The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 61 • Wienowa

Ik hoor zijn ketting die bij elkaar stap heen en weer tegen zijn lichaam tikt. Ik sluit mijn ogen en luister naar het eentonige geluid waar enigszins een ritme in was gevormd. Hij loopt te ijsberen door de ruimte in de hoop dat iemand Mabel had gevonden, dat duurde meestal een uurtje totdat hij het opgaf. Eerlijk gezegt was ik bang dat ze teruggevonden zou worden. Ik wilde dat Harry hier bij mij bleef maar dat ging niet want Luke wist nog van niks. Nadat hij honderden rondje heeft gelopen door de kleedkamer, besluit hij maar te gaan omkleden. Hij buigt boven me en fluister:' wist je dat volgende griekse mythe een mens bestond uit vier armen, vier benen en twee hoofden naar Zeus ze uit elkaar heeft gehaald om elkaar te zoeken. Ik denk dat ik mijn andere helft heb gevonden,' Ik grinnik om zijn - zoals gewoonlijk- nutteloze pogingen om lief te zijn en druk een kus op zijn lippen. ' Als iemand me appt, moet je me roepen hè,' had hij nog geroepen voordat hij me verliet samen met zijn telefoon. Ik knik gehoorzaam. Ik voelde de permantente druk die door mijn aderen stroomde, de angst om weer achtergelaten te worden. Ik moest naar een afkickkliniek, dat was vrij duidelijk al probeerde de jongens het nog zo rozekleurig te laten lijken. Ik ben niet zo goedgelovig en weet dat afklickkliniek een hel is. Een gevangenis voor de verslaafden. En zo zagen ze mij dus: een verslaafde. Harry's mobiel licht op en voordat ik hem ruw wegkijk en zijn naam krijs, leg ik een blik op het sms'je. Het is zijn moeder en ik typ zonder misklikking zijn wachtwoord in.

Hey baby, ik vond een armbandje in mijn voortuin met jouw naam erop. Ik hoorde ook dat Mabel verdwenen was, vreselijk voor je. Maar aangezien jij jouw armbandjes aan haar gaf, had je misschien iets aan deze informatie x je moeder

Met een schuin hoofd staar ik ernaar. Als ze daar is, zouden ze haar zonder moeite kunnen vinden en zou alles weer als ouds zijn. Het was net zo rustig zonder haar. Niemand had er moeite mee dat ze ons even met rust liet, dat probleemgevalletje. Alleen Harry en zijn verdriet bezorgde me steken in mijn hart want ik hield zoveel van hem. Hij was de glans in mijn ochtendzon en sterren in mijn helal. Zonder twijfel schuif ik het bericht opzij en verwijder het sms'je, simpel als dat is die techniek van tegenwoordig. Luke komt binnenlopen. ' Wat doe je met Harry's telefoon ?' ' - een spelletje,' antwoord ik overtuigend. Ik was naast mijn afgeschermde persoonlijkheid ook nog een bijzonder goed in liegen geworden. Maar ik wilde niet liegen, niet tegen Luke. Ik ga rechtop zitten en kijk hoe hij op zijn linkerbeen leunt en zijn hand door zijn blonde lokken haalt. 'We moeten p-' ' - Babe, ik word echt gek van die lippenstift van je. Stop even daarmee, straks ziet Luke het nog,' En toen knalde de balloon open. Harry komt onwetend de badkamer uitlopen en kijkt in Luke's ogen die zich langzaam vullen met pure woede. Het onschuldige gelaat dat op mijn gezicht stond gegrift, is verdwenen. Zonder dat ik er met mijn bewuste bij kon blijven, rent Luke zijn kant op. Zijn handen knelt hij om Harry's nek terwijl er scheldwoorden door de kamer vliegen. ' Zeg dat het je godverdomme spijt !' Roept Luke,door de ruimte klinkt zijn stem nog indrukwekkender. ' Het spijt me niet dat ik voor haar gevallen ben, het zal mij nooit spijten,' Ik kruip me eerst bijeen, maar sta al gauw op. ' Luke, alsjeblieft. ' Schreeuw ik maar ongestoord trapt hij een knie in Harry's maag. Waarna ook Harry niet over zich heen laat lopen en zijn vuist tegen zijn kaak knalt.
Ik kruip in het hoekje van de slaapbank terwijl Harry naast me zit en me dichter tegen hem aanlegt. ' Het spijt me van je nek en maagd,' mompel ik zonder hem een blik te geven, ik wilde niet dat hij me zo kwetsbaar zag. Dat zou zijn illusie van mij verpesten. ' Het geeft niet, sommige dingen zijn het waard voor te vechten,' Ik druk mijn hoofd in zijn zij en houd me wakker met de gedachte dat wij samen oud zouden worden. We zouden trouwen en ik zou elke ochtend wakker wordne van zijn hinderlijke geneurie in de badkamer. Er is alleen een gedachte die met een rood stopbordje voor mijn plannen staan. De vraag of ik het wel ga halen. Wat als ik naar het afklickkliniek ga, zal Harry me dan vergeten ? Betekend dat dat iedereen het opgeeft en me aan mijn lot overlaat want er was geen doen meer aan. Zouden mijn ouders dan gelijk hebben, zou er niks van mij komen en zal ik altijd die verslaafde zijn. Ik vlecht zachtjes zijn vinger met die van mij en fluister:' Zal jij bij mij blijven ?' ' Voor altijd en eeuwen,'