My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 16 Het Is Geen Gebroken Been

Het was zaterdag en ik begon eindelijk de gevolgen van mijn straf te voelen. 

'Hoe bedoel je dat we niet kunnen gaan?'  Schreeuwde Cole. 

'Ik zei niet dat je niet kon gaan, ik geef je alleen een keuze', zei meneer Walter.

'Maar pap, ik kan de kampeertrip niet missen!'  klaagde hij met zijn vuist op de keukentafel. 'We gaan altijd als gezin!' 

'Als je wilt komen, kom dan Cole. Ik begrijp niet wat het probleem is.' 

"Dit is allemaal jouw schuld," siste Cole nadat zijn familie was vertrokken. Het was het eerste dat hij tegen me zei sinds we ruzie kregen. Maar hij was niet de enige die niet met me praatte. Alex en ik hadden niets meer tegen elkaar gezegd sinds ik tegen hem schreeuwde. Het kan zijn dat hij de afgelopen twee dagen ziek van school was gebleven, maar waarschijnlijk niet.

'Eh, ik ben niet degene die ziek is,' zei ik terug.  Meneer Walter had Cole en ik een keuze gegeven. We konden allebei thuis blijven en voor Alex zorgen terwijl de rest van de familie op hun jaarlijkse kampeertrip ging. In ruil daarvoor zouden we twee weken niet meer hoeven vroeg te helpen. Of we kunnen op reis gaan en niet. De keuze was snel gemaakt. Ik had een hekel aan het buitenleven, dus het missen van kamperen was prima voor mij. Cole was echter helemaal niet blij. 

"Dit heeft niets met Alex te maken," zei Cole boos.

'Eerlijk gezegd denk ik niet dat je ouders ons de optie zouden hebben gegeven als ze niet iemand nodig hadden om thuis te blijven en voor hem te zorgen', zei ik.'Oh, hou je bek,' zei Cole.

'Sorry,' zei ik droevig. Hoe boos ik ook wel niet op  Cole Walter was, hadden we geen andere ruzie nodig. 

'Wat?' Zei Cole terwijl hij ronddraaide in zijn stoel. 

'Eh, sorry?' Zei ik verward. Cole keek me verbaasd aan, terwijl onze ongemakkelijke stilte de keuken van spanning vervulde. De timer op de oven piepte en ik sprong geschrokken op. Ik draaide me om naar het fornuis en trok het deksel van de pot die ik gebruikte om Alex een kom kipnoedel te maken. Stoom ontsnapte naar het plafond toen grote bellen het wateroppervlak braken. Ik scheurde het soeppakket open en gooide het in de pan. 'Wil je Alex vertellen dat zijn soep bijna klaar is?' Vroeg ik aan Cole. 

Hij zei niets toen hij de kamer verliet, hopelijk om Alex te gaan halen. God wat was er mis met dat kind? Ik staarde de ruimte in en probeerde hem uit te zoeken totdat ik een schuifel van voeten op de trap hoorde. Ik hield mijn ogen gericht op de soep die ik aan het roeren was met een noedels die nog te stevig waren, ook al was het een lepel. Door de kokende bubbels van hete vloeistof ruikt de lucht naar kip.

'Ik maak het wel af', hoorde ik Alex achter me zeggen.

'Het is prima,' zei ik stijf tegen hem, zonder de moeite te doen om mezelf om te draaien en naar hem te kijken.

'Jackie, ik kan mijn eigen soep maken,' zei hij en hij stak zijn hand uit en probeerde de lepel van me af te pakken. 

'Laat maar, Alex,' zei ik terwijl ik de lepel stevig vasthield, terwijl ik hem van hem af hield. Alex probeerde de lepen uit mijn hand te rukken en sloeg daarbij mijn arm tegen het handvat van de pan aan. De lepel viel van het aanrecht en het kokend water, heet als lava, viel recht op mijn arm. Mijn blote arm. 

"Fucking hell!"schreeuwde ik toen de kokende soep mijn huid raakte. 

"O verdomme!" Zei Alex. Alex rukte me weg van de rommel, maar het was te laat en de schade was al aangericht. Ik zakte op de grond tegen de kasten en hield mijn armen tegen mijn borst. Hij knielde voor me op de grond en raakte mijn schouder aan. Toen hij zag hoe rood en blaren mijn huid draaide, schoten zijn ogen uit zijn hoofd. 'Shit! Ik weet niet wat ik moet doen! Cole!' schreeuwde hij zo hard mogelijk."Help!"

Ik lag op de grond huilend van de pijn.

"Wat is er aan de hand?" Zei Cole. Hij rende de keuken in toen hij Alex hoorde schreeuwen. 'J-Jackie-kokende- soep op haar-arm,'mompelde Alex. Als ik niet zoveel pijn had gehad, had ik hem misschien uitgelachen.Cole keek me aan op de grond en vloekte heel hard. Daarna sloot hij zijn ogen en haalde diep adem.

'Alex,' zei Cole heel langzaam,'ik wil dat je kalmeert.' Alex knikte, nog steeds hyperventilerend.'Ga naar buiten en start de truck, we moeten haar naar het ziekenhuis brengen.' Nadat Alex de kamer uit was gerend, nam Cole me in zijn armen.

'Shhhh', zei hij terwijl ik snikte, 'het komt wel goed.' Hij bracht me naar de badkamer en zette me op het badkamermeubel. Vervolgens draaide hij de kraan open en liet hem lopen terwijl hij door de badkamerkast rommelde. Eerst haalde hij een emmer tevoorschijn die mevrouw Walter moet gebruiken voor het schoonmaken. Hij stak het onder de kraan om het te vullen. Daarna bleef hij veder in de kast graven.

'Hier is het,' zei Cole terwijl hij een verbanddoos tevoorschijn haalde. Hij draaide het water uit en zette de volle emmer op het aanrechtblad. 'Steek je arm in het water.' Ik schudde mijn hoofd nee. Het zou te veel pijn doen als iets het zou aanraken. Cole pakte mijn schouders. 'Jackie, je moet die verbranding afkoelen. Als je het niet doet, maak je het erger', zei hij en keek me recht in de ogen. 'Het gaat even pijn doen, maar dan voelt het beter. Ik ben hier, oké?'

Ik haalde diep adem en knikte met mijn hoofd, de tranen stroomden nog steeds over mijn gezicht. Ik telde tot drie in mijn hoofd en bleef steken. Bijtend op mijn lip om de pijn te vergeten, hield ik mijn arm in het bad. Cole wreef over mijn rug en al snel begon de kou mijn arm te verdoven.

'Oké, de truck staat klaar,' zei Alex terwijl hij de deur opendeed. Cole trok zich snel van me weg en knikte.

'Oké, ik moet gewoon wat gaas om deze brandwond wikkelen en dan kunnen we gaan.' Nadat de jongens ruzie hadden gemaakt over wie mij naar de truck zou moeten brengen, zijn we vertrokken.

'Ik had het kunnen doen,' pruilde Alex toen we onderweg waren.

'Je bent ziek Alex,' zei Cole met de ene hand aan het stuur en de andere in de achteruitkijkspiegel. Hij bleef het aanpassen zodat hij me achterin kon zien.

'Niet echt meer', klaagde hij.

"Waarom moesten we dan verdomme thuis blijven om naar je te kijken?" Mopperde Cole.

'Kunnen jullie allebei ophouden?' Ik kreunde van achteren.

'Sorry,' zeiden Cole en Alex tegelijk.
'Bedankt,' gromde ik.

'Maar echt Jackie, het spijt me ontzettend. Als ik dat niet had gedaan ...' Alex, hou op, ' zei ik ,terwijl ik hem had onderbroken en hem aan staarde.

Alex zag de blik op mijn gezicht en stopte. 'Sorry,' zei hij blozend. We reden nog tien minuten zwijgend door tot we het ziekenhuis bereikten.

'Oké,' zei Cole terwijl hij uitstapte, 'Alex blijf hier gewoon tot we klaar zijn.'Hij opende de achterdeur en haalde me uit de stoel.

'Waarom kan ik niet komen?' Vroeg Alex.

'Gast,' zei Cole lachend, 'je zit nog in je pyjama.' Alex keek naar beneden en zag dat hij alleen in een hemd en zijn onderbroek zat.

"Maak je een grapje?" kreunde hij met zijn hoofd tegen het dashboard.

"Loser" Cole lachte ,terwijl hij met zijn voet op de achterdeur sloeg en naar de voordeuren liep. "Uh, Cole?" Zei ik toen ik naar hem opkeek.

"Hmmm", antwoordde hij niet echt oplettend.

'Ik ben er vrij zeker van dat ik kan lopen.'

"Wat?" Vroeg hij terwijl hij op me neerkeek. 'Je kunt me nu neer zetten.'

'O,' zei hij en zette me snel neer. Hij bleef aarzelend staan ​​om naar me te kijken.

'Cole, ik heb mijn arm verbrand. Het is geen gebroken been,' zei ik tegen hem.

'Oké, oké. Gewoon voor de zekerheid.'

'Hey Cole?' Zei ik toen ik me omdraaide om naar hem te kijken.

"Ja?" Antwoordde hij toen we het ziekenhuis binnenliepen.

"Bedankt."