My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 10 Fairy Tale Dale

De wereld om me heen hoorde thuis in een sprookjesverhaal. Een bosrivier eindigde in een kleine waterval, die onderaan een kristalhelder zwemgat vormde. De zon scheen op het water waardoor het glinsterde als glas en het groen rond de rand was bedekt met waterdruppeltjes die fonkelden als kleine smaragden.

De Walters hadden een strandopgang gemaakt en ik stond in puur wit zand dat aan de kustlijn opliep. Er stonden twee blauwe strandstoelen in het zand net zo opgesteld en een picknicktafel aan de zijkant in de schaduw.

Bij een boom aan de waterkant waren houten planken vastgespijkerd, zodat hij als ladder kon worden gebruikt om bij een dikke tak te komen. Cole glimlachte, deed zijn hemd uit en klom als een kleine jongen de boom in.

'Wat ben je aan het doen?' Vroeg ik hem. Hij keek over zijn schouder naar me voordat hij in het helderblauwe water sprong.

"Wahooo!" Schreeuwde Cole toen hij een plons maakte. Een brede glimlach verspreidde zich over mijn gezicht en ik deed mijn schoenen uit en volgden hem het water in.

'Oh mijn god, het is ijskoud!' Schreeuwde ik toen ik weer opdook.

'Ja, maar het is heerlijk in de zomer als het gloeiend heet is.'

"Echt?" Vroeg in rillend.'Ik denk dat ik onderkoeling krijg.'

"Oh stop met een baby zijn", zei Cole voordat ie onder water dook. Verdomme, hij was gek! De Walter's moeten wel wat ijsbeer DNA hebben. Iets greep mijn enkel vast en ik werd onder het water getrokken. Ik liet mezelf even zinken voordat ik mijn 100 ogen opende.

'Ahhh!' Ik probeerd te schreeuwen terwijl ik onder water was. Cole had me recht in mijn gezicht bang gemaakt. Ik keerde terug naar de oppervlakte en verslond water.

'Gaat het, New York?' Vroeg Cole lachend.

'Dat was niet grappig, Colorado,' zei ik hem bespottend. Cole trok een wenkbrauw op.

'Wauw, waar komt die sass vandaan, mevrouw ?' vroeg hij me, terwijl hij probeerde mij aan het lachen te maken.

'Misschien moet je niet proberen me te verdrinken', zei ik.

"Ik niet!" Zei hij zichzelf verdedigend.

'Kom op, ik maakte maar een grapje. Wees geen baby Cole.'

"Ik? Een baby?" Vroeg hij terwijl hij zijn borst uitstak.

Ik gaf hem een ​​keer ongeïnteresseerd: "Ja, zeker niet van mensenmateriaal"zei ik en probeerde niet te giechelen.

"Goed dan, dan is het oorlog", zei hij spetterend met het koude water. Ik staarde hem geschokt aan voordat ik hem terug spatte. We speelden in het water, spetterden elkaar en lachten lang.

"Dus je vindt het hier leuk?" Vroeg Cole wanneer we waren gestopt om even te pauzeren en op onze rug te drijven.

'Ja, het is geweldig', zei ik naar waarheid. 'Het is hier echt mooi en jullie zijn geweldig.' Zuchtte ik en keek naar de lucht.

"Maar?" Vroeg Cole.

"Maar wat?" Zei ik terug.

'Je mist thuis', zei hij. Even reageerde ik niet. Natuurlijk heb ik thuis gemist."Het is zo anders, weet je?" Mijn familie is dood. Ik woon met vreemden.Ik ben helemaal alleen. Ik liet mijn echte gedachten onuitgesproken.

'Nou, ik ben nog nooit in New York geweest, maar ik kan het me voorstellen.'

'Ja, ik mis het. Ik mis het heel erg', zei ik verdrietig en probeerde niet te huilen.

'Nou,' zei Cole terwijl hij naar me keek, 'de volgende keer dat je naar huis gaat, ga ik met je mee en als je wilt kan je mijn gids worden.'

Ik glimlachte bij de gedachte om naar huis te gaan. "Dat is een afspraak." Het zou zo gaaf zijn om op de enige plek te zijn waar ik van hield met een geweldige jongen.

'We moeten waarschijnlijk naar huis gaan,' zei Cole terwijl hij uit het water stapte, 'het avond eten is snel klaar en bovendien wil ik niet dat je de zonsondergang mist.'

"Zonsondergang?" Vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.

'Ja,' zei Cole naar de lucht kijkend.'Het is een van mijn favoriete dingen om hier te wonen. Na een lange dag werken is het kijken naar de zonsondergang over de weilanden zo ongeveer het mooiste dat ik ooit heb gezien.'

Mijn binnenkant tintelde. Cole Walter had een zachte kant. Zou deze jongen nog verbazingwekkender kunnen zijn?

"Nou dan," zei ik in een poging cool te zijn, "laten we het niet missen."

'Herinner me er de volgende keer aan om handdoeken mee te nemen,'zei Cole.

"Volgende keer?" Vroeg ik een beetje verbaasd.

"Ja loser, dit is de plek. Iedereen komt hier om te hangen in de zomer." Hij trok me uit het water.

'O,' zei ik teleurgesteld. Ik dacht dat hij alleen ons twee bedoelde."Kom op het paard! Laten we dit stadsmeisje laten zien waarom Colorado geweldig is'. We reden terug naar het huis door de grasvelden en de ondergaande zon wierp een warme gloed om ons heen. Toen het huis in zicht kwam, stopte Cole en draaide zijn paard naar de zon. Samen keken we hoe de oranje bal onder de horizon wegzonk en er een regenboog van kleuren aan trok.

***

ALS Je VAN HET HOOFDSTUK GENIET, STEM AUB EN REAGEER!