Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

6. Bölüm: İlk Aşk

 Keyifli okumalar...

6. Bölüm: İlk Aşk

"Erkencisin Madenci Kız."

Olduğum yerden hızla başımı çevirdiğimde karşımdaki sandalye çekilmişti bile. Karşımda bir adam oturuyordu. Esmer ince yapılı bir adamdı. Saçlarına özenle şekil verilmişti. Hafif kirli sakalları vardı. Üzerinde beyaz bir gömlek ve gri ceket giymişti. Koyu kahve gözleri ile bana dikkatli bir şekilde bakıyordu.

Ne olduğunu anlamamıştım. Az önce duyduğum şey doğru muydu? Ya da hayal dünyamın bir oyunu muydu?

"Merhaba Şirin." dedi. Yüzünde tatlı bir gülümseme vardı.

Bedenim o anlarda çalışmayı bırakmıştı sanki. Etrafımdaki hiçbir sesi duymuyordum, gözlerim ondan başkasını görmüyordu. Tamamen odaklanmış bir şekilde kala kalmıştım öylece.

"Merhaba." dedim çekinerek. Hala dikkatlice yüzünü inceliyordum. Baktıkça yüz hatları tanıdık gelmeye başlamıştı ve bu beni korkutuyordu.

"Şirin iyi misin?" sanki çok yakınmışız gibi samimi konuşuyordu.

O olduğuna inanasım gelmiyordu bir türlü. Bu gerçek olamayacak kadar imkansızdı çünkü.

"İyiyim." derken önümdeki sudan zorla bir yudum aldım. Şuan nefes almak bile zor geliyordu sanki. Bir soğuk dalgası yükseliyordu midemden.

"Yüzün bembeyaz oldu. Beni tanımadın mı?" seni nasıl tanımam dedim içimden. Sadece kabullenemiyordum. Gerçek olabileceğine inanmıyordum. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Neredeyse ağlayacaktım.

"Hı?" diyebildim sadece.

"Seninle oyunlar oynamayı şimdiden özledim. Ben seni unutmadım, umarım sende beni unutmamış tırsın Madenci Kız." dediğinde artık emindim oydu. İlk aşkım.

Yıllar sonra tıpkı hayallerimdeki gibi işte karşımdaydı. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Gözlerimden aşağı bir damla yaş yavaşça süzüldü.

"Şirin sen ağlıyor musun?" elini bana doğru uzatırken hızla ayağa kalktım. Çok utanmıştım ve şuan bir ağlama krizinin eşiğindeydim.

"Ben lavaboya gitmeliyim." dedim ve hızla oradan uzaklaştım. Kendimi lavaboya attığımda artık gözyaşları gözlerimden dur durak bilmeden akıyordu. Hemen boş bir kabine girip kapıyı kilitledim.

Klozetin üzerine oturdum ve elimi kalbime koydum. Çok hızlı atıyordu. Karşımda onu görmeyi hiç beklemiyordum. Nasıl olmuştu bu böyle? Yıllar sonra karşıma çıkmıştı. Hem de babamın evlenmemi istediği adam olarak. Birden, durduk yere neden bunu yapmıştı?

Ah baba ah. Neden bana söylememişti? Tanıştığımızı bile bile neden onunla buluşacağımızı söylememişti?

Ne kadar da değişmişti. Hayallerimdeki kurduğum halinden bile daha yakışıklıydı. Aslında daha çok karizmatik bir havası vardı galiba. Duruşu, kendinden emin tavırları, bana sıcacık bakan gözleri.

Sahi! Nasıl bakmıştı bana öyle? Nasıl konuşmuştu? Sadece iki kelime söylemesi beni yenmeye yetmişti.

Tavırları rahattı ve o kadar samimiydi ki neredeyse düşüp bayılmama neden olacaktı.

İçerde beni bekleyen gerçekten o muydu?

Şuan hemen yanına koşup ona sarılmak ve onu ne kadar özlediğimi söylemek istiyordum. Diğer yandan bunca yıldır beni neden hiç arayıp sormadın, şimdi bu şekilde nasıl karşıma çıkarsın diye hesap sormak istiyordum.