My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 15 Je Bent Net Als Hem

Ik sprong uit mijn bed voordat Cole me kon pakken. 

'Je kunt beter rennen Jackie,'riep hij terwijl ik de deur uit stormde. 

Het bleek dat Cole en ik goed konden rennen. Hij was waarschijnlijk sneller dan ik, maar in huis kon ik sierlijker rond de meubels manoeuvreren dan hij. Ik giechelde,terwijl hij me achter de keukentafel achtervolgde. 

'Snel Jackie hier!' riep een van de tweeling de achterdeur open. Ik wist niet of het Jack of Jordan was. Ik sprong van de trap van het dek en sprintte door de achtertuin. Ik voelde dat hij me inhaalde. Naar buiten gaan was een grote fout en Cole haalde me snel in. Mijn voeten bonkten steeds harder tegen de grond en probeerden sneller te gaan.

"Ik heb je!" Cole lachte hysterisch. Hij pakte de capuchon van mijn hoodie en trok me naar beneden. Snel probeerde ik op te staan, maar hij worstelde me weer naar beneden."Jij gaat nergens heen." Siste Cole over me heen. Opeens was ik bang. De blik in Cole's leek helemaal geen grapje.

'Cole George Walter! Je gaat nu van Jackie af!'  schreeuwde Katharine. Cole sloot gefrustreerd zijn ogen.'Hoor je me Cole, nu meteen!' Schreeuwde ze weer. 

Hij boog zich voorover en fluisterde in mijn oor.'We zullen dit later afmaken.'

Het bleek dat de Walters niet bang waren om mij te straffen. Na naar beide kanten van het verhaal te hebben geluisterd, besloten de heer en mevrouw Walter dat Cole en ik allebei drie weken huisarrest zouden krijgen. Geen tv en absoluut geen vrienden. Eerlijk gezegd vond ik de straf niet zo erg. Ik was gewoon blij dat Cole kreeg wat hij verdiende en ik was er bijna zeker van dat ik Katharine zag grijnzen toen ze zijn kamer binnenkwam om de schade te zien. 

Mevrouw Walter had Alex s'ochtends vroeg naar de dokter gebracht omdat hij midden in de nacht ziek wakker werd. Toen Cole merkte dat ik achter liep, vertelde hij dat ze ons allebei mee moest nemen, omdat ik ook ziek was. Iedereen geloofden hem. 

'Het spijt me echt Jackie,'zei Nathan terwijl hij op mijn bed ging zitten. Het was na het eten en we zaten in mijn kamer rond te hangen. Van alle Walter jongens was ik waarschijnlijk het dichtst bij Nathan. Ik was blij dat hij me vasthield al vanaf het begin. 

"Het is oké," vertelde ik hem ongeveer de tien miljoen keer. Hij bleef zijn excuses aanbieden voor wat er was gebeurd.

"Weet je het zeker?" Vroeg hij. Ik draaide me om
om hem aan te staren."Oke oke!" zei hij, terwijl hij zijn handen ophief. 'Trouwens, de paarse bloemen die je op zijn deur schilderde, waren een geweldig detail.'

Ik barstte in lachen uit.'Ja, ik dacht dat je die misschien wel zou waarderen.' 

'Nee, maar dat waren ze echt. Herinnerde me aan die bij de vijver die je bij onze eerste keer hardlopen hebt geplukt,' zei hij glimlachend naar me. 

"Ja, daar ging ik voor." Zei ik terug. Elke ochtend tijdens het joggen passeerde Nathan en ik de visvijver omringd door prachtige lavendelbloemen. Ze zijn altijd zo mooi dat ik er elke keer eentje uitkies. 'Hoe dan ook,' zei ik van onderwerp veranderend, 'waarom was Cole in het begin zo boos op mij?' 

Nathan verschoof ongemakkelijk.'Heeft Alex het je niet verteld?' vroeg hij. 

'Nee, niet echt. Hij heeft me na het eten min of meer vermeden nu ik erover nadenk.' 

'O,' zei Nathan.

"Wat?"zei ik toen ik me naar hem omdraaide. 'Wat is er aan de hand?' 

"Niets", antwoordde hij hoofdschuddend. 'Dat is een hoop bullshit, Nathan. Ik kan zien dat je liegt.'

'Jackie, ik denk niet dat ik dit moet vertellen.' 

"Kom op Nathan," klaagde ik, "ik zou het je zeggen. Alsjeblieft?" Na een paar seconden van mijn beste puppygezicht gaf Nathan toe.

"Oké, maar laat niemand weten dat ik het je heb verteld."

'Tuurlijk,' zei ik met een knikkend hoofd. Nathan staarde me nog een seconde aan voordat hij snel mompelde. 'Cole heeft je gebeld, dus hij is boos op Alex. "Wat?" Vroeg ik verward. Nathan zuchtte voordat hij opnieuw begon. 'Toen je hier voor het eerst kwam, wilde Cole je als eerst, maar toen hij jou en Alex gisteravond zag, werd hij kwaad. Hoorde je ze niet na elkaar naar elkaar schreeuwen?' 

"Nee!" Zei ik kokend van woede. 'Wie denkt hij wel niet dat hij is?' Ik sprong van mijn bed en stampte de kamer uit. 

'Shit! Jackie kom terug Je maakt het alleen maar erger', riep Nathan. 

Ik sloeg de deur van Cole open zonder te kloppen. Hij lag op zijn bed een boek te lezen, zonder shirt.

"Ja?" Zei Cole sarcastisch toen ik niets zei. Knappe jongens zouden eigenlijk verplicht moeten zijn om shirts te dragen, dacht ik bij mezelf. 

"Wie denk je wel niet dat je bent?" Siste ik.

Cole kwam van zijn bed en liep naar me toe. "Wat bedoel je?" Vroeg hij terwijl hij zijn slaapkamerdeur sloot, zodat niemand ons kon horen. 

"Oh je weet precies wat ik bedoel Cole! Je bent zo walgelijk. Ik ben een persoon die je kent, niet iets waar je zomaar iets mee kunt doen!" Zei ik.

"Wat?" Vroeg Cole terwijl hij verward probeerde te kijken. Hij hield me niet voor de gek. 

"Behalve dat je een fucking vriendin hebt, jij little piece of shit!" Zei ik toen ik hem van me af duwde. 

"Sorry?" Zei hij met knipperende ogen. Ik negeerde hem. 

'En bovendien schreeuw je tegen Alex omdat we wat aan het lachen waren?'

'Daar hebben we het gisteravond niet over gehad', zei Cole.

"Oh echt? Ik wed dat als ik hem zou gaan vragen, hij me nu de waarheid zou vertellen." 

'Ik betwijfel of hij met je wil praten,' zei Cole grijnzend. 

'Oh ja?,' zei ik boos. 

'Nee echt. Daar heb ik gisteravond met hem over gepraat, over hoeveel van een slechte persoon je was. Hij beloofde me dat hij niet meer met je zou praten.Wat je vandaag deed, heeft mijn punt bewezen.' 

'Ik geloof je niet', zei ik terwijl ik probeerde te vergeten hoe Alex me na het eten uitblies. Ik een slecht persoon? Waar komt dit allemaal vandaan?  Misschien kwam het door Kelly, zijn plotselinge gedragsverandering?

'Kijk zelf maar,' zei Cole glimlachend en deed weer zijn deur open. 

"Prima!" Riep ik de gang uit, nog gekker dan voorheen."Wie is het?" Riep Alex vanuit zijn kamer toen ik klopte. 

'Ik,' antwoordde ik. Het was even stil en toen ging de deur open, maar een klein beetje.

"Wat wil je?" Vroeg Alex terwijl hij de deur vasthield, zodat ik niet binnen kon komen.

'Kan ik niet alleen komen praten?' Vroeg ik verdrietig. 

'Op dit moment niet heb het druk.' 

'Waarmee? Je was de hele dag ziek.' 

'Precies, ik moet aan school werken', zei hij terwijl hij de deur probeerde te sluiten. 

'Alex, wie is dat?' Ik hoorde de gedempte stem van een meisje. Alex zuchtte en haalde de telefoon tevoorschijn die hij achter zijn rug verstopte. 

'Niemand Mary, rustig.' Even was ik geschokt. Maar toen realiseerde ik me iets.'God, je bent net zoals hem!' Schreeuwde ik voordat ik door de gang rende. Ik wachtte niet lang genoeg om de verbijsterdste blik op Alex zijn gezicht te zien. 

***