My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 1 New York

Het is angstaanjagend hoe de dood in één stil moment kan plaatsvinden, volledig onopgemerkt door de rest van de wereld. Ik lag op de bank, verscholen in een cocon van dekens en probeerde de rillingen die door mijn lichaam stroomden als een stroom te beheersen. Terwijl de ochtend voorbijging, dreef ik in en uit bewustzijn en het moet ergens gebeurd zijn toen mijn familie uit het bestaan ​​verdween.

Toen ik niet meer kon slapen, haalde ik een trillende hand uit mijn deken en pakte de afstandsbediening, tekenfilms gaven me altijd een beter gevoel. Het nieuwskanaal flikkerde op het scherm. Een nieuwsverslaggever verklaarde met een monotone stem dat de beroemde Bill Howard CEO van het bedrijf Howard Investment Corporation omgekomen was bij een dodelijk auto-ongeluk. Ik knipperde met mijn ogen, plotseling in de war. Hij meende het toch niet? Of misschien was er nog een Bill Howard die geen vader was?

Iedereen heeft dat ene moment dat je hele leven veranderd. Het vormt wie je bent als persoon en duwt je op het pad dat naar de rest van je leven leidt. Het definieert jou. Soms kun je het van een kilometer afstand zien komen, maar soms gebeurt het in een fractie van een seconde. Zo ging het voor mij één snelle flits en mijn leven was volledig op zijn kop gegooid.

De verslaggever legde verder uit dat alle personen die in de auto reisden, waren overleden. Er was echter één dochter niet aanwezig en haar verblijfplaats was momenteel onbekend. Die ene dochter was ik, nietwaar?

Ik staarde vol ongeloof en vol afschuw naar de tv, omdat ik het moeilijk had om te begrijpen wat er werd gezegd. Op de salontafel stond een mok warme chocolademelk die mijn vader had gemaakt voordat ze vertrokken. Hij kon niet dood zijn. Hij was nog maar een paar uur geleden in de marshmallows gewerveld. Mijn hoofd werd duizelig.

Het scherm verschoof toen naar een foto van het wrak en mijn maag klapte om. Het voertuig was nauwelijks herkenbaar het was zo hard tegen een boom ingeslagen dat het om de dikke stam wikkelde maar ik kende het felblauwe accent van mijn vaders auto. Dat was zijn auto en mijn familie had erin gezeten!

Mijn maag reageerde voordat ik iets kon verwerken, en ik boog me over de zijkant van de bank en leegde de kleine hoeveelheid warme chocolademelk die ik vanochtend op de harde, houten vloer had kunnen drinken. Hoe kon mijn moeder, de vrouw die gisteravond mijn haar had vastgehouden terwijl ik huilend naar de wc leed aan griep, weg zijn? Hoe zit het met Lucy, mijn wederhelft? Was het zelfs mogelijk dat de ene tweeling leefde terwijl de andere dood was?

***

Het was later die avond toen ik het zachte geklop van de politieagenten op mijn voordeur hoorde. Ik was niet van mijn plek op de bank verhuisd. De televisie schetterde nog steeds, de hele dag was het een herhaling geweest van nieuws over de dood van Bill Howard. Ik stemde af toen de schok de controle over mijn lichaam overnam. Op een gegeven moment glipte ik in een droomachtige staat, ik voelde niets anders dan de gevoelloosheid van mijn ledematen. Ik had niet kunnen huilen omdat het niet echt aanvoelde.

De agenten brachten een vrouw mee en ze kwam langzaam het appartement binnen. Haar ogen waren rood en opgezwollen van het huilen en haar stem was het eerste dat ik in uren kon verstaan.

'Hoi, Jackie lieverd', zei ze en ze hurkte naast me neer. 'Ik ben Katherine Walter.' Haar gouden haar was op haar hoofd gepleisterd. De naam klonk vaag bekend en ik keek op in haar ogen. Ze leek niet op iemand die ik ooit had ontmoet, maar iets over haar naam was bekend.

Katherine Walter. Had ik die naam niet gehoord vanmorgen? Stond de dame voor me, de lang verloren beste vriendin van mijn moeder? De Katherine die Hawks Boarding School had bezocht de plek waar mijn zus en ik heen gingen met mijn moeder al die jaren geleden?

Het was toen en daar dat de realiteit op me neerstortte en hard. Katherine Walter was degene waar mijn ouders naar toe reden om vanmorgen mee af ​​te spreken toen ze waren neergestort. Ze was vanuit Colorado ingevlogen om te bezoeken.

Mijn familie was dood en deze vrouw was het bewijs. Ik kon de pijn in haar ogen zien en de pijn in haar stem horen. Mijn moeder moet iets voor haar hebben betekend. Ik verslikte me, probeerde lucht te zoeken en scherpe pijnen harkten me naar mijn maag. Eindelijk kwamen de tranen.

'Shhh, schat,' zei Katherine terwijl ik over mijn haar streek terwijl ik brulde. 'Het komt wel goed. Ik zal voor je zorgen.'

En zo begon mijn reis weg van de prachtige stad waar ik van hield. Weg van de cementjungle die me altijd geboeid had gehouden. Ver weg van de knipperende reclame borden en het verkeersgeluid dat me in slaap wiegde. Weg van de dure winkels, kleurrijke Broadway-shows en restaurants die elke denkbare keuken boden. En ver weg van New York dat mijn jeugdherinneringen en mijn hart vasthield.

Ik was op weg naar Colorado en een boerderij met twaalf mooie jongens.

————————————————————————
Hi hoofdstuk 1 van het boek 'my life with the Walter boys' vergeet niet te stemmen xxx

HERSCHREVEN