Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

16.Bölüm: Kerem'in Planları

Not: Bu bölümün özel bir bölüm olmasını istedim. Artık bazı şeyleri sizin de öğrenme zamanınızın geldiğini düşündüm ve bu bölümü Kerem'in ağzından yazmaya karar verdim. Bir erkeğin bakış acısından yazmak ne kadar zor olsa da elimden geleni yaptım. 

16.Bölüm: Kerem'in Planları

Kerem

Koltuğa kendimi söyle bir bıraktığımda derin bir nefes almıştım. Sonunda bu geceyi kazasız belasız atlatmıştım. Her şey güzel ilerlemişti, hatta tahmin ettiğimden bile daha kolay olmuştu çoğu şey.

"Oğlum hadi artık sen de odana çıkıp dinlen. Bütün gün hem kendini hem de beni çok yordun." babam tam karşımda oturuyordu. Kız istemeden döndükten sonra otele gelmiştik. Annem ve Mihrimah arabadan iner inmez direk odalarına çıkmışlardı. Benimse olanlardan sonra içim içime sığmıyordu. Bu gece uyuyabileceğimi hiç sanmıyordum.

"Olsun, her anına değdi!" dedim göz kırparak.

Bu gün olanlarda babamın payı büyüktü. O olmadan başaramayacağımı biliyordum. Benim istediğim üzerine tüm yükü üstlenmiş ve kötü adam olmayı kabul etmişti. Bu çok önemli bir şeydi.

"İstediğin oldu, tabi mutlusundur. Kaç gündür bana kök söktürdün." babam bana şimdi kızıyordu çünkü onu çok sıkıştırmıştım ama bu nişan işinden en az benim kadar o da memnundu biliyordum.

"Sanki sen değilsin?" dedim gülerek.

"Annene laf anlatana kadar canım çıktı. Hepsi senin yüzünden oldu. Bir bilse var ya ikimizi de keser!" bu gece olanlar konusunda annem babamı suçluyor, her şeyi neden bu kadar aceleye getirdiği konusunu bir türlü anlamıyordu. Aslında tüm olanların suçlusu benken, ailedeki herkes, hatta ben de dahil babamı sorumlu tutuyorduk.

Babamın ve benim ortak olarak uydurduğumuz bu oyunda olanların asıl sorumlusunun kim olduğunu kimsenin bilmemesi gerekiyordu. Bu bizim büyük sırrımızdı.

**

Bundan dört gün önce internette dolaşırken gördüğüm haberle tüm planlarım altüst olmuştu.

O lanet günden sonra beni bu hayata bağlayan tek bir şey kalmıştı. Sevdiğim kadın. Onunla tekrar görüşebilmek, yanında olabilmek, onunla ortak bir gelecek kurabilmek, artık yanından hiç ayrılmamak gibi basit isteklerim ile tutunmuştum hayata. Ama gördüğüm bu haber tüm yapmak istediklerimi boşa çıkarmıştı. Dünya bir anda tepe taklak olup başıma yıkılmıştı.

Kazadan sonra o yatağa bağlı kaldığım dönemlerde bir daha yürüyemeyeceğimden, ayağımın altındaki toprağı bir daha hissedemeyeceğimden o kadar emindim ki ne bir hayalim, ne de bir umudum vardı.

O gün hastane odasının kapısından babam girdiğinde benim için yeni bir umut olduğunu söylemişti. İnanmak istememiştim ona, hatta şiddetle reddetmiştim. Çünkü yürüsem bile yapmak istediğim hiç bir şey kalmamıştı bu dünyada. O dönemler amacımı kaybetmiştim. Ya da kaybettiğime inanıyordum.

Gözlerimi kapattığımda beni mutlu eden tek şey çocukluk anılarımdı ve üzerinden yıllar geçmişti, o günlere bir daha geri dönemeyeceğimi ikimizde çok iyi biliyorduk.

Ben karamsardım ama babamınsa aklında apayrı bir fikir vardı. O günlere geri dönmek yerine o günleri yeniden yaşamama konusunda beni ikna etmeye çalışıyordu. Geçmişe takılı kaldığımı sadece babam biliyordu ve beni tekrar eskisi gibi görebilmek için her şeyi yapardı, biliyordum.