My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 39 Je was een mens

Ik kroop in bed toen we thuis kwamen en rolde me op in een deken. De deken die mijn moeder voor me had gemaakt toen ik tien was, was uit de kast getrokken en strak om me heen gewikkeld. Momenten als deze vroegen om iets zoets.  Bijvoorbeeld een liter Ben en Jerry's om in te huilen terwijl je het door je keel duwt. Het was echter te vroeg in de ochtend voor ijs en ik was te geschokt om te huilen. In plaats daarvan nam ik genoegen met een glas warme melk en honing. 

Wat zou er met me gebeuren als mijn jas werd gevonden?  Zou ik worden uitgezet, of erger nog, kunnen ze me naar de gevangenis sturen?  Ik was op verboden terrein geweest.

Alex zat naast me en wreef over mijn rug , terwijl ik naar de muur staarde. We praatten niet, maar de stilte was comfortabel en zijn hand was rustgevend. 

Ik sliep bijna toen het gewicht op mijn bed verschoof terwijl Alex zachtjes opstond.

"Alles komt goed Jackie." Fluisterde hij in mijn oor.

Ik knikte met mijn hoofd, te moe om te reageren. 

"Droom zacht." Vertelde Alex me, terwijl hij zachtjes mijn voorhoofd kuste.

'Welterusten.'

***

Toen de zon s'ochtends door mijn ramen scheen, rolde ik kreunend om. Alles deed pijn en ik had het gevoel dat ik maar een paar uur geslapen had. Mijn wekker ging af, maar ik liet hem even gaan terwijl ik probeerde te onthouden waarom ik zo moe was. Toen ik mijn modderige schoenen op de vloer zag, kwam alles naar me toe rennen en sloeg ik boos mijn klok af. Uit bed komen was het laatste wat ik wilde doen, maar ik liet mijn blote voeten de koude houten vloer raken en liep naar de badkamer. Gefrustreerd door Cole, ik zelf en alles wat ik in de tandpastabuis kneep, een beetje hard en blauwe klodder spoot over mijn hele tandenborstel. 

"Verdomme." Zei ik mopperend, terwijl ik de tandpasta van mijn Spongebob tandenborstel veegde en in de gootsteen. 

Terwijl ik mijn tanden poetste, dacht ik aan de dag die zou komen. Ik wed dat ik overdag naar kantoor zou worden geroepen. Alle receptionisten staarden me aan met afkeurende blikken. Daarna ging ik terug naar het kantoor van de directeur, waar hij achter een groot houten bureau zou wachten met mijn zwarte hoodie in de hand. Zuchtend spuugde ik de tandpasta uit en spatte snel wat water op mijn gezicht. 

Nadat ik mijn oversized hoodie had gepakt, deed ik de lichten uit en liep de badkamer uit. Als ik eruit kom, struikel ik bijna over mijn modderige schoenen. Omdat ik het bewijs niet wilde zien, schoof ik ze snel in de kast en besloot ik mijn ochtendrit over te slaan en gewoon te ontbijten.

Ik liep de gang in richting keuken en mijn voet belandde op iets bobbels. Ik keek naar beneden en zag tot mijn verbazing. 

***

"Dankje, dankje, dankje!" Schreeuwde ik, nadat ik naar uit de keuken liep en ik Alex zijn armen sprong.

"Ah geen probleem?" Antwoordde Alex enigszins verward.

'Je begrijpt niet hoe opgelucht ik me voel.' Vertelde ik hem. 

'Opgelucht over wat precies?' Vroeg Alex aan me. 

"Mijn hoodie." Zei ik toen ik mijn zwarte hoodie omhoog hield. 

'Ik kan gewoon niet geloven dat je helemaal terug bent gegaan om het voor me te halen.' 

Alex staarde me aan en zei niets.  'Je hebt hem toch gehaald?' Vroeg ik hem.