The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 55 • Mabel

Ik wilde naar Jack toe, want thuis was het maar een hiestirische boel geworden, Ashton zat deprisief op de bank en Harry besloot zijn avonden te besteden aan slapeloze nachten. Met alle medeleven en respect, maar dat was niet bepaald relaxed. Ik kon door deze rommelige omstandigheden gelukkig wel snel uit huis vluchten, want Ashton zou me niet verbieden om weg te gaan. En zolang Harry niks in de gaten had, kon ik lekker Jack zoeken. Ik wist dan ook precies waar hij zou zitten. Ik begon maar mijn vierkantje te lopen, het was rond twaalven en de straat stond al vol met jonge meisjes die stoned begonnen te giechelen. Ze stonden op straat met hun korte rokjes en shirtjes, wachtend op een oude man. ' Heb je hem al gevonden ?' Vraagt een klein meisje die een kleurrijke jas met aangenaaide bloemetjes droeg. Ik was al meerdere keren langs gelopen en ze had me steeds verbazer aangekeken. Ik schudde mijn hoofd en constateer dan pas dat ik me rot zocht voor een jongen die ondertussen al vijf meisjes had geneukt. ' Ik moet er nog eentje voordat ik naar huis ga,' Zei ze kijkend naar haar portemonnee. ' Wacht maar even, dan wijs ik je zo de weg,' Ik keek even dromerige voor me uit, het was zinloos. Toen pakte ze mijn hand en trok me mee de straat op. Daarna rende ze even naar de overkant, ze liep op hoge hakken waardoor ze technisch gezien op haar tenen liep. Zo leek het leeftijdsverschil tussen haar en de mannen iets minder. Ze gaf de man aan de overkant een hand en pratend nam hij haar mee. Met haar hoofd draaide ze mijn kant op en seinde dat ik meemoest. Ik bedacht me dat Jack hier zou zijn, dus ik volgde haar. Het meisje begon te rennen voor de man uit en sprong zonder enige moeite over een hekje. De man kijkt nog even heen en weer voordat hij ook zijn benen over het hekje gooit. Even twijfelde ik, zou Jack daar echt wel zitten ? Ik kon het risico niet nemen, ik had hem nodig. Ik wilde zijn armen die om me heen waren geslagen en mijn hoofd dat tegen zijn borst lag, luisterend naar zijn hartslag. Ik wilde hem. Dus besloot ik ze maar te achtervolgen. Ik klom over het hekje en ik zag het meisje op haar knieën zitten voor de man. De man stond maar te zuchten en te kreunen. Het meisje was met haar hoofd tegen zijn buik gedrukt en het witte spul schoot er met schokken uit. Veel meer kon ik niet meer bevatten want mijn tijd als prostituees kwam met de minuut met details naar boven. Ik kreeg een ontzettend misselijk gevoel en ik moest overgeven. Ik wist niet waar ik het moest doen, maar ik was te slap om me te gewegen. Mijn maaginhoud kwam er in een keer uit, de tomatensoep en brocolie lag als een soort gele eenheid op de grond,waardoor de man zich met een ruk omdraaide. Ik rende terug naar het hek en halfvallend klom ik er terug overheen.

Het kostte me niet veel moeite om weer terug het huis in te sluipen, want nadat ik een paar keer door de ramen had gegluurd, constateerde ik dat iedereen weg was. Waarom ze weg waren, wist ik niet. Maar dat maakte mij ook niet uit, mijn oog was blauw nadat de man mij een klap had verkocht. Hij vond me een vies, nieuwsgierig meisje. Ik wilde hem vertellen dat het mijn schuld niet was, maar toen stond hij recht in mijn complete maaltijd die op de grond lag. Toen ging hij helemaal door het lint, er was echt geen praten meer met hem. Dat blauwe oog kon er ook nog wel bij. Ik ging even naar de la vol met brieven, misschien hadden ze een brief ontvangen van de politie. Wienowa zou nu ondertussen wel eens gevonden moeten worden. Ik voelde zo raar zonder haar om ons heen. Ik speurde door de post tot een Harvard brief mijn blik trok. Ik pakte het op en zag dat het al was opengescheurd.

Geachte M. Styles,

Graag willen wij U bij deze gefeliciteren met uw goedkeuring tot het Harvard Universiteit.

Bij deze zin groeide mijn wenkbrauwen spontaan tot een frons. Ik heb nooit iets gehoord van een goedkeuring tot de Harvard, ik heb het uberhaupt nooit over een studie gehad. Harry zou alles voor mij betalen, omdat ik geen studie mocht doen. Hij vertelde me dat Harvard mij niet aannam, geen een studie nam mij aan. Ik grijp naar de huistelefoon en typ het telefoon in die vermeld staat onderaan de brief. '' Goedemorgen, U spreekt met Harvard Universiteit. Waar kan ik U mee van dienst zijn ?'' De vrouw klonk zakelijk en eentonig, alsof ik tegen een voicemail stond te praten. '' Ik bel namelijk Mabel Styles. Is er enige informatie over haar studie goedkeuring ?'' Vertelde ik, ik luisterde naar het getyp van haar laptop. Na een tijdje antwoordde ze:'' Oh, ik wil U condoleren met uw verlies. Ik lees hier dat Mabel Styles destijds is overleden. Dit is bevestigd door Harry Edward Styles doormiddel van een brief. '' En toen brak het tot me door, ik had geen toekomst. Ik was voor de hele wereld dood, want zo zou iedereen mij willen zien.