Hayat dediğimiz şey hep bir şeylere olmaz diyerek ya da şüpheyle yaklaşarak geçirdiğimiz bir döngü değil miydi zaten? Acılar yaşadığımız, ihanetlere uğradığımız bir daha yapmam desem de yine aynı şeyleri yaptığımız bir kısır döngü değil mi? Her şeyi...
🐋🐋 Evet bu bölümde planlar kurulacak, adımlar atılacak, yeni maceralar başlayacak. Çok bekletmeden sizi bölüme geçmek istiyorum. Bölümlerim için artık bana kart hazırlamaya başlayan çok sevgili okuyucum ve kardeşime ttugcekaraa_ teşekkür ediyor ve bu bölümü ona ithaf ediyorum. 🐋🐋🐋 Aytekin Ataş-Gitsen de Uğur Ateş&Saki Çimen-İlk karşılaşma/İlk bakış
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"O köpek balığıydı kanın kokusunu alan, bense yaralı ona yem olmamak için bir kapana kısılan deniz kızıydım. Bu hikayede ben yem mi olacaktım yoksa sonunda özgür mü kalacaktım? Bunu sadece hayat biliyordu... -Tuğra"
Mert'in ağzından
Korktuklarımız vardır. Ruhumuzun derinliklerine hapsettiğimiz... Sustuklarımız vardır, için için bağırdığımız... Çaresiz kaldığımız anlar vardır, kolumuzun kanadımızın kırıldığı... Mecbur kaldığımız, boyun eğdiğimiz insanlar vardır ensemize pençelerini geçiren...
İşte ben o anlardan birindeyim şu an. Karanlık bir sokak... Kimseler yok. Bir yanda köpek ulumaları, bir yanda hışırtısını duyduğum çöp poşetleri... Kedilerin hırıltıları,köpeklerin ulumalarına karışıyor. Sokak uçsuz bucaksız bir deniz sanki. Gidebildiği kadar gidecek gibi sanki uzunluğu. Sağıma dönüyorum sonu yok, soluma dönüyorum sonu yok. Sonsuzluğun içinde kapalı kalmış gibiyim.
Üzerimde geceden karanlık bir örtü, nefesimi kesercesine bana sarmalanmış. Kafamı kaldırıyorum her yer karanlık. Karanlık beni içine hapsediyor sanki. Kara delik misali içine çekiliyorum. Engel olmam mümkün değil.
Derin bir nefes almak için harekete geçiyorum. Tüm gücümle ciğerlerime havayı doldurmaya çalışıyorum ama nafile. Havanın partikülleri nefesime haram kılınmış gibi. Bir dirhem geçmiyor genzimden. Boğuluyorum.
Karanlığa teslim olmamak için ölüme teslim oluyorum.
Azrail göz kırpıyor o anda. Sıran geldi der gibi bakıyor bana. Bu defa ona kızmıyorum. Gülümsüyorum sadece. Vazgeçiyorum aslında. Burası benim için bir dönüm noktası ya ölümü kabul edeceğim. İnsan olarak öleceğim ya da canavar olarak nefes almaya devam edeceğim. Ben insanlığımı korumak adına vazgeçiyorum. İnsan zamanı geldiğinde vazgeçmeyi de bilmeli çünkü. İtiraf zamanı geldi kapıyı çaldı. Bütün insanlığın önünde özür diliyorum ve itiraf ediyorum. Ben bu hikayenin oyuncusu değilim, beni yanlışlıkla çıkardılar sahneye...
Haah... Nefes nefese uykumdan sıçradım. Kan ter içinde kalmıştım. Gördüğüm rüya gerçek gibiydi. Bir intihar mektubu yazmış da onu okuyor gibiydim. Tüylerim diken diken olmuş, sarsılmış bedenim sersemce hissetmeme sebep oluyordu. Anlamsız ve ürkmüş bakışlarla yatağımın karşısındaki aynaya bakıyordum.
