The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 38 • Harry

(Best thing i never had - beyonce. voor als hij niet werkt)

Ik leg de glas met vloeistof tegen mijn lippen en giet het in een keer achterover. Ik wist wat ik ging doen. En Wienowa was daar geen onderdeel van. Nee, zij was vanaf vanavond uit mijn geheugen verband. De barman schuift me weer een nieuwe fles toe, hij had hier blijkbaar geen enkel probleem mee. Ik zet de tuit van de fles tegen mijn lippen en het brandende vloeistof glijd langs mijn tong. Langzamerhand vervaagt de smaak van Wienowa's lippen. Ik ga niet stoppen met drinken tot zij uit mijn hersenpan is verdwenen. Morgenochtend als ik eindelijk klaar was, zou ik wel langs gaan en haar de deur wijzen. ' Moet je niet naar huis, jongeman ?' Vraagt de man naast me, ik kijk hem schaapachtig aan. ' Ik denk dat jij hier ook voor een reden zit. ' schuif ik zijn advies ruw af.

Het duurde nog een uur voordat zíj eindelijk gewist was. Ik slof de bar uit als ik een groene fiets zie langsracen, het kost me geen seconde tot ik hem herken. Alhoewel mijn gedachte gang erg is vertraagd door de alchohol, draai ik me als een reflextie om. Ik loop zigzaggend achter de fiets aan, want ik wist precies waar dat heenging.

En zoals ik al voorspeelde, stond de groen-gesproten fiets tegen het hek toen ik het verlaten bedrijfsgebouw nader. Ik steek mijn handen in de zakken van mijn jas en beug voorover om een plank te vermijden. Het was een verlaten gebouw vol met planken en het zat vol met stenen muren die halverwege waren stoppen. Maar dat was allemaal niet interessant voor Mabel, dat was niet de reden dat haar groene fiets tegen het hek staat. Het gebouw is dus verlaten en behoorlijk groot waardoor ze zonder moeite kan dansen. Ik leg mijn hand tegen de ijzeren platen die als deur diende en schuif het opzij. En alsof je het al kan verzinnen, staat ze in het midden van het gebouw. Haar rug staat naar mij gekeerd en haar oortjes staan zodanig hard dat ik met vijftien meter afstand nog kan horen. De tekening die zij samen met haar jeugdvriendje en danspartner,Seth, heeft getekend staat nogsteeds op de muur gegraveerd. Ze sloot zich vroeger altijd hier op als de wereld te zwaar werd. Ik weet nog goed hoe het allemaal begon. Ik kwam er achter toen ik tien was en samen met haar in haar kamer zat. Haar benen hingen uit haar raam terwijl ze ze heen en weer wiebelden. Ze was pas negen jaar maar zo wijs als een kapitein. Al werd dat niet door velen gewaardeerd, ze was gepest op school. Dat was toen de dominosteen die de reeks met ellende op gang bracht. Ze stopte haar in wc's, duwde de krijtjes in haar neus en verscheurde haar lievelingsboek. Dat ging zo twee jaar lang door, dag in dag uit. Tot onze moeder besloot haar aan te bieden als model bij een modellenbureau. Zo zou zij haar schoonheid misschien weer inzien en zouden de kinderen tegen haar opkijken. Maar dat leverde het tegenovergestelde effect, elfjarige Mabel begon toen aan het afsterven en eindigde met een eetstoornis. Hierdoor werden de pesterijen alleen naar erger. De, nu sterkere en wijzere, pesters begon haar namen te noemen en sloegen haar regelmatig in elkaar. Door haar zwak gebouwd lichaam kwamen de blauwe plekken allemaal maar sneller waardoor ze aan het eind van de week onder de blauwe plekken zat. Mijn moeder daarin tegen genoot met volle toeren van de glim en glammer van het modellenwerk en bleef beweren dat het haar zou helpen. Bij een van die modellenopdrachten ontmoette ze Jake. Jack was knap en gespierd. Hij was toen het lichtje op de top van de berg voor haar. Hij complimenteerde haar en maakte haar aan het lachen. Hij nam haar mee naar Ierland voor een week, ze was op slag verliefd geworden op zijn verblindende glimlach. Na een paar weken kwam ze pas terug, en slechter dan ooit, ondanks dat ze niet naar school was geweest en de pesters niet is tegengekomen, vermeldigvulde haar wonden zich met tientallen. Jack had haar om de reis en alles af te betalen, als protituees aan het werk gezet. Als ze weigerde het met iemand te doen, kreeg ze genoeg slagen tot ze gehoorzaam knikten en met de mannen meeliep. Gelukkig is Mabel daar weggelopen nadat ze een deal had gemaakt met een man. Ze zoud het met hem doen, in ruil dat hij haar op de eerste schip terug naar huis zetten. Nadat ze terugkwam, verbrak hij al het contact. We hebben nog aanklachten gedaan maar willen er vooral buitenblijven. Mabel heeft maandenlang huilend op haar bed gezetten, toen begonnen haar huilende nachten en zelfbeschadigingen. Vlak daarna, toen ze bijna vijftien werd, heb ik auditie gedaan voor X-Factor. Nooit heb ik toen stilgestaan bij de gevolgen die ik veroorzaakte. Ik was een jaar lang weg en kwam terug in een huis waarvan niemand elkaar meer aankeek of begroeten. " Mabel had een zelfmoordpoging gedaan, " vertelde mijn stiefvader later, " je vader wil niks meer met haar te maken hebben " Vanaf dat punt had zij een verbod om naar buiten te gaan zonder toezicht. Haar leven zou bestaan uit haar en haar kamer waarvan al haar ramen dicht gespijkerd waren vanuit de buitenkant zodat ze er niet uit kon springen. Iedereen had het altijd op haar gericht, ze was het zwakke doelpunt waar iedereen zich op richtten. De eerste paar weken heeft ze zich dan ook helemaal van ne afgesloten, ik was haar kwijt. En ik kon me niks afschuwelijkers meer voorstellen. Het voelde alsof iedereen tegen haar was en ze vertelde me over de stemmen in haar hoofd die haar vertelde over hoe slecht ze wel niet was, ze walgde van zichzelf. Iedereen walgde van haar, het was waar. Zelfs mijn moeder schaamde zich van haar broodmagere dochter die met strepen op haar polsen liep en blauwe plekken over haar lichaam. Ze mocht niet meer mee naar familie-uitjes, want niemand was trots op zo iemand in hun familie. Maar ik nam haar in mijn armen en ik beloofde haar nooit meer los te laten. De wereld zou haar niks meer aandoen.

Ik schuif de ijzeren plank aan de kant en loop verder de ruimte binnen waarin zij onwetend voor zich uit staart. Als ik achter haar sta, leg ik voorzichtig een hand op haar schouder. Met een ruk draait ze zich om en de schrik slaat toe als ik haar bebloedde gezicht ziet. Haar gelaat staat ingezakt, het bloed stroomt vanaf de linker kant van haar voorhoofd naar beneden langs haar nek, haar oog is bont en blauw geslagen en haar lip is dik. Ik kan niks anders dan mijn armen volkomen van slag om haar heen slaan. ' Wie heeft dit gedaan ?' Mompel ik zacht. ' Dat doet er niet toe.' Ik sluit mijn ogen als ik zie hoe de blauwe plekken tot op haar rug staan. ' Dat doet er wel toe, Mabel.' Is mijn antwoord. De gene die dit geflikt heeft, krijgt nog eens een klop voor zijn kop zo hard dat China hem nog ziet vliegen. Ik merk hoe ik mezelf moet inhouden om niet een willekeurig iemand een stomp te verkopen. ' .. Ik heb Wienowa in elkaar geslagen, het spijt me ' stamelt ze zachtjes. Ik sluit mijn ogen. Raar genoeg voel ik me opgelucht dat ze eindelijk voor zichzelf is opgekomen. ' Het geeft niet, jij hebt genoeg vuisten ontvangen in je gezicht in je leven. Jij mag ook wel eens voor jezelf opkomen. Maar vertel, hoe kom je aan die wonden ?' Ze duwt me uit haar knuffel en zak naar beneden. Op de grond slaat ze haar benen over elkaar heen zodat ze in kleermakerszit op de stenen grond zit. ' Wienowa ' Haar antwoord was kort maar genoeg om mijn hersens met een slag om te slaan. De vlinders die eerder deze dag nog door mijn buik heen dwarrelde, zijn doodgeschoten door pure woede en haat. ' Die kuthengst mag vertrekken uit ons huis,' ik blaas gefrustreerd lucht door mijn neusgaten. Ik zal dat kreng nog eens met beiden armen om haar nek grijpen. Je kan mijn hart duizendmal breken maar mijn zusje houd je buiten jouw bereik. Ik herrinner me de eerste avond hoe zij met haar dronken bui op de bank zat, klagend over wat Mabel nou weer heeft. Ik herrinner me de woede die ik toen met moeite opzij moest leggen. Want ik zou haar niet in elkaar slaan, dat zijn geen manieren. Nu heb ik schijt aan die manieren. Beter nog ik had schijt aan haar. Ze kon terplekke doodvallen en ik zou dansend aankomen. De verdriet die mijn zusje heeft doorstaan zou haar dood nog eens worden. ' Harry ? Gaat het wel ?' Ik schrik op uit mijn gedachte. Haar hoofd kijkt omhoog vanuit haar wenkbrauwen en ze wrummelt aan haar armbandje. Ik ga gehurkt naast haar zitten en leg mijn hand op haar knie. ' Jaa, het gaat prima, ik ben bij jou en ik kan niet blijer zijn dan wanneer ik jou heb. Ik ben zo dankbaar voor elke minuut dat je er bent, Mabel. Elke minuut die jij nog op deze aarde doorbrengt, is een minuut die er niet zou zijn als jij er niet meer was geweest. Kom je mee ? We kunnen eens wat tijd doorbrengen buiten dit hol. ' Ze glimlacht zachtjes waardoor ik de pijn zie die ze heeft. Ik leun naar voren en druk een kus op haar voorhoofd. ' Ik wil niet dat de wereld mij ziet, ik denk niet dat ze het zullen begrijpen.' ' Ze hoeven het niet te begrijpen. De wereld vind mij ook een player, en ik ga ze vanavond het gelijk bewijzen '

Nog nooit was zo blij dat ik Mabel hebben kunnen overhalen. Want daar, leunend aan de bar, zat het meisje waar in maanden geleden nog seks meehad. Ik herkende haar blonde haren die sierlijk over haar schouders vielen. Haar hakken waren zo hoog dat zij ongeveer gelijk met mij stond, wat heel wat was aangezien ik lang ben. En ik had haar al in geen tijden gezien. Vooral niet sinds ik Wienowa kenden. Nee, Harry. Wienowa is weg, dit moet ophouden. Ze moest uit mijn hoofd vertrekken. Mabel liep dicht tegen me aan terwijl ik haar tussen twee bezweten, dansende jongens leidde naar de bar. Precies hoe het vroeger ging, ik trok haar door massa. Het enige verschil was nu dat het niet was omdat ze bang is maar vind ze er simpelweg niks aan. Zij heeft het niet zo op drukke plekken. Ik snelden richting Isabelle die met een Martini in haar handen stond te zwaaien. ' Harry !' Begroet ze me luid, ze sloeg de Martini met een knal op de bar waardoor een beetje van het vloeistof ernaast viel. ' Jij bent wel even weg geweest,' Schreeuwt ze met haar hand naast haar mond als een soort versterker. Ik knik en trek haar in een omhelzing. Ik rook al gauw haar bekende parfum die nog dagenlang in mijn kussen heeft gezeten nadat ze bij me geslapen had. Ik bestel een biertje en voor Mabel een Rosé. Isabelle proost met me op een geweldige avond. En dat werd het ook. Want mijn verlangen naar een vrouwelijk gezelschap kon ik niet meer bedwingen. Daarbuiten had ik wel weer eens zin in een wilde avond. En Wienowa zou mij daar niet mee helpen. Isabelle daarintegen wel. Achter me stond Mabel dicht tegen me aan. ' Doe alsjeblieft niks waar je spijt van kwijt,' Haar ogen weerspiegelen de bezorgdheid. Ik kijk naar Isabelle's lustige blik, zij en ik waren het dus over één ding eens. Ik zou haar meenemen en ze zouden het doen. En zij eindigen morgenochtend , naast lkaar, naakt. Ja, zo ging ik het doen vanavond. Ik was Wienowa compleet vergeten, ze was het niet meer waard. Zij komt aan mijn zusje. En niemand komt aan mijn zusje. Ik trok Isabelle langs Mabel de dansvloer op. Ik negeerde wat zij mij naschreeuwde. Het zou wel een van haar waarschuwingen zijn. Maar ik wil niet meer naar haar luisteren. Ik wilde niet meer aan Wienowa denken.