The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 59 • Mabel

Met mijn voorhoofd op de barrand kijk ik naar mijn schoenen die ik vrolijk heen en weer wieg. Ik leg mijn hand op mijn maag. Ik zou Jack en die vriend van hem hier ontmoeten maar het duurt ondertussen al een halfuur. Misschien zou hij in de file staan of heeft zijn vriend zich bedacht en wilde hij niks van zo'n mislukkeling als ik. Stiekem had ik gehoopt dat ze niet op zouden dagen want ik was te bang om weer in de prostitutie terecht te komen; daarbuiten moest ik daar alleen maar van kotsen. De barvrouw kijkt me aan en schuift een glas wijn voor me. ' Misschien helpt dit een beetje,' Zei ze, ik glimlach omdat er eindelijk iemand tegen me sprak. Er kwam een jongen aan met een grote groene jas met grote zakken. Zijn handen waren in die zakken gestoken en hij loopt mijn kant op. Als hij naast mij staat, haalt hij het geld uit zijn zak en legt het naast mijn glas wijn. ' Jij moet Mabel zijn,' Veronderstelt hij terwijl hij naar Jack wijst die vanuit de verte onze kant oploopt. Ik knik zenuwachtig. ' Jaa, dit is haar. Je kan haar meenemen, hoor. Daarvoor staat ze hier overigens,' Ik kijk hem fronzend aan en zie hoe hij het geld wegpikt van de bar, het behoorde nu tot zijn geld. Hij gaf me een duwtje en ik liep met de onbekende jongen mee.
We liepen de trap op en hij deed beleefd de deur voor me open. Hij was nog niet zo'n viezerik als je zou denken. Dat is wat je verbaast van prostitutie, er komen ook vaak mensen in nette pakken of gewoon studenten. Daarvoor moet je wel al een tijdje prostituees zijn want dan had ik je je klantenkring opgebouwd. Je kan ze ook weigeren, dat wist ik nog maar het had weinig nut want je liep allemaal geld mis. Dit zou je dan dubbel moeten inhalen. ' Zeg maar hoe jij het wil,' Zegt hij en ik haal mijn schouder op. Wat zou mij het nou schelen, hij betaalt toch. ' Jaa, jij betaalt toch godverdomme,' Hij staat er nogsteeds in zijn lange jas en zijn wangen kleuren langzaam tot een rozige kleur waardoor hij er meteen een stuk jonger uitzag. Toen deze jongen, die Will blijkt te heten, eindelijk zijn ballen bij elkaar had geraapt en zijn kleding uittrok, werd ik helemaal licht vanbinnen. Ik voelde in mijn keel iets gebeuren en ik begon te kokhalzen. Hij stond nog net in zijn ondergoed en kijkt me met een verschrokken gezicht aan. Mijn spieren spannen zich samen en het speeksel schiet in mijn mond. Ik zag het al voor me hoe ik straks aan zijn .. En toen schoot het in een keer mijn mond uit, recht op de vloer waarna hij een meter naar achter sprong. ' Godverdomme,' Roept hij fel en na een paar bonken schoot de deur open. Jack loopt mijn kant op en ik zag aan zijn gezicht dat hij pisnijdig was. Logisch want ik heb net op zijn vriend gekotst. 'Rot toch op met je kapsones, jij kan ook niks he. ' Schreeuwt hij me toe en inees gaf hij me twee klappen, een rechts en een links in mijn gezicht. Ik hield direct mijn adem in en voel me hoofd bonken. Alles was aan het draaien en ik wilde me aan hem vastpakken, maar dat bezorgde me nog een vuist in mijn buik waardoor het overige speeksel er ook nog uitvloog. ' Jezus, Mabel. Wat is er toch met dat zenuwe kapsones van je, werken moet je. Ik doe godverdomme toch ook alles voor jou maar nooit zou jij wat terugdoen. Je kan ook geen flikker,' Ik werd in een keer tegen de muur geslagen en voelde het bloed niet meer stromen door mijn rechterarm. Met een lamme arm en duizelig hoofd, verliet ik de ruimte. Zonder ook maar een woord vuil te maken aan Jack, want hij kon er niks aan doen dat ik niks kon.
Ik liep vrijwel meteen richting mijn oude huis, waar we allemaal nog in harmonie leefde. Ik was toen bijna vier jaar oud en ik had Seth die elke dag bij mij kwam spelen. Hij was de soldaat en ik was de danseres en elke keer als ik gevangen werd door het grote, groene monster zou hij mij redden. Als Harry om drie uur thuis kwam van school dan stuurde ik Seth altijd weg. Want dan ging ik met Harry samen tekenen en zingen. Het was de rust die toen rond het huis hing dat mij zo aantrok, maar die rust vertrok al snel. Mijn vader kreeg het heel lastig met zijn werk en hij kon het niet hebben dat ik druk rond het huis huppelde. Daarbuiten leek ik niet op hem en beweerde hij dat ik niet zijn kind was. Ik was die avond jarig en wilde s'avonds kijken of mijn cadeautjes er al lagen. Ik liep naar beneden en hoorde hoe ze ruzie maakten. Het ging altijd over kleine dingetjes maar ze hefde hun stemmen zwaar op waardoor het allemaal heel gevaarlijk klonk. Ik begon zachtjes te snikken en mijn vader's ogen schoten mijn kant op. Ze stonden vol woede en met elke stap trapte hij harder in de vloer waardoor er een knal te horen was. Ik rende automatisch naar boven om me weer veilig onder mijn dekens te verstoppen. 'Seth, kom me nou redden dan ..' Snikte ik met een zachte stem, maar hij kwam me niet halen. Niemand kwam me halen. Mijn vader duwde de deur open en zag me tegen de rand van mijn bed zitten. Hij twijfelde er geen seconde over en ik ontving al snel een knal tegen mijn hoofd. ' Je doet dit express, mij irriteren als ik aan het werk ben. Jij bent ook zo'n irritant rotkindje, je zou eens moeten luisteren naar me. Ik ben godverdomme zo aardig om je op te voeden terwijl je niet een van mijn genen hebt,' Ik was getraumatiseerd, het schone gezicht dat ik me voorstelden bij mijn vader was niet meer te vinden. Hij was sinds toen steeds vaker boos geworden en ik kon veel van zijn klappen niet ontwijken. Ik wilde het altijd maar goed doen, ik weigerde Seth zodat hij kon werken en ik deed de afwas. Maar als ik iets liet vallen bij de afwas, pakte hij een fles en smeet die mijn kant op. Er was altijd wel iets waar hij boos over werd, het had geen nut. Mijn moeder kwam naar me toe en stelde voor om me naar een tehuis te sturen, dan zou ik er geen last meer van hebben. Ik wilde haar vertellen dat dat misschien wel beter was, maar toen Harry binnen kwam lopen kon ik het niet meer over mijn hart halen. Ik wilde bij mijn broer blijven. Harry had wel gehoord dat mijn moeder me af wilde staan en is maandenlang boos geweest op haar. Al was het niet haar bedoeling, want ze wilde het goed doen. Ik kon het hem gewoon niet vertellen waarom ze me weg wilde hebben, ik wilde niet meer het zielige mislukkelingetje zijn. Nu sta ik weer voor hetzelfde huis met mijn lichaam vol met wonden van Wienowa, Jack en nog het ergste van allemaal. Wonden van mijzelf. Ik kijk naar mijn pols en zie mijn armbanden die de schaafwonden bedekken. Ik schuif er eentje van mijn pols af en leg hem in het gras. Nu staat een deel van mijn wonden blood. Ik kreeg een idee. Zo ga ik overal langs wat me heeft pijn gedaan en leg daar een armbandje neer. Zodat ik aan het eind mijn wonden bloodstel aan de wereld, ze mogen ze zien.