Help Held Helped

Chapter 53

CLOUD'S POV.

MAKALIPAS ang isang taon ay napagpasiyahan na naming umuwi sa Pilipinas.

Do I now believe in miracles? Yes. Cause I'm now fully recovered.

Hindi ko alam kung paano ko pasasalamatan ang pamilya noong taong nag-volunteer na ibigay ang kaniyang puso. Hindi ko alam kung paano ko makakausap. Hindi ko alam kung paano ko sila makikita. Dahil bigla lang daw itong lumitaw sa kung saan.

Flashback

Hindi ko maigalaw ang buo kong katawan munit rinig na rinig ko ang pag-uusap ng mga magulang ko. Gising na gising ang diwa ko.

'I feel exhausted.'

"Believe me hon, this is real!"

"W-Wait, h-how? I mean bakit?"

"I don't know! He just talked to me for a while then all of a sudden sinabi niyang he's willing to give his heart to Cloud! I j-just can't believe it!"

"Oh my god! Do you know him? What's his name?"

"He looks familiar but he won't tell."

'Who the hell is that person? Really?'

"Anak... you'll gonna be fine." Narinig ko ang mahinang paghikbi ni Mommy. Gusto ko siyang pagalitan dahil ayaw ko sa lahat ang umiiyak na babae. I couldn't blame her though. She loves me.

"We have something to do muna sa Pinas, don't worry son. Your tito Louise will be guarding you."

End of flashback.

Kagagaling ko lang sa sakit sa puso at gusto kong matawa dahil sa pabigla-bigla nilang balita.

Alvapriya suffers the same too.

Gusto kong matawa hindi dahil sa natatawa ako kundi dahil sa galit. Ayokong magpa-operang muli kung sakaling atakehin nanaman ako. Isa ng anghel ang taong nagboluntaryo. Sino naman kaya ang gumawa noon kay Alv? Paano siya nagkaroon ng sakit sa puso? Bakit hindi ko alam? Bakit hindi ko nahalata?

Hindi ko naiwasang ma-guilty. Pakiramdam ko ay hindi ko siya nabantayan ng maayos. Pakiramdam ko ay kasalanan ko kung bakit nagkaganoon siya.

'At kung sino man ang gumawa n'on sa kaniya. Lagot ka sa'kin.'

Kasalukuyan akong nasa sasakyan kasama ang isa kong tita patungong bahay. Gusto kong sorpresahin ang mga kaibigan ko kaya pinauna ko na muna sina mommy sa hospital para makita ang lagay ni Alvapriya. I am so damn worried.

Dumaan muna kami sa isang mall para bumili ng kung anu-ano para sorpresahin ang aking mga kaibigan, pati na rin si Master. Hindi nakatakas sa akin ang mga pamilyar na mukha na napapatingin at nagugulat sa akin. Mga schoolmates ko ito panigurado.

I stayed silent 'til we got home. Pagka-hawak ko pa lang sa aming gate ay gusto ko nang mapahiyaw sa tuwa. Hindi ko akalain na mahahawakan ko pang muli ito. Hindi ko inakala na makakatungtong pa muli ako sa bahay na minahal ko.

I walked towards the door while whispering. I tried to blink when I heard it creacked and gasped for air when I saw my friends!

"Welcome back, Ulap!" emosyonal at sabay-sabay nilang sambit!

Kusang tumulo ang aking mga luha nang makitang emosyonal din ang kanilang mga hitsura. May pananabik, tuwa, saya at kaginhawaan. It melts my heart.

Agad na lumapit ang kaisa-isang babae sa aming grupo. Si Halley. "Oh my God! Oh my! You're here na! Bakit one year Ulap?!"  humahagulgol na asik pa nito. "Gano'n na ba talaga ka tigas ang puso mo? Jeez! One year!"