The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 67 • Mabel

De moordenaar van de straat bleek Lucas te heten. Hij was zes-en-twintig jaar oud, al lijkt hij ouder door zijn baard. Hij had me meegenomen naar zijn appartement. Daar vertelde ik hem alles. Ik vertelde hem over mijn ouders, Harry, de kinderen op school, Jack en eindigde met een uitgebreide beschrijving van hoe Ashton me ruw tegen de muur duwde en me naschreeuwde dat ik dood mocht vallen. Hij had me schaapachtig aankeken en me tegen zijn gespierde borst gedrukt. De zelfde manier waarop Harry dat altijd deed. Als ik niet beter zou weten, zou hij ook dezelfde geur hebben. De herkenning deed me goed. Ik was bijna vergeten hoe het was om omringt te zijn door armen en je maag dat gevuld werd. Op de straat moest je je eigen speeksel doorslikken, zolang dat je je honger in bedwang hield. En mijn jas dat het enige wat mij ontdeed aan de ijskoude dagen. Ik had wel een paar keer gehuild van je honger en van de kou. Maar waar moest ik anders heen ? Ik kon nergens heen. Lucas had me wel bij hem laten intrekken. Hij heeft meegenomen naar zijn kapper waar ik een nieuw kapsel kreeg. Mijn lichtbruine haren werden pikzwart geverfd. Ook kocht hij een mooie jurk voor me. Een sjiek zwarte jurk dat de contouren van mijn lichaam precies volgde.
'Je ziet er mooi uit,' Roept Lucas boven de muziek uit en slaat zijn armen om me heen. Ze stonden - zoals elke avond- in een van London's meest populaire discotheek. Lucas hield van de lawaai, vertelde hij. Het haalde zijn gedachtes weg van zijn verleden. Zijn moordenaarsverleden. Zijn ouders stonden hem af nadat ze erachter kwamen dat hij stemmen in zijn hoofd had. Hij had er vijf in zijn rechtoor. Ze fluisterde hem dingen in die hij niet kon afstaan. Ze verboden hem bijvoorbeeld om met andere mensen te praten en eisde om een politieman in elkaar te slaan. Nu zijn ze weg. Lucas trekt me dichter tegen mij aan en fluister zachtjes : ' Je bent speciaal, Mabel,' Hij klonk als Harry. Ik misde hem, zijn armen die mij s'avonds naar bed tilde, zijn armbanden die als bergen op mijn nachtkastje lagen en - het meest nog - zijn bijzijn. Lucas stilde mijn dwang om naar huis te gaan een beetje. ' Ruik jij ook die brandlucht ?' Net als Lucas wil antwoorden valt de muziek uit. Ik knijpt in Lucas heupen om me aan hem te vestigen. Ik kijk vragend om me heen en zie hoe de dj zenuwachtig aan allemaal knopjes draait. De lichten flikkeren aan en uit totdat ze uiteindelijk allemaal uit vallen. We blijven achter in een zwarte ruimte.
Ik probeer zijn hand te grijpen terwijl ik nog steeds Harry's, oh fuck ik bedoel Lucas', zijn handen op mijn heupen voel, en snel grijp ik met mijn andere hand een van zijn handen vast. Ik voel hoe hij zijn hand omdraait en hem stevig vastpakt, terwijl hij met zijn andere hand mijn heup loslaat. 'Rustig Mabel, het licht wordt zometeen wel gemaakt, en de muziek gaat verder,' Fluistert hij zacht in mijn oor. Maar de muziek gaat helemaal niet verder, evenmin als het licht. Dan beginnen er ineens mensen te gillen en mijn lichaamscontrole verlies ik, mijn ademhaling gaat sneller en ik laat Lucas los. ' Mabel, blijf nou hier !' Ik voel hoe hij tegen mijn lichaam aandrukt en weer in mijn hand knijpt. Steeds meer mensen zetten het op het gillen en een oorverdovende menigte gillende mensen vullen de discotheek. De paniek raast door me heen en ik word alle kanten op geduwd. ' Brand, er is brand !' Word er geschreeuwd en ik voel hij Lucas mijn hand in die van hem vlecht zodat ik hem niet meer los kan laten. Maar ik wil hem juist loslaten. Hij deed me zoveel aan Harry denken, dat ik hem bij me wilde houden, maar hij is Harry niet. En dat zal hij ook nooit worden. Ik schud mijn hand uit die van hem en volg het schreeuwende geluid door de pikdonkere discotheek. Naarmate
de stemmen hysterischer klinken, verschijnt er een steeds feller licht. Mijn ogen branden van de hitte van het vuur voor me. ' Meisje, kijk uit !' Roepen er een paar en ze trekken me aan mijn armen en polsen. ' Ga nou weg daar, je gaat nog dood!' Ze gebruiken het niet. Dit is het perfecte moment, de vuur zou mijn zonde schoonbranden zodat ik alsnog naar de hemel kan. Mijn zonde genaamd Mabel. Harry zou niet meer zijn leven moeten opgeven voor zijn nutteloze zusje. Mijn ouders zullen zich niet meer afschuwen van hun eigen genen en -boven alles- ze zouden hun zin krijgen. Ashton, alle kinderen op school, Jack, mijn ouders, ze zouden allemaal hun zin hebben. En ik, ik zou mijn zin hebben. Het zou maar even duren, stelde ik mezelf gerust. Het waren nog paar 3 stappen tot het vuur en de onverdraagbare pijn stond al op mijn lichaam. Nog maar heel even .. Nog maar heel even en al deze pijn zou ik niet meer voelen ..
________________
Zo, die cliffhanger-skills ! (: Jk. But seriously though, hope you enjoyed this lil' piece of shit and hope you like & comment.
Je t'aime et j'espere tu m'aime aussi