Acımasızsın Sevgilim [Tamamlandı✔]

68.Bölüm: Mutlu Ol Amca

68.Bölüm: Mutlu Ol Amca

"Of Şirin, of! Evet Mihrimah'tan hoşlanıyorum, tamam mı?"

"Tamam olmaz mı? Tabi ki de tamam." heyecandan ne söyleyeceğimi şaşırmıştım.

"Ne diyorsun Şirin ya?"

"Aman! Ne dediğimi biliyor muyum ben." hemen amcama sarılmıştım. Tabi ki o da bana. Onun adına ne kadar mutlu olmuştum anlatamam.

"Deli kız." demişti ayrıldığımızda.

"Umarım çok mutlu olursunuz amca. Bunu hak ediyorsunuz. Özellikle de sen, herkesten çok sen hak ediyorsun bunu." tüm samimiyetimle söylemiştim bunu.

"Dur bakalım. Önce Mihrimah'la konuşmalıyım. Bakalım o benimle aynı düşünceleri paylaşıyor mu?" dediğinde şimdi eğlenme sırası bana gelmişti.

Ah ah, bir bilse kızımızın dünden razı olduğunu. Hatta sırf onun için buralarda kaldığını.

"Haklısın, evet." sakin olmam ve bir şey çaktırmamam gerekiyordu. Biraz çabalamasını istiyordum.

"Sen bu konuda bir şey biliyor musun peki?" uyanık. Benden laf almaya çalışacaktı ama ben, tabi ki de yemeyecektim.

"Yooo..., hayır. Nerden bileceğim." dedim doğal bir şekilde.

"Emin misin?" dedi. İçimden gülmemek için kendimi zor tutuyordum ama ne yapayım, kız evi naz eviydi sonuçta. Dur, aslında ben erkek tarafıydım değil mi? Ama olsun, bu iş olana kadar kadın dayanışması yapmaya kararlıydım.

"Eminim."

"İyi, öyle olsun bakalım." pek inanmasa da üstelememişti.

Mutlulukla onların geleceklerinin nasıl olacağını düşünüyordum ki; odaya ablam, annem ve eniştem girmişti. Ablam zar zor yürüyordu. İki kolundan destek almasa düşecek gibiydi.

Hastaneden geliyorlardı. Ablamın doğumuna çok az kalmıştı. Yakın bir zamanda ailemize yeni bir üye katılacaktı.

"Hoş geldiniz." diye ayağa kalkmıştı hemen amcam.

"Hoş bulduk." demişti annem ona. Eniştemle ikisi ablamı koltuğa oturtmuştu.

"Hoş geldiniz. Haberler nasıl?" demiştim ben de.

"Hoş bulduk. Haberler iyi, her şey yolunda." cevapladı eniştem.

"Aman iyi iyi. Peki o aniden gelen sancılar neyin nesiymiş?" ablamın birkaç gündür aniden giren sancıları vardı. Hemen sonra yok oluyorlardı ama biz yine de endişeleniyorduk.

"Doğuma iki hafta var ama doktor her an hazırlıklı olun dedi. Erken doğum riski varmış." dereken içten içe korktuğunu anlayabiliyordum.

Bu çok farklı bir heyecandı. Hem bebeğini kucağına alacağı, ayalardır beklediği kokuyu içine çekeceği için mutluydu. Hem de hayatında ilk defa doğum yapacağı için endişeleniyordu. Her ne kadar neyle karşı karşıya olduğunu az çok bilse de yaşamadan anlaması imkansızdı.

Tüm bunları biliyordum. Çünkü aynı şeyleri ben de hissediyordum.

"Yapma ya. Abla, kendini nasıl hissediyorsun?"

"İyiyim ben ablam. Bakma sen bunlara abartıyorlar." gülüyordu ama onunda ne kadar endişelendiğini biliyordum.

"Sen yine de dikkat et."

"Bu saatten sonra zaten sadece kendini düşünecek. Doğuma kadar dinleneceksin. Değil mi Şebnem?" eniştem emir imayla ablama bakıyordu.

"Emredersiniz koçacağım." hayret ablam ters bir cevap vermemişti. Bunu da tek fark eden ben değildim.