Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

12.Bölüm: Yapamayacağım

Resim: Şirin'in elbisesi

12.Bölüm: Yapamayacağım

"Sorun şu ki, senin tahmin ettiğin gibi basit değil hiçbir şey. Bu iş seni, beni çoktan aştı. Artık iki ailenin de itibarı söz konusu. O yüzüğü parmağına taktığında bir daha çıkarabileceğini düşünüyorsan, yanılıyorsun sana söyleyeyim." fazlasıyla ciddi bir sesle söylemişti bunu.

"Nasıl yani? Olur mu öyle şey canım!" bu kararı verirken böyle bir şey aklımın ucuna bile gelmemişti benim.

"Olur mu, olmaz mı, zamanı gelince anlarsın. Ben, bundan sonra kimsenin hayatına karışmama kararı aldım. Sadece seni uyarayım dedim o kadar." amcam bana fena halde kızmıştı sanırım. Her zamanki neşeli halinden şimdi eser yoktu.

"Fatih neden böyle yapıyorsun ama beni korkutuyorsun!" diye adım gibi şirin olmaya çalışmıştım ama işe yaramamıştı.

"Bence de korkmalısın. Hem daha dur, her şey yeni başlıyor." araba durduğunda büyük bir alışveriş merkezine geldiğimizi anlamıştım. Ama amcamla konuşmamı bitirmeden arabadan inmek istemiyordum.

"Sen bana kıyamazsın. Bana yardım edersin değil mi?" diye son kez şansımı denedim ama nafileydi.

"Hadi canım in arabadan! Seninde dediğin gibi bir sürü iş var akşama kadar hallolması gereken." ne kadar da inatçı bir adamdı bu amcam da. İstediği zaman nasıl da keçi gibi oluyordu böyle.

Onu ikna edemeyeceğimi bildiğim için oflayıp puflayıp arabadan inmiştim. Ben iner inmezde gaza basıp gitmişti. Sanırım çok kırılmıştı. Abisini karşısına alarak benim yanımda durmuştu ama ben bambaşka bir yolu tercih ederek çabalarını boşa çıkarmıştım.

İyi de şimdi ne yapacaktım ben? Yanlış bir karar mı vermiştim? Amcam kafamı karıştırmıştı. Evden de öyle bir çıkmıştım ki artık geri dönüşümde yoktu.

Ne yapmam gerektiği konusunda kara kara düşünürken aklıma Ece'yi aramak gelmişti. O bana bir yol gösterirdi.

"Alo Ece, ne işin varsa hemen bırakıp yanıma geliyorsun. Sana konum atıyorum. Çabuk ol!" dedim ve telefonu onun cevap vermesini beklemeden kapattım. Şimdi ona uzun uzun açıklama yapmak istemiyordum. Nasılsa gelince her şeyi anlatırdım.

Ece'nin arabası tam on dakika sonra yanımda durmuştu. Arabadan inip hemen yanıma gelmişti.

"Ne oldu kızım ya? Aklım çıktı resmen!" diye bana bağırmaya başladı.

"Sorma Ece ya, çok fena bir şey oldu. Daha doğrusu ben bir şey yaptım." elimle dağınık saçlarını toplayıp geri bırakmıştım. Fazlasıyla panik halindeydim ve terlemiştim.

"Ne diyorsun Şirin ya, hiçbir şey anlamadım."

"Gel söyle oturalım sana baştan anlatmam lazım tüm olanları." hemen yanımızdaki bankı göstermiştim.

İkimiz yan yana oturduğumuzda hiç beklemeden dünden beri olan her şeyi baştan sona anlatmıştım. Ece'nin suratı ben anlattıkça şekilden şekle giriyordu. Bu beni daha da korkutuyordu. Sonunda bitirdiğimde ondan bir tepki vermesini beklemiştim ama o her şeye karışan kız, şimdi suspus olmuş duruyordu.

"Sence ne yapmalım Ece? Çok pis köşeye sıkıştım." dedim en sonunda.

"Ne söyleyeyim bilemedim ki, keşke kabul etmeden önce biraz daha düşünseydin." belki haklıydı ama o an hiç bunları düşünememiştim ki.