My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 44 Waar is Waldo?

Een warme zomerbries waaide door de kamer en raakte zachtjes mijn gezicht aan. Ik zat op de stoel bij het raam in Nathans kamer, hij had de ruit omhoog geduwd. Een van mijn benen bungelde uit het tweede verhaal en koesterde zich in de gloed van de zon. Mijn blik dwaalde langs de oprit naar de nauwelijks zichtbare weg. Het afgelopen half uur speelde ik een spelletje met het tellen van de auto's die langs de ranch van Walter kwamen. Tot nu toe was het een hele enorme minibus geweest. De zon maakte me slaperig en ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd tegen de muur rusten. Hoe vredig ik me ook had gevoeld, ik kon niet in slaap vallen met de zware beat van Metallica die in de kamer bonkte. De muziek liep door Nathans schilderkunst.

'Hé Nathan?' Vroeg ik. Hij had zijn ezel aan de andere kant van de kamer neergezet en had zich achter het canvas begraven, er was geen antwoord.

'Nathan!' Schreeuwde ik, deed mijn ogen open en draaide me naar hem toe. Hij sprong en de borstel in zijn hand kletterde op de grond, waardoor er een grote gele vlek op het hout achterbleef. Hij zocht naar de stereo afstandsbediening, zette de muziek uit en keek me in paniek aan.

"Wat is er?"

'Nathan Nathan. Ik wilde alleen maar praten. Hoe concentreer je je eigenlijk met al dat lawaai?'

"Oh", zei hij, terwijl hij zijn penseel oppakte en weer ging zitten.

"Het is eigenlijk niets. Ik ben opgegroeid met zoveel chaos in dit huis."

"Dus je kunt alleen werken met luide muziek?" Vroeg ik niet overtuigd. Nathan haalde zijn schouders op.

'Schilderen op het ritme van een gek is gewoon, nou ja, normaal denk ik.'

'Gotcha. Dus wat is er met al het beddengoed?' Ik wees naar Nathans slaapkamervloer. Het was bedekt met een berg dekbedden en kussens, veel warmte voor een hele groep mensen.

'O, dat heb ik nog steeds niet opgepikt van het feest.' Zei hij toen hij naar de puinhoop keek. De eindejaars bash van Walter was bijna drie weken geleden. Het kostte ons twee dagen na het feest om alles op te ruimen. Het had niet geholpen dat Cole was verdwenen naar wie weet waar, en mij, Isaac, Alex en Danny achterliet om de rest schoon te maken. Dit was de eerste keer dat ik echt in Nathans kamer was geweest, en ik was verbaasd over hoe rommelig het was. Om de een of andere reden had ik me altijd alles op de juiste plek voorgesteld. In plaats daarvan waren er doeken, verfpotten, kladjes papier en andere kunstbenodigdheden die verspreid lagen.

'Het feest? Had je hier een groep meisjes of zoiets?' Plaagde ik hem, Nathan bloosde.

"Um Nee." Hij veegde zijn haar uit zijn ogen. Zijn vingers lieten een streep verf over zijn voorhoofd achter.

'Ik mocht niet naar het feest. Het was mijn taak om alle kleintjes bezig te houden.' Ik fronste mijn wenkbrauwen.

"Waarom moest je dat doen?"

'Ze willen altijd deel uitmaken van het feest. Vorig jaar sloop Pete naar buiten en sprong in zijn pyjama het zwembad in. We sliepen op mijn vloer en keken naar alle Spider Man-films.'

'Dang, dat is klote.' Zei ik toen ik me slecht voelde voor hem. Nathan staarde me even aan, berekenend, en doopte toen zijn penseel in een nieuwe kleur.

'Niet echt. Feesten is niet echt mijn ding.'

"Ja, mijne ook ni-" Ik stopte mezelf, feesten was ook echt niet mijn ding. Dat was totdat ik bij de Walter's introk. Nu ik erover nadacht, was ik onlangs bezig geweest met zaken als drinken. Het was nooit iets dat ik thuis had gedaan en niet omdat ik verlegen was. Mijn zus was een feestbeest geweest en kreeg voor ons allebei genoeg problemen. Het was niet moeilijk te geloven ze was een rijk meisje in New York City. Maar ik leerde mijn lessen door haar te zien trippen.Waarom maakte ik plotseling dezelfde fouten? Nathan bleef niet opletten, omdat hij bleef praten.