My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 3 Binnevallen Boytopia

'Kom hier, schat!' Zei Katherine, dus ik had geen andere keus dan me bij haar te voegen. Ik klom de houten treden op in de hoop dat mijn gezicht niet rood of opgezwollen was van huilen en liet mijn zware tas op de grond vallen. Tot mijn ongemak zweeg iedereen.

'Jongens,' begon George en verbrak de stilte, 'dit is Jackie en ...'

'ze zal nog een tijdje bij ons logeren,' beëindigde Katherine, terwijl ze haar man streng aankeek. Een luide lucht ontsnapte aan mijn longen terwijl ik zuchtte. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik niet wilde dat de jongens wisten waarom ik hier echt was. Ik was niet klaar om met een stel vreemden over mijn familie te praten. Trouwens, als de jongens het wisten, ze behandelen me misschien als iets breekbaars en dat was het laatste wat ik wilde.

Op dit moment staarden ze me allemaal aan alsof ik een buitenlander was die hun persoonlijke land binnenviel.

Ik besloot dat het tijd was om vrede te sluiten. Langzaam stak ik mijn hand op en zwaaide verlegen. 'Hallo allemaal. Ik ben Jackie.'

Een van de oudere jongens zwom naar voren en trok zichzelf uit het zwembad, waarbij hij de lijn met de anderen brak. Ik wierp een blik op hem en mijn hartslag stopte. Hij zag eruit alsof hij net uit een sporttijdschrift was gelopen. Zijn lichtblonde haar was rommelig en mat van het zwembad en ik merkte dat zijn perfect getinte spieren licht besproeid waren met water. Er zaten waterdruppels in zijn donkere wimpers die in het zonlicht schitterden en zijn felblauwe ogen omlijstten. Over het algemeen zorgde hij ervoor dat ik wilde smelten.

"Waarom?" vroeg hij, terwijl hij zijn heldere ogen op mij richtte.'Waarom blijf je bij ons?'

"Cole! Zei George boos.'Doe niet zo grof. Jackie is onze gast.'

Cole grijnsde naar de andere jongens en keek vervolgens terug naar zijn vader. Hij haalde zijn schouders op. 'Wat? We dachten het allemaal. Ik was de eerste die het zei.'

Een paar andere jongens knikten instemmend. Ik voelde mezelf bevriezen, bang dat als ik hen vertelde waarom ik hier was, ik zou instorten en weer zou gaan huilen. Ik wilde absoluut niet dat dat zou gebeuren.

Katherine merkte mijn paniekerige blik op en sprong erin om me te redden. 'Zoals jullie allemaal weten, ging ik op bezoek bij Jackie's moeder, M-Molly.' Ze struikelde over de naam van mijn moeder. 'Er zijn momenteel een paar familieproblemen aan de gang, dus bood ik aan om Jackie mee te nemen.' Katherine haalde diep adem toen ze klaar was. Ik was opgelucht dat ik niet degene was die moest liegen. Misschien kon ik ze, toen ik eenmaal in het huishouden van Walter was gaan wonen, de waarheid vertellen, maar pas toen ik wist waar ik met de jongens stond.

'Nou, ik denk dat ik gewoon de rest van mijn spullen ga pakken,' zei ik, weg van de plek waar een paar ogen me aanstaarden.

'O ja, ik was het vergeten. Een van jullie jongens moet Jackie naar haar kamer helpen, terwijl ik het eten ga koken. Jullie gedragen je allemaal zelf.' Katherine wees met een vinger naar haar kinderen.

Toen ik me omdraaide om weg te gaan en Katherine en George in het huis verdwenen, greep iemand mijn arm. Ik keek op en zag mezelf oog in oog staan ​​met een van de jongens. Hij was de langste van allemaal en waarschijnlijk ook de oudste. Zijn goudblonde haar was teruggetrokken in een korte middenscheiding en de paar strengen die niet werden tegengehouden, waren gekruld in de hitte. Zijn sterke kaaklijn, dikke kin en lange rechte neus zorgden ervoor dat de zonnebril die hij droeg er nogal klein uitzag. Zijn onderarmen waren erg strak en zijn handen waren ruw, waarschijnlijk door het werken op de boerderij.
Oh nee wacht, het zijn jongens.

'Ben je van plan lang te blijven of pak je normaal zoveel in?' vroeg hij met een glimlach terwijl hij naar mijn gigantische hockeytas keek. Het denken aan thuis veroorzaakte dat mijn lippen trilden en ik voelde tranen in mijn ogen. Ik wilde helemaal niet lang blijven, maar waar kon ik anders heen? Zijn glimlach haperde en de bezorgdheid in zijn ogen gaf me het gevoel dat hij het op de een of andere manier begreep. Het zorgde ervoor dat ik hem vertrouwde. Ik wist niet precies waarom, maar misschien kwam het omdat hij meer op een man leek dan de rest van de jongens.