Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

42.Bölüm: Boşanmak İsteyebilir

42.Bölüm: Boşanmak İsteyebilir

Buraya geldiğimden beri anlattığı her şeye belki bir şekilde inanabilirdim ama bu en son duyduğum son noktaydı artık. Bu kadarı da olamazdı değil mi?

"Didem sen ne dediğinin farkında mısın?"

"Evet farkındayım Şirin ve çok da ciddiyim." neden bilmiyordum ama Didem söylediklerinden o kadar emin duruyordu ki, korkmaya başlıyordum.

"İyi de nasıl böyle bir sonuca vardın?"

"Böyle bir şey yapabilecek kadar Faruk'tan kim nefret eder diye herkesi araştırdım. Hayatına giren herkesi. Hatta inanmayacaksın ama dedektif bile tuttum."

"Anlattıklarından sonra inanırım buna." resmen polisiye bir romanda okuyormuşum gibi geliyordu bu olanlar.

"Dediğim gibi herkese baktım. Sonuçta Faruk; avukat, savcı ya da polis falan değildi. Karanlık insanlarla uğraşmıyordu. Bir mimara kim, neden bu kadar kin beslerdi ki?"

"Doğru." üstelik benim tanıdığım Faruk, çevresinde öyle sevilmeyen birisi de değildi.

"Şimdiden başlayarak geçmişe doğru gittim. Herkesi tek tek eledim ama ne zaman lise dönemine geldim, işler biraz karıştı." yüzüm anında düşmüştü bunu söylediğinde.

"Nasıl karıştı?"

"Aslına bakarsan bende anlamadım Şirin. O kadar garip şeyler buldum ki. Anlayamadım, anlamlandıramadım." bu konu git gide beni huzursuz etse de sormaya devam ettim.

"Ne buldun yani?"

"Son iki yıl içerisinde Faruk'la aynı lisede okuyan sınıf arkadaşlarının başına olmadık şeyler gelmiş." birden tüm sınıf gözümün önüne gelmişti. Çoğunun şuan ne yaptığını, nerede olduklarını bile bilmiyordum ama başlarına bir şey gelmiş olması düşüncesi üzücüydü.

"Olmadık şeyler mi? Ne gibi?"

"Bazılarının işleri batmış, bazıları tehditler almış, evlerine hırsızlar girip şehir değiştirmek zorunda kalanlar olmuş, kaybolan biri bile var. Şirin gerçekten çok korkunç şeyler yaşayanlarda var." dahasının olduğunu son cümlesiyle anlamıştım ama bu gün duyduklarımdan sonra devamını sormaya yüreğim kaldırmayacaktı.

"Sen, sen bunların hepsini nereden biliyorsun?" elimi kalbimin üzerine koymuştum.

"Söyledim ya dedektif tuttum diye. Bir tane olduklarını söylemedim ama!"

"Bu kadar parayı nerden buldun peki?" mantık olarak bu işi yapmak için paraya ihtiyaç vardı ve bildiğim kadarıyla Didem bir hemşireydi, ona destek çıkacak bir ailesi de yoktu.

"Biraz zor oldu ama Faruk'un ailesinden destek alınca her şey rayına oturdu." demek onlarda işin içindeydi.

"Nasıl? Ama ben duymuştum ki sana ve Sibel'e..." Ece'nin anlattıkları aklıma gelmişti.

"Doğru, başlarda beni suçladılar. Ama zamanla anladılar. Özellikle davaya bakan bir polis vardı, Vedat. Bana ve araştırdıklarıma inandı, destek oldu, yardım etti. Ailesini de o ikna etti zaten. Sonra onunda durduk yere tahini çıktı ve gitmek zorunda kaldı. Yani anlayacağın bu zamana kadar nereden bir şey yakalasam bir şekilde hep elimde kaldı."

"Sana inanamıyorum. Bu anlattıkların olağanüstü gibi geliyor bana."

"Seni anlıyorum, böyle anlatınca öyle geliyor ama inan bana hepsi doğru. Hatta seni rehin alan adam bile bu konuyla alakalı olabilir." o olaydan bahsedince anında gözlerim büyümüştü. Hiç hatırlamak istemediğim anılardı bunlar.