Hayat dediğimiz şey hep bir şeylere olmaz diyerek ya da şüpheyle yaklaşarak geçirdiğimiz bir döngü değil miydi zaten? Acılar yaşadığımız, ihanetlere uğradığımız bir daha yapmam desem de yine aynı şeyleri yaptığımız bir kısır döngü değil mi? Her şeyi...
🍁🍂🍁Sonunda sınavlarım bitti ve size bölüm yazabildim. Artık sezon finaline son bir bölüm kaldı. Sizce daha az mutsuz sona bir bilet mi olacak o tren bileti? Yoksa hayat kendilerine rota olarak nereyi seçerse oraya mı sürüklenecekler? Bu Sefer Olmaz'ın asıl kurgusu an itibariyle başlıyor. Artık sizin tarafınızı seçmeniz gereken an geldi. Bakalım siz Bu Sefer Olmaz mı diyeceksiniz? Yoksa bir şeylerin gidişini mi değiştireceksiniz? Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. Desteğinizi esirgemeyin. Şarkıları sırasıyla dinlemeyi unutmayın. 🍁🍂🍁
Karsu-Bırak beni böyle Seo ho-The Farewell(Işıl ve Enis sahnesi) Timuçin Esen-İtirazım var(Mert sahnesinde)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sezen'in ağzından
Hayatım hep sonbahardı benim. Kışa mahkum, bahara karşı umutsuz. Hayat her seferinde yapraklarını üzerime daha şiddetli döküyordu. Tüm ağaçlarım sararana tüm çiçeklerim solana kadar ruhuma sonbaharı dolduruyordu. Uğultucu bir rüzgar etrafımı sarmalıyor ve hiç kimsenin olmadığı o ıssız parkta tek başıma kalıyordum. Sesleniyordum sesim yankılanıp bana dönüyordu. Soğuktan ruhum üşüyordu.
Yaşım belki 18'di ama ruhum 58. Hayat mevsimleri bana haram kılıp beni sonbahardan sonraki kışa mahkum ederek hayatımdan bir 40 yıl daha çalmıştı. Halbuki daha büyüyememiştim. Beni çocuk öldürüp içime yaşlı bir kadını koymuştu. İçimde bana ait olan yıllarım ise sonbaharın sararmış yapraklarının altına gömülmüştü.
Hiç 20 olamamıştım ben. Üniversiteye gidip hiçbir şeyi umursamazca davranıp eğlenememiştim. Hiç 25 olamamıştım ben. Mezun olup o mezuniyet töreninde kepimi fırlatamamıştım. Hiç 28 olamamıştım ben. Aşık olduğum adamla bir yuva kuramamıştım. Hiç 32 olamamıştım. Çocuğumun ilk adımlarını, ilk anne deyişini, ilk yapbozunu yapışını kaçırmıştım. Hiç 37 olamamıştım, kariyerimin zirvesini yaşayamamıştım. Çocuğumun ilk karne hediyesini alamamıştım. Hiç 47 olamamıştım. "Kırışıklıklarım yüzünden artık beni sevmeyeceksin" diye yakınamamıştım. Kızım "Ben aşık oldum anne, ne yapacağım?" dediğinde ona "korkma" diyememiştim. Direk 58 olmuştum ben. Hayatın benden çaldığı o 40 seneyi yaşayamamıştım. Buğulu bir havada görünmez bir hayat yaşamıştım sanki.
Şimdi hava buz gibiydi. Sararmış yaprakları uçuran rüzgarın yerini, ayaz almıştı. O kırık bankta oturan bense kar tanelerine teslim olup bedenimi de ruhumu esir alan kışa teslim etmiştim. Teslim olmuştum büsbütün. Çünkü artık benim için mevsim sonbahar değildi. Nice baharlar gelmeyecekti kıştan sonra. Kışta açan kardelen olan ben, asla baharı göremeyecektim.
Hayat ruhumdan aldığı o 40 yılın yerine belirsiz bir hayat biçmişti bana. Sonbahar ve Kış arasındaki arafta savrulan bir yaprak olmuştum ben de artık. Artık her şey için çok geçti... Bu günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Hıçkırıklarım çöktüğüm kırık banktan tüm havaya yayılıyordu. Gülüşlerimi alan hayat, hıçkırıklarımı bana iade ediyordu.
