My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 20 Wanneer Ben Je Jarig?

'Hey Nathan,' zei ik, terwijl hij de veranda uit strompelde en de slaap uit zijn ogen wreef. 

"Moe?"

'Ja,' gromde hij en strekte zijn armen.

'Ik heb tot twee uur' s nachts huiswerk gemaakt, omdat ik ben vergeten het mee te nemen op reis. ' 

'Au,' zei ik en deed mijn haar in een paardenstaart. Nathan knikte instemmend en toen renden we onze normale route af, die ons elke ochtend over de boerderij en terug bracht.Het voelde goed om weer met Nathan te hardlopen. Ik miste hem in het weekend toen ik alleen moest gaan.

We renden in stilte, maar dat vond ik niet erg, want het was nooit ongemakkelijk bij hem. Als we praatten was het altijd een interessant gesprek, serieus maar tegelijkertijd luchtig. Nathan was volwassen voor zijn leeftijd en ik had het gevoel dat hij een oudere broer was, ook al was hij jonger dan ik. Hij zag er zeker uit alsof hij ouder was. Nathan was gegroeid ongeveer vijf centimeter sinds ik bij de Walters kwam wonen. Misschien volgde hij Danny die boven me uittorende, in plaats van Cole zoals ik eerst dacht.

Over het algemeen liep ik 's ochtends met Nathan. Op dagen dat ik zin had om in bed te blijven en te huilen, wist ik dat hij op onze vlucht zou wachten om op te staan ​​en de dag te beginnen. Nathan was de enige Walter jongen waar ik me echt op mijn gemak bij voelde, en hij was de enige met wie ik sprak over hoeveel ik mijn familie miste. 

'Dus,' zei Nathan en trok me uit mijn gedachten, 'Alex vertelde me wat er dit weekend is gebeurd.'

'Welk deel van het weekend?'
Mopperde ik dat ik er niet aan wilde denken. 

'Ah het deel waar je je arm hebt verbrand?'Hij trok een wenkbrauw op. Is er iets anders gebeurd?'

'Nee,' zei ik snel en wilde er niet over praten.  'Wat zei Alex?'

'Alleen dat hij zich verschrikkelijk voelde omdat, hij je arm had verbrand. En dat hij zich als een kleuter had gedragen tegenover jou.' 

"Heeft hij dat echt gezegd?" Vroeg ik Nathan verrast. 

'Ja. Ik zei toch dat hij langs zou komen. Hij had gewoon wat tijd nodig om te beseffen dat hij ongelijk had.' Zei Nathan toen we over een heuvel renden en het huis in zicht kwam. 

'Ja, ik heb gelijk. Ik denk dat ik op dat moment gewoon erg overstuur was dat hij zo gemeen was', zei ik vorige week.

Nathan glimlachte. 'Je was zo overstuur dat je donderdagochtend bij het hardlopen bleef struikelen.' 

'O, hou op,' zei ik en duwde Nathan de trap op, 'Ik wil niets meer van je horen. Ik heb je al verteld dat je gelijk had.' 

'Ik heb altijd gelijk,' zei Nathan grijnzend. Ik stopte even verbaasd over hoe hij eruitzag als een bepaalde oudere broer.

"Wat?" vroeg hij verward.

'Niets,' zei ik herstellend, 'ik dacht gewoon dat als je dat blijft zeggen, je Cole gaat worden.' 

Nathan trok zijn neus op."Liever niet."  Zei hij voordat hij naar boven ging om te douchen. Ik lachte en volgde hem. 

***

Iedereen stapte uit de auto toen we op school kwamen. Danny en ik moesten wachten tot iedereen zijn rugzakken pakte, want die van ons lagen onderaan de stapel in de kofferbak.

'Hoe gaat het met je arm?' Vroeg Danny. Het was het eerste wat hij tegen ons zei sinds onze middag in de supermarkt. Het was niet dat Danny me negeerde, hij glimlachte altijd als ik hem in de gang van de school zag. Hij was gewoon het stille type.

'Geweldig,' zei ik aangenaam verrast, 'ik bedoel zo goed en tweedegraads brandwonden kunnen zijn.' Danny slingerde zijn rugzak over zijn schouder en grinnikte om mijn sarcastische opmerking.

'Dat is goed', zei hij.

"Hoe was je weekend?" Vroeg ik om het gesprek gaande te houden.

"Ik hou niet van kamperen, niet zo'n buitenmens."

"Werkelijk?" Vroeg ik opnieuw verrast. Ik had nooit echt gedacht dat een van de Walter jongens niet van het buitenleven hield. Ze groeiden op op een boerderij in het land en werkten er de hele zomer aan.

'Al die griezelige beestjes maken me gek,' zei Danny. Ik trok een wenkbrauw op en hij barstte in lachen uit. 'Nee, ik maak maar een grapje over de insecten die ik bedoel. Ik hou van het buitenleven, maar ik geniet van het comfort van thuis naar kamperen. Bovendien heb ik sinds ik in de 3e klas een kunstuitstapje naar Chicago maakte, heb ik altijd al gewild om in de stad te wonen. Hopelijk kan ik ergens in de stad naar de universiteit. '

'Dat is helemaal geweldig. Ik mis de stad zo erg', zei ik tegen Danny.

'O ja. Ik vergat een beetje dat je in één woonde', zei hij.

'Ja,' glimlachte ik naar hem,' als je van Chicago houdt, zul je ook van New York houden.' Ik was blij dat ik iemand vond die net zo verlangde naar drukke straten, gele taxi's, gekke duiven, wolkenkrabbers en het wilde nachtleven. Katherine vertelde me dat ik zo snel mogelijk naar school kon gaan. 'Je moet deze zomer met me meegaan als ik terug ga', zei ik tegen hem.

"Ja!" Zei Danny blij toen we de trap naar school beklommen. 'Ik zou voor zo'n reis iemand doden, hoewel ik geen idee heb hoe ik ervoor zou kunnen betalen.'

'Maak je geen zorgen, we komen er wel uit', vertelde ik hem terwijl hij nadacht over de enorme som geld op een bankrekening die nu van mij was. Danny zou nergens voor hoeven te betalen. Ik zou het me zelfs kunnen veroorloven om alle Walters mee te nemen als ik dat wilde.

'Bovendien kunnen we bij mij thuis blijven. Het is niet alsof ik het heb verkocht of zoiets. Je hoeft helemaal niet voor een hotel te betalen.'

'Oh cool, daar heb ik nooit aan gedacht, maar ik denk dat ik je later Jackie zie', zei hij terwijl hij naar zijn kluisje liep.

'Is goed, dag Danny,' zei ik en begon naar de mijne te gaan, en toen kreeg ik een idee. 'Hé wacht, wanneer ben je jarig?' Vroeg ik hem.

'30 mei', zei hij en keek over zijn schouder, 'Waarom?'

'Nee niks,' zei ik glimlachend. Ik wist precies wat ik hem moest geven.

***