Año Luz Aparte... ( Light years apart ) BOOK 1

Capitulo Treinta y tres

  
        "¿Cómo estuvo hijo, Juliana?" malungkot na ngumiti ang ginang sa kaniyang asawa.

         "Sa tingin ko ay maayos na ang sugat sa kaniyang ulo, ang sabi ng doktor ay kailangan na lamang ng maayos na pahinga."

        Dalawang buwan na ang nakalipas mula ng maaksidente sa kaniyang kabayo si Lucas. At isang linggo na mula ng ito ay nagising. Hindi pa rin nila ito makausap. Nakatulala lamang at hindi nagsasalita.

         "Ako na ang maghahatid ng pagkain kay Lucas nanang Pasing." aniya sa matanda ng makitang naghahatid na ito ng pagkain sa kaniyang anak.

           Agad namang iniabot ng matanda ang dala nito sa ginang. Marahan itong umakyat sa hagdanan sa ikalawang palapag alam nito ang dahilan ng kalungkutan ng anak. Maging ito ay nagdadalamhati sa nararamdaman nito kung maaari lamang na akuin nito ang sakit na iyon upang bumalik na ang anak sa dati.

           Marahang binuksan ng ginang ang ikatlong pinto sa ikalawang palapag ng malaking bahay. Nakita niya ang marahas na paglingon ng kaniyang anak sa pintong binuksan niya.

         May pagkasabik sa mga mata nito subalit agad iyong naglaho at muling tumitig sa labas ng bintana.

          "Hijo ve y come, dejaré tu comida aquí." Kumain ka na anak, iiwan ko na lamang ito dito. Ang nakangiting wika ng ginang sa tahimik na anak. Bahagya lamang itong tumango.

        Ilang minuto na ang lumipas bago hinarap ni Lucas ang pagkaing dinala ng kaniyang ina. Marahan siyang umupo mula sa pagkakahiga. Kakainom lamang niya ng medesinang dinala ng doktor kanina.

        Hindi na kumikirot ang kaniyang ulo subalit hindi pa rin siya hinahayaang lumabas sa kaniyang silid ng doktor. Nilalamon siya ng matinding kalungkutan at pakiramdam niya ay lumiliit ng lumiliit ang kaniyang mundo habang nagtatagal siya sa loob ng apat na sulok ng kaniyang silid.

          Tanging ang sinag ng araw sa umaga at liwanag ng buwan sa gabi ang tanglaw niya sa madilim niyang mundo. Bawat araw na lumilipas ay tila parusa kay Lucas, gusto na niyang lumabas at hanapin ang kaniyang kasintahan. Kahit hindi man niya alam kung papaano at saan siya magsisimula.

        Malapit ng dumilim ng pinili niyang tumayo, bahagya siyang nahilo at napakapit sa dingding. Napahawak siya sa ulo ng maramdaman ang pagkirot noon. Nang hindi na niya nararamdaman ang kirot ay humakbang na siya ng marahan palabas ng kaniyang silid.

         Wala siyang nakitang tao sa unang palapag ng kanilang bahay, nakaramdam siya ng kaginhawahan ng tuluyan siyang makalabas. Sa malalaking hakbang ay nagtungo siya sa lugar kung saan makakahinga siya ng maluwag.

         Ang lugar kung saan maari niyang naramdaman ang presensiya ng taong sa tingin niya ay hindi na niya muli pang makikita.

        Mas lalong bumilis ang kaniyang mga hakbang, matigas at nagngangalit ang kaniyang bagang, mahigpit na nakakuyom ang kaniyang kamao at parang nauubusan siya ng hangin sa dibdib habang papalapit siya ng papalapit sa burol.

         Kakaibang kaba ang nararamdaman niya at sinasakal siya ng matinding antisipasyon. Malayo pa ay nalalanghap na niya ang mahahalimuyak na bango ng mga ligaw na bulaklak, nagliliwanag ang tuktok ng burol dahil sa daan-daang mga alitaptap.

           Tinatawag siya at inaakit ng hiwaga noon at para bang may naghihintay sa pagdating niya. Hinawi niya ang mga baging nakaharang ng makalapit at agad bumungad sa kaniya ang tahimik at payapang burol.

         Agad na naghanap ang kaniyang mga mata, sa mabagal na hakbang ay nagtungo siya sa gitna, napapalibutan siya ng makukulay na paro-parong nagliliwanag dahil sa mga alitaptap.