Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

64.Bölüm: Bir Sürpriz

64.Bölüm: Bir Sürpriz

O korkunç yerden temiz havaya çıktığımda bırakın ağlamayı, gözlerimi bile kırpamıyordum. Yaşadıklarımdan sonra artık algılama ve tepki gösterme gücümü kaybetmiştim, konuşamıyordum.

Öleceğimi düşündüğüm ve hiçbir çıkış bulamadığım bu çukurdan, sapa sağlam çıkmıştım ama mutlu değildim. Ahu kendi canına kıymıştı. Benim için hazırladığı intikam oyununda, kendi sonunu hazırlamıştı.

Ne olursa olsun, o da bir insandı ve benim gözlerimin önünde bu hayata veda etmişti.

Ahu yerde öyle Uraz'ın kollarında yatarken, Sefer beni dışarı çıkarmıştı. Soğuk esen rüzgar yüzüme vurunca biraz kendime gelmiştim ama hala büyük bir şoktaydım. Sefer de benden farklı değildi, bunu anlayabiliyordum.

Dışarı çıktığımızda bir kadın önümüze geçip durmuştu.

"Ne oldu Sefer?" demişti. O an kadının yüzüne boş boş bakmıştım. Sadece güzel biri olduğunu düşünmüştüm.

Sonra gözlerim etrafı taramıştı. Boş bir araziydi, çevresinde hiç bina yoktu. Her yer ormanlıktı. Tepemizdeki bir tek sokak lambası etrafı aydınlatıyordu.

Ardından yerde yatan üç adam görmüştüm. Demek ki dışarıda da birileri vardı. Kadının arkasında bir adam da elleri arkasında, ciddi bir şekilde duruyordu.

"Ambulans nerede?" demişti ona. Kadının sorduğu soruyu duymamış gibiydi.

"Arka tarafta." Sefer ne olduğunu anlamamış gibi bakan kadına aldırmadan yürümeye başlamıştı.

Arka tarafa dolandığımızda. Park halinde üç araba ve bir ambulansı görmüştüm. Uzaktan gördüğüm kadarıyla da üç insan siluetini seçebiliyordum.

"Elim kolum bağlı daha fazla beklemeyeceğim burada. Gidiyorum ben!" diye yüksek bir ses duymuştum.

"Kerem?" demiştim. Sonunda bir tepki vererek. Kerem ve amcam buradalardı. Yanlarında bir de tanımadığım bir adam. Onları görünce kendimi daha da güvende ve iyi hissetmiştim. Hemen yanıma koşmuşlardı.

Her ikisi de endişeyle yüzüme bakıyorlardı. Benim için ne kadar korktukları hallerinden anlaşılıyordu. Kerem gözleriyle tüm vücudumu taramıştı. Bir şeyim var mı diye kontrol etmişti.

"Ne oldu? İyi mi?" demişti Sefer'e. Hala onun kucağında olduğum için endişelenmişti.

"Bilmiyorum Kerem. Acil olarak hastaneye gitse iyi olur." diye cevaplamıştı onu. Herkes bana bakıyordu ama ben tek kelime edemiyordum.

"Tamam, hemen gidelim." Sefer nazik bir hareketle beni Kerem'in kollarına bırakırken hiç itiraz etmemiştim. İşte sevdiğim adamın kollarında, asıl şimdi kendimi güvende hissediyordum. Yüzümü hemen boynuna gömmüştüm. Onun kokusunu içime çekmeye, onu hissetmeye ihtiyacım vardı. Ellerimle boynuna sıkı sıkı tutunmuştum.

"Ne oldu içeride? Uraz nerede?" Kerem beni ambulansa götürürken kadının sesini duymuştum. Amcam da arkamızdan geliyordu.

"Ahu, öldü Melek." dedi Sefer ona. Bundan sonrasını duyamamıştım. Ambulanstan inen sağlık görevlileri sedyeye yatmama yardım etmişlerdi. Kerem'den hiç ayrılmak istememiştim ama itiraz da etmemiştim. Kerem ve amcamda yanıma binmişti. Kerem ellerimi sıkıca tutuyordu.

"Öyle korktum ki. Sana bir şey olacak diye aklım çıktı." demişti. Elimi dudaklarına götürüp küçük bir öpücük kondurmuştu. Bu arada ambulans hareket etmeye başlamıştı.