Año Luz Aparte... ( Light years apart ) BOOK 1

Prólogo

"Mr Reemenov, the systems are going down, what are we going to do?"

She would like to commend her fellow staffs, sa kabila ng kaguluhan sa paligid at sa kabila ng delikadong sitwasyon nila ay nanatiling kalmado ang mga ito.

Pinagmasdan nya ang mga kasama, everybody was so busy trying to control the ship that they were in right now, labing anim silang scientist na naka-assign para sa ekspidisyong iyon, after almost sixty decades, ito na ang pinakamoderno at pinakaadvance na space shuttle na nagamit para sa ganitong pag-aaral.

And she is one of the 150 persons who were given the opportunity to use the first ever space craft that can travel 299, 792, 458 meters per second as fast as the speed of light, Andromeda 3000.

And damn! She was more than proud because she was the only Flipino Astronomer in this ship pero mukhang hindi na niya matatanggap ang award para doon, ang pinakamasaklap mukang hindi na sila makakabalik pa sa Earth.

Matagumpay silang nakalabas sa Galaxy na kinabibilangan ng Earth, with this speed sigurado silang mararating nila ang Galaxy II na napatunayan nilang nag eexist sa universe sa ibang Milky way, they have successfully entered another broad luminous irregular band of light that stretches completely around the celestial sphere, its caused by the light of myrads of faint stars.

Subalit nagmamalfunction ang system ng buong ship, hindi sila tinamaan ng asteroids at kahit tamaan man, ang ship ay dinesenyo to recover itself sa kahit anong uri ng damage, they even have the most advance computer system, they called it silent kill, gawa ng pinakamagagaling na programmer mula sa iba't-ibang bahagi ng mundo.

Its unique and dangerous, inilihim ng Russia at America ang software na ito sa ibang mga bansa, hindi ito illegal but its dangerous, kaya nitong makapasok sa ibang system na parang ninja, walang nakakapansin, it can destroy everything that was controlled by the computers.

"We dont need to fight the gravitational pull, everybody listen! We are now entering the Galaxy II the magnetic field is as stong as our own Galaxy." James said, one of the cosmologists in the ship like her.

Matangkad ito katulad ng iba pa nilang kasamahan. May pagkakahawig ito sa paborito niyang Hollywood actor na si Zach Efron. Nagsimulang kumilos ang mga kasamahan nila. Lumapit sa kanila ang Captain ng Ship.

"I don't think you have the right to command my staff Mr Sukesh. I don't believe we have to force the ship to decrease the magnetic field, it's a blackhole!" galit na asik ni Mr Reemenov, he looks menacing, tall and arrogant. Almost 20 years na ito sa ganitong uri ng trabaho kaya marami itong kaalaman at ito ang napiling manguna sa ekspidisyong ito.

Alam niya ang kinatatakot nito, dahil oras na babaan ang magnetic field ng ship madali itong mahihigop ng pwersang nag pupull dito.

"It is not a blackhole Captain." Matigas na wika pa ni James. Lumapit na rin siya sa mga ito.

"Mr Sukesh is right, we have to decrease the magnetic field Captain, but not into the maximum level, it was the sun's gravitational pull. We are nearing the Galaxy's sun, its dangerous if we are to drecrease it by minimum 40, because we will not be able to control the ship once we enter the galaxy, but we need to decrease it still at least by 60, it will be faster that way, and the ship will self distract if we fight it!" paliwang ni Kallyra.

"You don't dictate to me what to do, this is my ship!" napabuntong hininga ang iba pang scientists.

"Now is not the time to argue, we need to decide fast!" it's one of the mechanical team, muka itong nerd na may malaking katawan. "The ship is now in code red!" natatarantang wika nito.

"Everybody lis-----------" ang nakakarinding ingay ang halos magpatumba sa kanila, dumilim ang paligid at napakapit si Kallyra sa built in chair ng ship.

"What's going on!" ang nagpapanic na sigaw ng isa sa mga kasama niya, bumilis ang tibok ng kaniyang puso, hindi siya natatakot mamatay, pero hindi niya ata matatanggap na walang patutunguhan ang paglalakbay nilang ito, kailangan nilang makapasok sa loob ng Galaxy, she's dying to know what's inside.

There's a sun, and freaking planets like their own solar system, sigurado siyang may katulad ang earth sa Galaxy na ito.

Bigla siyang nanghina. "No! No!" nagpapanic na siya nawala na ang field na pumoprotekta sa preservation ng katawan nila. Sigurado silang maaagnas sila ilang minuto mula ngayon, she needs the antidote! Umalog ang ship kusang nilalabanan ang malakas na pull ng gravity mula sa araw, muling lumiwanag ang loob ng ship.

Nagmamadaling pinuntahan niya ang pinto ng control room, she needs to get out of here fast. Halos lumabas ang puso niya sa dibdib ng matanaw ang elevator, hindi niya ininda ang mga bumubunggo sa kaniya, ang iba ay halos hindi na makayanan ang sakit at tumutumba na lang.

Kailangan niyang maturukan ang sarili ng antidote dahil kung hindi tatanda siya sa loob ng eksaktong sampung minuto at mamamatay, they've been in the ship for more than seven decades, umalis sila sa earth taong 2018, and its almost freaking 2100.

Surely they can not stay this young, at siguradong matagal na silang patay kung wala ang makabagong medisinang iyon na kumukontrol sa pagtanda ng tao, isa ito sa mga imbensyong hindi alam ng nakararaming tao, pinotrektahan ng mga lider ng makakapangyarihang bansa, inilaan para sa mga ganitong pagaaral.

Halos gumapang sya ng marating ang cold room kung saan ito nakapreserved, umuusok sa lamig ang loob ng silid idinikit niya ang palad sa pinto, she's glad that she is one of those personel that has access in this room, itinapat din niya ang mata sa eye scanner. Bumukas iyon at saka lamang siya nakahinga ng maluwag.

She did not waste another minute at agad na tinungo ang lagayan ng mga antidote at needles, halos mangatal ang kamay niya sa pagmamadali, 3 minutes left.

Lumaylay ang kaniyang dalawang braso matapos sumalampak ng upo at sumandal sa built in table sa loob ng cold room she successfully inject the drug in her body, now she just have to wait. Hindi niya pinansin ang iba pang natatarantang maginject sa mga sarili nila. Hinaplos niya ang tracking chip na nakabaon sa batok niya ng maramdamang kumirot iyon.

"What's gonna happen now?" narinig niyang tanong ni Sarah, one of the scientist as well. She is from North Korea, naging kakalase niya sa Harvard. Mahaba at kulot-kulot ang buhok nito, may hugis pusong mukha at bilugang mata, typical Korean looks.

Katabi niya itong nakasalampak sa sahig at humihinga ng malakas. Ang iba ay nagsitakbuhan pabalik sa control room, it's their job not hers.

"We just have to wait, we need to go back inside the capsules." Aniya, tumango ito bilang pagsang-ayon. Tumayo na siya ganoon din ito at tinungo ang capsule room. Katulad ng nauna niyang ginawa iniscan niya ang kamay sa pinto ng Capsule room at maging ang kaniyang mata, ganoon din ang ginawa ni Sarah, di tulad ng cold room, lahat ng personels sa loob ng Andromeda ay may access dito.

Bumukas iyon at sumalubong sa kanya ang daan-daang human capsules, nasa loob na ng kanikanilang capsules ang mga naroon, and well look at that even their captain, mukhang nakontrol na nito ang ship, ibig sabihin ligtas na sila. There's a small smile in her lips, payapa ang dibdib, tumulo ang luha sa kaniyang pisngi. Tagumpay sila, all they have to do now is to sleep tight for another year, maybe 2 or 3, estimated time to go near the solar system in this Galaxy.

Once she securely put herself inside the capsule she closed her eyes for another years of sleep. Subalit hindi pa lumilipas ang sampung oras ay nagmulat ng mata si Lyra, Nanlaki ang kaniyang mga mata at nagpanic, another system malfunction, hindi siya dapat nagising ng ganito kaaga, pilit niyang tinanggal ang mga nakakabit sa katawan, maging ang oxygen mask ay inalis rin niya.

"Shit! Shit!" natataranta na siya, lalo na ng umalog muli ang ship, she looks around, everybody is sleeping peacefully inside their own capsules. At napasigaw siya ng maramdamang mageeject ng kusa ang kaniyang capsule.

"Please ready for take off, in 10 seconds capsule RSF 105 will eject. One.. two.. three.." Siri, the system robot said. "nine... ten.

"Noooohhhhh!!!!!!!!!!!!!!!" nilunod ng malakas na ugong ang kaniyang sigaw.

*******************