My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 46 Spelen In De Regen

Ik wachtte in ongemakkelijke stilte toen Alex zijn fiets in de achterbak van de truck gooide. De airco wind was zachtjes en droogde mijn vochtige huid af. Ik wenste dat ik op de achterbank had gezeten en probeerde me te concentreren op de woorden die uit de radio stroomden. Het was moeilijk toen Cole's blik een gat door de voorruit brandde. 

Zodra de deur van de vrachtwagen dichtsloeg met Alex achterin, stapte Cole op het gas en reed op volle snelheid het grindpad af. 

'Wauw, vriend!' Klaagde Alex toen hij werd teruggegooid, voordat hij zijn veiligheidsgordel kon omdoen of zelfs kon ademen. Cole kneep zijn ogen tot spleetjes in de achteruitkijkspiegel.

'O, hé Cole.'  Zei Alex onzeker. Toen Cole niet antwoordde, probeerde hij het opnieuw. 

'Dus, hoe was Lee's zijn wedstrijd?' Vroeg hij.
"Oké dan ..." Alex krabde zijn achterhoofd en keek uit het raam. 

De rest van de rit naar huis was helemaal stil en een ongemakkelijke spanning vulde de kleine besloten ruimte. Het hielp niet dat er een liefdeslied in de lucht van de truck was.  Halverwege de goedkope teksten boog ik me voorover en zette hem uit. Alex slaakte een zucht. 

Toen we de oprit van Walters opreden, parkeerde Cole onderaan de heuvel. Ik draaide me om en keek hem verbaasd aan , terwijl hij de sleutel uit het contact rukte.

We zouden doorweekt raken, terwijl we helemaal naar het huis liepen. Waarom had hij niet op de gebruikelijke plek onder de basketbalring geparkeerd?  Cole beantwoordde mijn ongevraagde vraag toen hij een paraplu tevoorschijn haalde, uit de vrachtwagen stapte en de deur dichtsloeg. Alex en ik zaten even in een geschokte stilte, terwijl we hem naar het huis zagen lopen. 

"Wat de fuck is zijn probleem?"  Vroeg Alex geïrriteerd.

Fronsend vertelde ik Alex waar ik bang voor was sinds we de ijsbaan had verlaten. 'Ik denk dat hij ons misschien heeft gezien.' 

Alex schudde zijn hoofd.'Jackie, ik kan op dit moment nauwelijks uit het raam kijken, terwijl de regen zo hard naar beneden komt. Hoe had hij ons ooit kunnen zien?' Ik haalde mijn schouders op, niet wetend hoe ik zijn vraag moest beantwoorden.  Zelfs als hij ons niet had gepakt, was hij absoluut gek op iets. Cole kennende, was waarschijnlijk mijn schuld. 

'Dus wat moeten we nu doen? Ik kan mijn moeder opnieuw bellen en iemand vragen om een ​​paraplu voor ons mee te nemen.' Stelde hij voor. Ik schudde mijn hoofd nee.

'Ik zou Cole dat gevoel liever niet geven. Het is tenslotte  maar water. Bovendien kun je goed douchen.' 

'Maar hoe zit het met onze telefoons?'  Vroeg Alex. 

"Laat het maar in de auto achter," zei ik, terwijl ik de deur opende, "zonder dat ga je niet dood." 

Toen we de oprit naar het huis opliepen, viel de regen op. In plaats van zo hard te beuken dat ik een bril nodig heb om te zien, viel de regen zich in een patroon van constante val. 

Het geluid van dat mensen lachen vulden de lucht toen we de veranda naderden. Ik keek op en zag de meeste Walter-jongens onder de beschutting zitten. 

"Wat doen ze?" Vroeg ik Alex. 

'Genieten van het onweer.' Antwoordde Alex.  'Ze zijn heel stil. Heb je nooit ergens zitten zitten kijken?' 

'Ik woon in een appartement.' Zei ik. Er kwam water uit mijn schoenen.

"Oh ja," lachte Alex, "Nou, we doen het altijd."  'Genieten van het weer?' Danny begroette ons toen we de trap bereikten. Alex gaf hem een middelvinger en iedereen barstte in lachen uit.