BOOK 1: Love Over Matters [Completed]

Chapter 57: Move-on

🌟Jenniah's PoV🌟
🌟Park🌟

Nakatingin ako sa kalawakan, puno ito ng ulap na nagbabadya ng ulan.

"(Sigh). Jenniah, just forget it. Just forget that guy, hindi ko man alam pero susubukan ko. He's not good to you. Ano ba kasi yan, bobo mo. Kita mong nandiyan na yung unang babae niya nangarap ka parin. Naniwala ka naman na ikaw na yung mahal niye eh ano yung nakita mo kanina? Bobo, matuto ka na!" Pangangaral ko sa sarili ko.

This past days puro ka malasan na yung nangyayari sa akin. I just tried the thing that I want to try and that is to love and to be loved.  May mali ba doon o ako yung mali.

Maybe its too early for me to be in that kind of a relationship.

Only 2 days at closing na namin. Malapit na talaga. Malapit na akong mawala dito.

Atleast may isa akong naitama. And that is Xy. Sana wala nang ibang mangyari sa amin.

[Ring! Ring! Ring! Ring!] Tunog ng phone ko.

I pulled it out from my pocket and look whos calling me... it's Xandre.

I picked his call but didn't say anything kaya siya ang unang nagsalita.

"Niah! I'm so sorry. If only I knew..." saad niya. Hindi ko na mapigilan itong sarili ko, the emotion inside me want to burst out, anger, hatred and disappointment ang nararamdamanko ngayon.

"If only you knew you could have postponed it?" Sakrastikong dugtong ko sa sinabi niya.

"Please Niah! Let's forget all about this, handa akong kalimutan ang lahat. Please be with me again." Pagsusumamo niya.

Napahigpit paghawak ko sa cellphone ko. May ngiting sumulip sa gilid ng labi ko.

"Pagod na ako Xandre. Nasasaktan na ako, lagi nalang akong lumalaban para sa isang tao pero hindi ako pinaglalaban. It's painful to see someone you love with someone else.  Ayaw ko na. Please do me a favor and leave me alone. I’m sick of your games. Stop it. Don’t mess with me anymore. Makakalimutan din kita at makakamove-on. Its too late to take back all the pain you put me through. I'm moving on with my life. I dont know how but I will. Ang lalim ng dinulot mong sugat sa puso ko. I was expecting that you'll be the one. Ano ba yung wala sa akin? Pangit ba ako? Mataba? Maliit? Pangit ang ugali? Are those the reason for you to give up on me?" Tanong konsa kanya over the phone.

"Niah! May problema lang si Zarinah she came to me na lasing and then sje kissed me." Paliwanag niya.

"Sorry Xandre pero kahit ano pang dahilan ang sabihin mo sa akin hindi mo na ako maibabalik. So sorry, kay Zarinah mo nalang ituon ang atensiyon mo. Dahil hindi na din naman na ako magtatagal dito. Love hurts when you know it wont last . Bye." At binabaan ko siya.

Napatingin namang ako sa kalawakan. Habang mabibigat ang paghinga. Ayaw ko nang umiyak. Crying wont make a change. Mas lalo lang nitong pinapabigat yung nararamdaman ko.

Inalis ko yung simcard ko at itinapon iyon doon.

I really need to move on. Forget everything. Arrrggghhh kahit ilang beses kong sabihin na I will move on bakit hindi ko magawa.

Naalala ko yung sinabi ng librarian.

'You know time is the best healer. Siguro kailangan mo lang ng oras para sa sarili mo. Mend yourself. Dahil kapag iba yung gagamot sayo kapag nawala yung tao na iyon doble ang sakit na mararanasan mo.'

I need time, to mend myself, my soul and my heart and to move on.

'Kapag sobrang pagmamahal sa maling tao at sa complicated na pagkakataon, mahirap baka kung ano ang mangyari na ikakasira mo lang.'

Yan yung nangyari sa akin, maayado pa akong bata. And I rush everything. Wala pang isang taon kaming magkakilala minahal ko na siya agad without thinking the consequences it will bring.

'Hindi naman masama ang mahulog ka sa maling tao at masaktan ka atleast sa susunod alam mo na, natuto ka na, you just need a lot of time, dont rush in fact take it slowly para mas maganda ang kalalabasan. I know you can surpass your problem. Remember what I said, Time is the best healer. Be with someone special to you habang inaayos mo sarili mo, yung alam mong loyal at hindi ka iiwan, in that way mas mabilis kang gagaling.'

I will surpass it. Hihilom din ito, makakalimutan ko din sila. I can lift myself in this burning fire. All I need is a new life.

Bumalik na ako sa kotse at umuwi.

🌟Dumlao's Residence🌟

"Mah' Pah' pwedeng sa susunod na bukas na yung alis natin?" Tanong ko sa kanila habang nanonood sila ng palabas sa TV.

"How come? Noon lang ayaw mo ngang umalis ngayon mas gusto mo pang mapaaga?" Gulat na tanong ni Mama.

"Well the earlier the better para mas maka-adjust ako. Can we go after the closing ceremony?" Tanong ko.

"Sure Darling basta ikaw. Hindi ka ba magpapaalam sa kanila? Baka sumama loob nila sayo." Saad ni Papa.

"Its better na saka lang nila malaman kapag naka-alis na ako. I dont want to see their faces dahil baka di ako tumuloy." Sagot ko.

"You know darling kung ayaw mo talagang sumama you can stay. Kaya ka lang naman namin sinabi yon para mabantayan ka namin." Paliwanang ni Papa.

"No Pah' Ive decided to come with you. Isa pa matagal na din akong hindi nakakaalis sa bansa na ito." Tugon ko.

"Sige darling aalis na tayo after your closing. Go on pasok ka na sa kwarto mo at magpahinga. Tomorrow is your last day here." Utos ni papa.

Tumaas ako at naligo. Hindi parin maalis sa isip ko yung nangyari kanina. Paano kaya kung magkaroon ako ng amnesia? Huh ayaw kong magpasagasa o magpauntog masakit.