Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

35.Bölüm: Büyük Sırlar

35.Bölüm: Büyük Sırlar

Sahil kenarında bir bankta ikimiz yan yana oturmuştuk.

Dalgaların belirli bir ritimle kıyıya vurmasını, martıların uçuşunu sessizce izliyorduk.

"Eee ne olacak şimdi?" demişti Ece. Benim gibi gözlerini ufuktan ayırmadan.

"Bilmiyorum. Ama artık kesin olan bir şey var. O gece aramızda hiç bir şey olmadı. En azından bu konuda içim rahatlayabilir." derin bir nefes vermiştim.

"O zaman neden böylesin? Hiç mutlu gözükmüyorsun." klinikten çıktıktan sonra buraya kadar yürümüştük ve ben bu süre zarfında hiç konuşmamıştım.

"Değilim. Sabah hamile olduğumu öğrendiğimde dünyam yıkılmıştı. Şimdi olmadığımı öğreniyorum ama yine aynı şeyi hissediyorum. Mantıklı mı bu Ece? Çok garip bir insanım ben değil mi?" başımı omzuna yaslamıştım. İçimden ağlamak geliyordu nedense.

"Garip değilsin ve ben seni anlıyorum canım."

"Anlıyor musun? Ben bile kendimi anlamıyorum. Sen nasıl anladın ki?" dışarıdan bakarak daha mı kolaydı bir insanı anlamak?

"Sadece korktun. Ailene ve bu yaşa kadar öğrendiklerine ihanet ettiğinden, amcanı sonsuza dek kaybetmekten korktun. Bir anda anne olmaktan, Kerem'le bu kadar hızlı evlilik yoluna girmekten, hayatının komple değişmesinden korktun. Haklısın da kim olsa korkardı. Bu konuda kimse suçlayamaz seni. Hepsi hastanenin hatası. Testlerde bir karışıklık yapmamış olsalardı bunların hiç biri yaşanmazdı."

Ne güzel özetlemişti. Söylediği her bir kelimede o kadar kalbime dokunmuştu ki, beni benden bile daha güzel öyle içten anlatmıştı. Daha fazla dayanamamıştı göz yaşlarım.

"Ağla arkadaşım. Zaten çok bile tuttun kendini. Bırak artık. Her şey düzelecek. Sana söz veriyorum." deyip sıkı sıkı sarılmıştı bana. Ben de ona.

"Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim."

"Ah ah! Ben olmasam ne yapardın değil mi?" sırtımı sıvazlıyordu.

"Valla haklısın!" derken kendimi geri çekmiştim. Aklımı nasıl dağıtacağını iyi biliyordu.

"Maşallah bana o zaman. Tü tü tü nazar değmesin." diyip yalancıktan tükürüyormuş gibi yapmıştı.

"Değmesin. Ece?" artık aklımdakini söylemenin zamanı gelmişti.

"Hı?"

"Senden bir iyilik daha istesem? Benim için tek bir iyilik daha yapmanı istesem?" yüzümü ona dönüp yan oturmuştum. Beni anlamasını, gözlerimden ne kadar ciddi olduğumu görmesini istiyordum.

"Tek çift sorun değil de neymiş bu iyilik? Ne oldu da bu kadar ciddileştin?" o da bana dönmüştü merakla.

"Ben kararımı verdim. Kerem'e hiçbir şey söylemeyeceğim, bilmeyecek. Sen de söylemeyeceksin." dediğimde kaşlarını çatarak şöyle bir bakmıştı.

"Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu senin? Ateşin falan mı çıktı?" elini anlıma koymuştu. Ben de hemen geri çekmiştim.

"Hayır! Gayet iyiyim. Hatta hiç olmadığım kadar iyiyim. Bu işi halledeceğim artık. Bu gün buraya hiç gelmedik seninle. Hamile olmadığımı hiç öğrenmedik tamam mı Ece? Her şey eskisi gibi devam edecek. Tamam mı?" dediğimde bana delirmişim gibi bakıyordu.

"Ama bu doğru değil, saçmalama Şirin. Hadi Kerem'i geç, amcan Fatih abi ne olacak?"

"O da bilmeyecek. Başka kimsede öğrenmeyecek zaten. Her şeyi ayarlayacağım ben. Böyle bir şans elime geçmişken geri çeviremem." şu kısacık zamanda planımı çoktan yapmıştım ben.