My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 50 De Huwelijks Receptie

Sammy was drie dagen geleden vertrokken, met een storm van knuffels en tranen. Ik vertelde haar dat ik haar snel zou zien, omdat mevrouw Walter had beloofd dat ik tijdens onze vakantie nog naar New York kon vliegen. Misschien zou ik na de cruise naar New York kunnen vliegen in plaats van terug naar Colorado.

Het was een maand zomer. Eerlijk gezegd wenste ik al dat school opnieuw zou beginnen. Dan zou er in ieder geval iemand naar de universiteit gaan. Toen ik de bloemen vond, wist ik meteen dat het briefje van Cole was. Ja, ze waren mooi, maar dacht hij echt dat ik zo oppervlakkig was? Hij zou veel harder moeten proberen om mijn goede kant terug te krijgen. Er was veel goed te maken.

Ik besloot Cole te negeren, totdat hij mij kon bewijzen dat hij mijn tijd verdiende. Als gevolg hiervan veranderde de sfeer van het huishouden van Walter. In plaats van zijn eigenwijs onaangename zelf te zijn, was Cole stil en teruggetrokken, en bracht hij het grootste deel van zijn tijd in zijn kamer door. Zonder zijn extraverte houding, de lijm waardoor alle jongens en hun verschillende persoonlijkheden bij elkaar bleven, was het stil in huis. Iedereen deed zijn eigen ding, de dagen van honkbalwedstrijden en filmavonden waren voorbij.

Bij een zeldzame gelegenheid toen ik Cole in de gangen tegenkwam, glimlachte hij. Het was echter nooit een echte glimlach, omdat het zijn ogen niet bereikte.

Natuurlijk was Alex zijn onbezorgde zelfverzekerde zelf toen zijn oudere broer in de buurt was, flirtte en lachte en deed alsof het leven niet beter kon worden. Ik probeerde de sfeer van het gelukkige paar te verminderen toen ik Cole zag, maar Alex dacht dat alles in orde was omdat zijn broer niet boos was.

Het was een worsteling voor mij om allebei tegelijk te zijn, terwijl ik bij de een zoveel geluk en zoveel pijn bij de ander kon zien. Wetend dat ik dit allemaal had veroorzaakt, hielp me niet om me beter te voelen.

Hoewel ik al verlangde naar de veiligheid van het schooljaar waarin ik Cole niet hoefde te zien, kon ik niet anders dan opgewonden zijn voor dit weekend. Will ging eindelijk trouwen!

'Kom je Jackie?' Vroeg Danny, terwijl hij de autosleutels van de toonbank pakte.

"Ja!" Zei ik toen ik uit de keukenstoelen schoot waar ik een boek probeerde te lezen. Het was moeilijk om me te concentreren, terwijl een bepaalde jongen vanuit de woonkamer naar me staarde.

"Ik kom ook!" Zei Nathan, terwijl hij de trap af sprong.

Ik glimlachte. Het was zo goed om hem weer gezond en gelukkig te zien. Natuurlijk raakte Nathan nog steeds geïrriteerd, omdat iedereen hem in de gaten moest houden. Hij zou altijd de kans krijgen op een nieuwe aanval. Idenk dat hij de afgelopen weken was gaan accepteren wat er gebeurde en vrede met zichzelf vond. Het aantal schilderijen dat hij had afgemaakt was verdubbeld.

"Cool, rust uit jongens." Zei Danny toen hij langs Zack en Benny liep, die probeerden te verbergen dat ze met krijtjes op de muren van de voorhal krabbelden.

Nathan, Danny en ik gingen de deur uit en de zomerhitte in.'Warm!' Zei ik, terwijl ik van de veranda sprong en naar de truck rende.

Nathan glimlachte en liep achter me aan.

Stof schopte de hete zomerlucht in, terwijl mijn gesprekspartner de grond raakte in mijn vastberadenheid om te winnen. Maar met mijn korte benen kwam ik niet ver, en Nathan sloeg me een paar meter.

"Kom op." Zei ik, terwijl hij de voordeur opende.

"Dus?" Vroeg hij grijnzend. Ik was geschokt door hoeveel hij op Cole leek.