My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 4 Slang

Cole leidde me de trap op en door een doolhof van gangen. Toen we de verste hoek van het huis bereikten, stopte Cole eindelijk.

'Dit is waar je verblijft,' zei hij terwijl hij een deur opendeed. Ik liep de kamer binnen, maar het was aardedonker. Ik legde mijn hand op de muur en zocht naar de lichtschakelaar. Cole en ik vonden het tegelijkertijd. Het contact was elektrisch en ik trok mijn hand geschokt terug toen onze vingers elkaar raakten. Hij grinnikte en ik was blij dat de duisternis mijn blos bedekte. Toen Cole het licht aandeed en een warme gloed de kamer verlichtte, vergat ik mijn schaamte en hapte naar adem.

Elke centimeter van de muren was geschilderd in levendige kleuren. Aan het ene uiteinde van de kamer begon een muurschildering van een tropisch regenwoud en tegen de tijd dat het zich aan de andere kant had gewikkeld, was het veranderd in een oceaan vol zeedieren. De ene kant van het plafond was geschilderd om eruit te zien als de nachtelijke hemel, die aan de andere kant overvloeide. Zelfs de houten panelen op de plafondventilator waren versierd. Ik stond met open mond en staarde naar mijn nieuwe kamer.

'Ik hoop dat je het niet erg vindt. Nathan had geen meubels en muren meer om op te schilderen, dus mijn moeder gaf uiteindelijk haar logeerkamer in.' Hij krabde beschaamd achterop zijn hoofd.

"Oh mijn god, ik vind het geweldig!" Zei ik oprecht. Mijn nieuwe kamer was waarschijnlijk het eerste dat ik echt leuk vond aan Colorado. Cole glimlachte traag en eigenwijs, waardoor ik wilde kronkelen. Hij had nog steeds geen hemd aan en ik hield mijn blik met opzet strak op zijn gezicht gericht, zodat ik niet zou staren. Hoe zou ik ooit bij deze jongen gaan wonen die op een Griekse god leek?

'Nou, dat is goed, want zijn werk is overal op de boerderij. Als hij niet schildert, is hij niet gelukkig', zei hij.

Het kostte ons een paar keer om mijn bagage binnen te krijgen. Alle anderen waren snel verdwenen, dus niemand anders was er om te helpen. Ik begon met uitpakken en Cole leunde tegen de deuropening en zag me werken. Eerst pakte ik mijn laptop en legde hem op het bureau, dat in schitterende kleuren was geverfd. Daarna haalde ik een handvol foto's tevoorschijn. Even overwoog ik Cole om wat tape te vragen zodat ik ze kon ophangen, maar toen ik naar een foto van mijn zus keek, wist ik dat ik het niet aankon om de lachende gezichten van mijn familie te zien. In plaats daarvan stopte ik ze terug in het voorvak van mijn rugzak. Vervolgens ritste ik mijn grootste koffer open en stopte ik mijn kleren in de kast te doen wat naast het bureau stond. Ik besloot mijn ondergoed uit te pakken toen Cole me niet aanstaarden was.

'Dus je bent een grote sporter, hè?' vroeg hij toen ik al mijn hockeyspullen in een van de hoeken opgestapeld had.

'Ja, ik ben niet echt een meisjesmeisje.' Terwijl de woorden mijn mond verlieten, dwarrelden twijfelachtige gedachten door mijn hoofd. Had ik dat moeten zeggen? Zou Cole me uitlachen? Het kan je niet schelen, zei ik stilletjes tegen mezelf.

Cole lachte gewoon."Meen je?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.

Mijn gezicht kleurde rood en ik moest mezelf bedwingen door tegen hem te schreeuwen. Natuurlijk pakte ik veel in. Ik werd gedwongen door het hele land te trekken, want ik had geen huis meer!

'Nou ja,' vervolgde hij, 'als je klaar bent kun je naar de keuken gaan. Het is bijna etenstijd, wat een van de beste momenten van de dag is. Mijn moeder kookt altijd iets goeds en we eten allemaal samen. '

Hij grijnsde nog een laatste keer naar me voordat hij zich omdraaide om te vertrekken. Toen hij om de hoek verdween, zakte ik in elkaar op mijn nieuwe bed en zuchtte. Mijn eerste ontmoeting met de Walter-jongens had ik overleefd. Ik voelde me niet aan een ronde twee, maar toen gromde mijn maag, dus ik trok mijn natte kleren uit voordat ik met tegenzin naar mijn tweede ontmoeting met de Walter-jongens vertrok.