Año Luz Aparte... ( Light years apart ) BOOK 1

Capitulo Viente Siete

      "Oh god Kallyra! we've been trying to locate you for almost five years we really thought you were lost in the space and will be gone forever!"

       "Well, you just found me Jake, and it was just a few months here in my location." pantay at walang emosyong wika ni Kallyra.

     She continued tapping the codes in the floating screen inside her capsule, naipadala na niya ang lahat ng data ng kaniyang capsule sa mga kasama.

     The silent kill will determine the damage and send her the program that will fix the damage on her capsule. Kasalukuyan rin niyang inaayos ang control system.

     Her capsule looks like a tripod. Ang mga paa nito ay nag-sisilbing booster nito upang makalipad ng mabilis sa outer space. Ang glass roof nito ay kayang labanan ang heat pressure ng planet surface.

     Meron din itong invisible field na siyang naging dahilan kung bakit hindi ito napansin ng mga tao ng iwan niya ito sa bundok upang mangalap ng impormasyon ukol sa lokasyon niya.

     "What! five months?" nakita niya ang pagkagulat sa ekspresyon ng muka nito.

     Ang human hologram nito ang kausap niya,nakaupo ito sa may gilid niya it was one of the most advance system that they use. 

     At ang pinaka-nakakamangha dito ay kaya nitong kumilos like the human hologram was really with you.  Hindi ito katulad ng mga napapanood niya sa pelikulang nakatayo lamang at patay-sindi.

     They had the most advance energy resources as well na nakuha nila sa 25th moon ng Jupiter.

    "I'll tell you everything when I get back." she first heard the beep sound before she saw the message from the ship. Using a hand motion inilipat niya ito sa ibang server malapit sa control system ng kaniyang capsule.

     A thousand of numbers and data flash on the thin glass screen, the flashing and moving numbers cannot be scan using the naked eyes. 

    But because of the special chip buried on her nape she can easily see how the system fix the codes.  Its like the chip has its own automatic remote to control her eyes. The chip was also designed as a tracking device.

     Ang liwanag ng mga numero ay nagre-reflect sa kaniyang muka. Nagba-bounce naman ang light sa suot niyang eye glasses.

     She was already  wearing her space suit. Nakakabit na din ang oxygen mask. Within 5 minutes,  pwede ng i-launch ang kaniyang capsule, it was just one click away.

    Iniangat niyang muli ang kaniyang kamay  upang pindutin ang red button to launch the capsule. Subalit nahinto sa ere ang daliri niya.

      Kinagat niya ang ibabang labi,  bahagyang nanginig ang kaniyang kamay. Her eyes getting wet, lumalabo din ang kaniyang paningin.

      Kaya ba talaga niyang iwan ang lugar na ito?... 

     Kaya niya bang iwan si Lucas....

     She closed her eyes real hard to prevent more tears to come out. If she won't leave now,  she will never be able to leave..  never.

      Nanginginig ang kamay na pinindot na niya ang pulang buton. Narinig niya ang malakas na tunog ng engine at ang ang paggalaw ng kaniyang capsule.

       "Please be ready, in ten seconds Capsule RSF 105 is now going to take off...

    One..

    Two..

    Three...

    Sumikip ang kaniyang paghinga, tila may nakadagang mabigat na bagay sa kaniyang dibdib.  She can't hear her heart beat anymore.