The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 53 • Wienowa

Maak maak mijn weg door de koude, verlaten straten. Er was een festival in de stad nu en daarom was het zo leeg hier. Ik voel hoe de wind zachte bliesjes tegen mijn wangen laat komen en voel met mijn handen in mijn zakken waar ik nog steeds een spuit en mijn drugs heb. Ik kijk om me heen om te zien of dat er geen bekende mensen langs komen, ik wilde niet gevonden worden. Ik was weggelopen met een rede, Harry had mijn hart gebroken nadat ik voor hem had gekozen, maar hij lag in bed met een ander. Verschrikkelijk was het gevoel, maar ik zou er overheen komen, alles wat ik nodig was, was een beetje drugs en een tikkeltje sex. Dat zou ervoor zorgen dat ik de liefde zou vergeten en los zou kunnen gaan, genieten! dat was wat ik wilde, genieten van het leven. Ik was alleen zo bang dat dat nooit meer zou lukken, omdat ik het verknald had.

Ik loop een steegje in en zie hoe het steeds donkerder word, ik gokte dat het nu ongeveer 7 uur in de avond was en zuchtte diep. Ik was al 2 dagen weg en eigenlijk voelde ik me vrij. Ik laat mezelf tegen de muur naar beneden zakken en schuif mijn benen naar mijn borst. Ik zocht naar warmte, het liefst had ik nu twee sterke armen om me heen, maar dat was niet mogelijk, dus zou ik het moeten doen met mijn eigen lichaams warmte.

Ik voel hoe de minuten voorbij vliegen en hoe de regen langzaam begon te tikken op mijn cappuchon. Warmer zou ik het niet meer gaan krijgen, het zou zelfs zo kunnen zijn dat als ik nu in slaap zou vallen, dat ik morgen niet meer wakker zou worden, omdat ik onderkoeld zou raken. Ik haal mijn spuit uit mijn zak en leg het langs me neer. Ook maak ik mijn tas open waar ik mijn laatste sigaret opsteek. "Cheers to the teenage years!" Mompel ik waarna ik hem in mijn mond stop en er een diepe hijs aanneem. Naarmate ik het weer uitblaas voel ik mijn tranen opkomen. Ik mis Ashton.. Dacht ik bij mezelf, geschrokken, omdat ik niet had verwacht dat ooit te zeggen. Ik haal mijn cokaïne uit mijn zak en zie dat er nog genoeg is voor een flinke dosis, misschien net een overdosis, maar wat zou het ook uit maken? Niemand had me hier toch nog nodig, had ik het idee. Ik merkte hoe ik eigenlijk dacht over drugs, zo had ik het gevoel dat mijn verslaving langzaam terug aan het komen was. Spijtig eigenlijk, ik had zoveel kunnen bereiken als ik er voor gewerkt zou hebben.

Ik wilde altijd rechercheur worden bij de politie, je weet wel, zo'n detective die je vaak ziet in politieseries. Ik had er zelfs een opleiding voor gedaan, ik was een geschikte kandidaat hadden ze me verteld. Ik was krachtig, ik was sterk en ik was hardhandig. Precies wat ze nodig hadden in een politie vrouw. Ze hadden me zelfs een baan aangeboden, maar toen had ik nee gezegd omdat ik mee wilde met mijn broers eerste tour. Ik zou er later op terug komen, hadden we afgesproken, had ik toen maar ja gezegd. Dan had ik dit waarschijnlijk niet eens mee hoeven maken.

Ik kijk toe hoe ik het drugs in de spuit stop en neem een laatste hijs van mijn sigaret. langzaam maar voldaan blaas ik de lucht uit. Ik gooi mijn sigaret in een plasje water en haal mijn natte haren uit mijn gezicht. Ik was er klaar mee, en dit was mijn oplossing. Ik voel hoe de naald van de spuit mijn lichaam binnentreed en walg van het beeld van een naald in mijn arm. Langzaam laat ik het mijn lichaam binnenstromen totdat ik hem er voldaan uithaal. Voor even voelde ik me opgelucht, bevrijd. Gewoon weer helemaal happy. Totdat ik begon te schokken en er schuim uit mijn mond kwam. Ik wist dat dit ging gebeuren, ik had vaker een overdosis genomen. Ik laat de spuit vallen en mijn lichaam begint harder te schokken. Door de regen werd het er niet beter op en door de kou raakte ik sneller verlamd. Daar lag ik dan, inderdaad verlamt, het enige wat ik nog kom was ademen en denken. Maar ook dat stopte nadat alles met een klap zwart werd.