BOOK 1: Love Over Matters [Completed]

Chapter 62: Birthday

A/N: This Chapter is dedicated to my cousin, Elaiza Mae. Thank you Very much!😄😄

🌟Jenniah's PoV🌟
🌟Barcelona Spain🌟

Kumunot nalang ang noo ko nang marinig ko ang alarm kong gumigising sa akin. Panira naman ito natutulog yung tao eh putulin ko yung leeg mo. Agad ko itong pinatay at kinusot ang mga mata. Narealize kong late na pala ako, and worst today is the start of our second semestre and its not a good choice to be late much more our professor is a terror one. Gosh it gives me la piel de gallina (goosebumps).

Dumiretso ako sa bathroom at naglinis ng katawan after I take my bath I look at my self in front of the mirror. I just can't believe that I've been leaving here in Barcelona for 2 years, yes fucking 2 years without my parents, and inside that time maraming nagbago lalo na sa akin, physically, emotionally, mentally, every aspects on me had change ito siguro yung epekto ng pagtira dito. Napamahal na ako sa mga tao dito na parang isa na din ako sa kanila.

On my first year here I went on a counceling program wherein it really helps me, it changes me a lot.

Ngayon bumalik na yung buhok kong black at straight, tumangkad din ako, pumuti ofcourse mas maputi na ako kay KM ngayon. Then since hindi na ako minor may sarili na akong sasakyan. And the rest ganoon parin.

I face my wardrobe and pulled out the clothes I will wear. Since its already Ber-months malamig na dito. So I'm gonna wear a bufanda (scarf) and a blazzer with my outfit; a high waist black jeans, then a plain black t-shirt.

I drove to the University. Then parked my Audi R8 on the estacionamiento (parking lot). Dumiretso na sa classroom. Buti nalang at saktong wala pa ang professor namin kaya nakahinga ako ng maluwag nang maupo ako sa upuan ko.

I heard my phone rang, sounds like a notification. Tinignan ko ang cellphone ko at kung sino man ang nagmessage, si KM lang pala. Instead of putting attention on KM's message something took my atención (attention) I slightly look at the upper right of my screen and look at the day today. I smiled as I remember this day, this day is Alexis's cumpleaños (birthday).

Siguro hapon na sa kanila  ngayon dahil limang oras ang ikinahuli ko sa oras nila.

Wala rin sa aking intensiyon ang batiin si Alexis. Dahil hindi ko pa sila kayang ibalik. At hindi pa pwede. My partially mended heart can't take the memories of the past. I can't throw them back to my mind. Ahora no (not now). May tamang panahon pero hindi pa ngayon. Unti-unti ko palang silang nakakalimutan. At kapag dumating ang panahon na iyon mabilis ko nalang itong lalakaran, inafectada (unaffected). Sila lang naman na yung humahadlang para tuluyan akong magbago. And I am willing to change just to take this fucking pain off my heart. At kung kalimutan sila ang solusyon para magbago ako hindi ako magdadalawang isip na alisin sila sa buhay ko.

Hindi na ako babalik sa Jenniah noon na malambot ang puso. No hindi na at ayaw ko nang bumalik pa sa panahon na puro nalang sakit ang nararamdaman ko.

🌟Philippines🌟
🌟Alexis' PoV🌟

I am currently celebrating my birthday here at our house nagpaparty kasi si Mama at inimbitahan niya lahat ng kaibigan ko. Hapon na nang magstart ang party. I'm just glad that everyone remembered my birthday..Well not quite everyone, si Jenniah nalang yung kulang. Binabantayan ko kung sakaling mag notify ang cellphone ko at kung baka may greetings mula sa kaniya pero...wala. I hope for nothing.

Hayst sino ba kasi ang linoloko ko. Kailan pa ba kami naalala ni Jenniah. Kami nga ang dahilan kaya siya umalis to forget about us, to forget about her FREAKING FRIENDS!  Kinalimutan na kami ng babaeng iyon at hindi na dapat kami umasa na magpaparamdam pa siya sa amin. I always think of her and I always have the hope na baka naaalala at naiisip niya rin ba ako. Na kahit sa kaarawan ko lang sana ay magparamdam siya.

Its my freaking birthday at sana masaya ako dahil kaarawan ko to for pete's sake pero iba, lungkot ang nararamdaman ko, kakulangan. College na kami ngayon at halos dalawang taon nadin.

Kailan lang nabalitaan na nanakawan yung Jewelry shop nila and nabalitaan namin na umuwi ang mga magulang niya to check on the incident. So we wonder if shes with them pumunta kami sa bahay nila pero wala siya. Hindi siya sumama. We didnt have no clue kung nasaan siya. Ang alam lang namin is noong umalis sila pumunta sila sa London. At hanggang doon nalang.

Freaking 2 years na wala siyang paramdam. We missed her, I missed her so much. But we respect her desicionkaya di namin siya tinext-an o kung ano mang connection sa kanya. Matagal na itong 2 years na nawala siya hanggang kailan niya balak bumalik. Simula noong umuwi mga magulang niya di pa sila umalis ng bansa. Fuck Jenniah nasaan ka. What part of London?

"Thinking of her again?" Tanong ni Kuya at umupo sa tabi ko at inakbayan ako holding a styro cup in his hand.

"Yeah, kahit man like lang, yun lang yung hinihiling ko." Mahina kong tugon sa kanya still looking at my phone.

"Cheer up Alexis. Alam ko namang naaalala ni Niah itong kaarawan mo. Hindi niya lang ipinapahalata dahil hindi pa siya handa. Just enjoy this day ok." Paalala niya sa akin tumango nalang ako at pilit itong nginitian.

"No fake smiles ok. Dont if you can't." Huling katagang binitawan niya bago siya umalis.

Bumalik ako sa kalagayan ko kaninang nag-iisip.

Ni hindi man lang inisip ni Jenniah kung ano yung magiging reaksiyon namin noong iniwan niya kami ng walang paalam. Malaki ang naging impact non sa amin lalo na sa kay Kuya at Xyan. They are now enjoying their teenage life with their girlfriends pero kita ko parin ang hapdi sa kanilang mata sa bawat pag banggit ko ng pangalan niya. I know nananatili parin ang pagmamahal ng dalawa sa dalaga well I cant blame them. Tragic nga naman yung nangyari sa kanila.

Napabuntong hininga nalang ako... kailan kaya kami magkikita ulit? Ilang taon pa kaya ang hihintayin ko para masilayan ko ulit yung mukha niya.

I again let out a heavy breath then pumunta na sa kwarto ko, I was kinda hopeless knowing Jenniah didnt greet me, dalawang birthday ko na ang lumipas still no Jenniah.