The Perfect mismatch ~ 1D ~ 5SOS ~ Fanfiction.

Hoofdstuk 62 • Harry

Luke heeft me niet meer aankeken na het incident. Als ik eerlijk ben heb ik ook niet getrokken om met hem te praten. Het was mijn schuld, dat wist ik. Het was allemaal mijn schuld. Het was mijn schuld dat Luke nu ongelukkig is, dat Wienowa weer naar een afkickcentrum moet en het is mijn schuld dat mijn zusje door de straten zwerft. En ik moet toegeven, ik heb een paar keer serieus getwijfeld aan haar bestaand. Was haar glimlach die ik me zo puur herriner nog wel de haren of heeft mijn gedachte me weggedwaalt van de werkelijkheid ? Ik miste haar aanwezigheid en het ontwaakte het wrak dat in me zat. Ik zocht elke nacht een excuse om me te kunnen afsluiten van de andere jongens want ik hoefde hun vreugde niet om me heen. Al wist ik dat ze allemaal sympathie voelde, behalve Wienowa die er neutraal over was, wist ik ook dat ze zich niet zo zouden voelen als ik. Ik was haar godverdomme kwijt. De angst die jaren lang in mijn hoofd was gebleven heeft zich verwezenlijkt. Ik wilde haar beschermen tegen het kwaad dat over de straten slendert maar nu is zij daar één van. Ik was te druk met mijn eigen problemen dat ik niet kon zien waar zij zich in had gewurmd. Wienowa komt naast me zitten. 'Je zit iets dwars ..' constateert ze waarna ik een kus druk op haar wang. ' Klopt, ze is weg,' '- ik ben er toch,' Ze drukt een kus op mijn lippen en even waren mijn gedachtes weg van mijn zusje en gericht op de liefde van mijn leven. Op haar lippen zaten droge schilvertjes en ze stonk nog altijd naar de medicijnen die ze innam. Maar ze was perfect en nog belangerijker: Ze was van mij. Al zou ze dat nooit zo verwoorden want ze wilde niet gezien worden als bezit. ' Ja, ik heb jou en dat is alles wat ik eventjes nodig heb,'

S'avonds
' I'd catch all your teardrops, collect them like rain, follow their steps, as they tell me the stories of your pain. I'd stop them with kisses and bring your thoughts to a halt as I tell you that pain isn't always your fault. But you took the key, leaving me as your turn to your sea, sea of tears,' Zingt een stem zachtjes. Ik slender naar het geluid terwijl ik nog een blik afwijk naar Wienowa die vredig ligt te slapen. Ze is veilig hier, naast mij. Hier zou zij moeten blijven want als zij er niet was geweest, zou ik niet meer weten wat voor pad mij terug uit het donkergat zou kunnen lijden. Zij was alles wat ik had en alles wat ik nodig had. Ik druk een kus op haar mond en ga met mijn hand over haar zachte huid. Ik zit tegen de muur geleund tot een bol gekropen in de hoek en de tranen lopen langs mijn wangen. Als ze overduidelijk niet wakker word, besluit ik maar het geluid te volgen.
In de badkamer zit Ashton met een gitaar tegen de badrand, met voor zich een kladblok. Hij staart me storend aan waarna hij het kladblok iets meer naar zich toetrekt. 'Wat ben je aan het doen ?' Zeg ik zonder hem aan te kijken, ik wou niet dat hij mij rode ogen zou zien. Ik zie alleen in mijn ooghoeken hoe hij zijn hoofd schud waardoor ik fronzend zijn kant op kijk. '.. Ze komt niet meer terug he ?' 'Ik weet het niet, Ashton. Ik weet het niet.' Volg ik hem op. Ik ga naast hem zitten en verbaas me lichtelijk dat hij dit toestaat. Het was nog niet helemaal goed tussen mij en Ashton maar het voelde fijn om te weten dat ik niet de enige was die eronder kapot ging. 'Gaat het over Mabel ? Dat liedje?' Hij knikte enkel en ik vraag niet meer verder. De stilte deed het genoegen en ik wilde dat Wienowa wakker werd en haar armen om me heen sloeg. Ik had gehoopt dat ze wakker zou worden en me zou kussen want zij was het lichte punten aan deze donker top. ' Ik ben echt verliefd op je zusje,' Vertelde ik Ashton. Hij kijkt me even aan en popt zijn lippen. ' Ja, daar was ik achter. Als je haar met een vinger aanraakt, breek ik je gehele bottenstelsel,' Ik grinnik even om zijn bedreiging en pak dan zijn kladblok op. Zijn tekst lezend kwam er een idee naar boven.