Hayat dediğimiz şey hep bir şeylere olmaz diyerek ya da şüpheyle yaklaşarak geçirdiğimiz bir döngü değil miydi zaten? Acılar yaşadığımız, ihanetlere uğradığımız bir daha yapmam desem de yine aynı şeyleri yaptığımız bir kısır döngü değil mi? Her şeyi...
🚀🚀🚀 Selam millet, ben geldim. Bu bölümü daha kısa tutmaya çalışacağım ama söz vermiyorum.Bu bölümde sonunda beklenen zaman atlaması yaşanacaktır. Bu bölümde yaklaşık 2 ay kadar bir zaman ileri gideceğiz. Şarkıları sırasıyla dinleyin. 🚀🚀🚀🚀
Naz Ölçal-Yoksun Leyla the band-Yokluğunda Nilipek-Son Mektup
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 ay sonra
Sezen'in ağzından
Hayatınızda dönüm noktaları vardır ya hani, bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağınızı anladığınız zamanlar... İşte onlardan birine istemeden sahip olmuştum. Açmamam gereken bir kara kutuyu açmış ama hesaplayamamıştın işte olabilecekleri. Cesurdum belki, gerçekler daha az acıtır sanmıştım ama yanılmışım. Bu düşünce yalanmış aslında. Gerçek her zaman daha çok yakıyormuş canını. Halbuki elimde bir şansım vardı. Eğer ki bir kere olsun kafamın dikine gitmesem kafam kırılmayacaktı belki. Gerçekler gerçekler diye diretmesem halen normal bir insan olabilecektim.
Her gün isyan bayrağını çekmeyecekti aklımın her zerresi ya da vücudumun hiçbir hücresi savaş açmayacaktı kalbime. Ya da beyin hücrelerim onları azat etmem konusunda ısrarcı olmayacaklardı bu kadar. Belki bir yalana inanmaya devam edecektim ama daha az mutsuz olacaktım ben bu hikayenin sonunda. Biliyorum, öyle olacaktım. Başarabilirdim de bunu, yapabilirdik biz. Buna gücümüz yeterdi. Düşe kalka ilerlerdik en azından. Sonuçta çok şey atlatmadık mı biz?
Varsın, ben karanlığın içindeki aydınlığa inanan saftiriklerden olaydım. Bana laf atanların karşısına geçip ying yangtan bahsedeydim ama yine de inanmaya devam etseydim. Çünkü çok fazla inanabileceğim kimsem olmadı benim bu hayatta. İnanmak isteyip de inanamadım çünkü çoğu zaman. İnandıklarım, hep inandığım yerlerden vurdular beni. Sırtımdaki deliklerin de o delikleri açan hançerlerin de sayısını bilmiyorum artık. Gerçi Allah'ı var hakkını yemeyeyim bu sefer, iyi nişan aldı birisi. O kadar iyi nişan aldı ki kendinin sokmasına gerek kalmadan girdi kalbimin ortasına attığı kurşun.
Kurşun daha pratik gelmişti galiba hançere göre. Daha net, daha kararlı bi tavrın göstergesi gibi. Ama hiçbir aldığım yara bu kadar yakmamıştı canımı. Hani derler ya "dostun attığı gül gülle gibi gelir" diye bu seferki ondan da beterdi işte. Dost kazığı yemiştim daha önceden, bu yüzden antrenmanlıydım yani. Ama bu dost kazığı değildi ki. Bir ad koyamamıştım halen buna.
Bildiğim tek şey canımın çok kanadığıydı. Evet doğru duydunuz, yaramın ya da kalbimin demedim. Canımın dedim. Çünkü bu sefer canım o kadar çok kan kaybetmişti ki acil kan aranıyor mesajını iletemeden ex olmuştu.
O kadar şeye rağmen, o kadar acıya rağmen hiçbir şey yıkamamıştı beni. Hiçbir şey öldürememişti bu bedeni. Bu kalp her seferinde tutunmuştu hayata. Tırnaklarını bileyleyip pençe yapıp takmıştı pençelerini bırakmamak üzere. Şimdi ise kırılmıştı hepsi. Tutunamamıştım işte.
