaten, meteen weer kom opvangen. 'Jij ziet eruit alsof je dit wel nodig hebt .. ' Een aardiguitziende barman met een snor kijkt me aan en schuift me een flesje met een neon goedje erin. Daarnaast legt hij een sigaret. Ik kijk hem vol verbazing aan maar denk bij me zelf: Ben je nou belazerd ? Dat ga je niet aannemen hoor, Mabel. Ik dwong mezelf om weg te kijken en te richten op de zee mensen die op de dansvloer stonden. Maar ja, dat lukt natuurlijk niet. Het moet de duivel geweest zijn, want na enkele minuten greep ik het glas en schoot het in een keer naar achteren. Waarom doe ik dit ? Er was maar één antwoord, ik voelde me verschikkelijk. En ik voelde me zo onrustig en ongelukkig, ik weet niet, gewoon rot. Want ik had een rotleven gehad. Er was op dit moment geen één ding aan mezelf wat ik goed of mooi vond. Sterker nog, ik was nergens enigszins tevreden over. Ik kreeg een tweede glas ingeschonken en goot deze in dezelfde vaart door mijn keelgat. Ik pakte de sigaret van de bar en de man stak hem aan. Ik steek hem tussen mijn tanden en een onwijze hoestbui komt naar boven. Ik kijk naar het brandende gedeelte van sigaret en tik het zachtjes tegen mijn pols. Een prikkel van pijn. Maar het houdt me niet tegen, met de sigaret maak ik brandwonden op mijn arm. De man heeft mijn ondertussen zoveel van die drankjes gegeven, dat het door me heen trok. En dit was hét. Dit was geluk. Eindelijk was het hele klotegevoel weg en de hele klotewereld met al die klotemensen. Een waas van rust viel over me heen. En ik dacht, fuck it. Fuck all of it. De wereld was ik en alleen ik. Ashton was buiten mijn gedachte en daar kon hij blijven. En god, wat gevoelde ik me gelukkig.