My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 14 Gele Post-it Opmerking

Ik had gewoon in bed moeten blijven. Mijn wekker ging af, maar ik sliep er doorheen. Toen ik eindelijk uit bed rolde, had ik tien minuten om me klaar te maken. Nadat ik snel wat kleren had aangetrokken en mijn tanden had gepoetst, rende ik twee per keer de trap af en barstte uit op de veranda. Er was iets heel erg mis. De rode truck ontbrak, de oprit was leeg.

"Wat the hell". Waarom zouden de jongens zonder mij vertrekken? Betere vraag waarom zouden Nathan of Alex vertrekken zonder mij? Ik dacht tenminste dat ze voor mij zouden opkomen.

"Hallo?" Zei ik rennend de keuken in. Het was leeg. Na tien minuten zoeken in het huis besloot ik dat er niemand thuis was. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en belde Alex.

'Hé, dit is Alex. Je hebt mijn voicemail. Laat iets voor me achter.' Ik hing op en draaide het nummer van Katharine.

'Hallo, dit is Katharine. Ik kan mijn telefoon momenteel niet beantwoorden. Spreek een bericht in en ik neem zo snel mogelijk contact met je op.' Ik sluit mijn telefoon af en probeer diep adem te halen. Hoe zou ik naar school gaan? Al mijn vrienden woonden in de stad en zouden geen tijd hebben om weg te rijden en me te halen zonder zelf te laat te zijn. Ik begon in paniek te raken. Mijn leraren zouden denken dat ik school had overgeslagen, en ik had vandaag een test in het Spaans! Ik liep terug naar mijn kamer en probeerde langzaam een ​​plan te vormen.

Net toen ik op het punt stond mijn deur te openen, merkte ik iets op. Een felgele post-it was afgeplakt met één simpele zin. Haha. Ik herkende Cole's krassende handschrift uit de wiskundeles en de woede pulseerde door me heen. Wat heb ik hem in godsnaam aangedaan?

Ik rende naar zijn kamer en sloeg de deur open. Op zijn bureau zat het bewijs, een stapel gele post-its en een zwarte scherpte. Ik trok gefrustreerd mijn haar. Verdomme, die jongen had geen idee met wie hij speelde. Ik ben misschien verlegen, maar als iemand tussen mij en mijn studie komt, kunnen ze maar beter gaan rennen. Het lijkt erop dat ik Cole Walter van mijn tien meest verbazingwekkende jongenslijst zou moeten verwijderen.

In Nathans kamer pakte ik een paar voorraden voordat ik terugkeerde naar Cole's kamer. Ik werkte vijf uur in stilte tot ik klaar was. Vervolgens pakte ik voor de finishing touch een Post-it en schreef Haha. Ik sloeg de gele post-it op zijn deur en sloot hem achter me.

***

"Jackie!" Schreeuwde hij om half vier. Ik sloot mijn ogen en glimlachte. Payback is het niet?

Nadat ik klaar was in Cole's kamer, besloot ik dat ik niet veel kon doen, dus ging ik een dutje doen. Toen ik wakker werd, at ik wat lunch en liep de trap weer op om te wachten tot de jongens thuis waren. Mijn deur vloog open en het verbaasde me dat het de scharnieren niet brak.

"What the fuck!" Schreeuwde Cole in mijn gezicht. Als hij een stripfiguur was, zou er stoom uit zijn oren barsten. Ik vouwde mijn handen achter mijn hoofd en grijnsde genietend van zijn pijn.

'Heb ik iets gedaan om je van streek te maken, Walter?' Vroeg ik lief. 'Wat is dit!'schreeuwde hij.

"Wat gebeurd er?" Vroeg Danny terwijl hij mijn kamer binnenliep.

'Wat er aan de hand is, deze kleine bitch heeft mijn kamer roze geschilderd!'

'Wat heeft ze gedaan?' Zei Danny en probeerde niet te lachen.

'Ga eens kijken, Danny!' Zei Jack terwijl hij de kamer in rende."Het is geweldig."

"Ja!" Jordan was het ermee eens, 'Het is zelfs beter dan geweldig! Jackie, je bent mijn idool!' Ik glimlachte de tweeling die van oor tot oor grijnsde.'Bedankt jongens, ik vond het zelf ook best gaaf.'

'Je bent dadelijk dood,' siste Cole voordat hij naar me toekwam.

***