Hoofdstuk 34 Het Ticket Voor Manila

1.2K 26 1
                                    

'We zijn zo dood.' Kreunde Alex toen de jongens toekeken hoe ik door het appartement snelde om mijn spullen te verzamelen. 

Na het eten in het restaurant waren we teruggelopen naar het appartement en naar bed gegaan. verrassend genoeg wilde Cole de eerste vlucht terug naar Colorado nemen. 

Alex zwoer dat hij om vijf uur 's ochtends een alarm op zijn telefoon had gezet, maar tot zes uur werd niemand wakker. Onze vlucht zou om 07.30 uur vertrekken en onze aansluitende vlucht zou om 12.00 uur Chicago verlaten.

'Waar heb je het over?'  Vroeg Cole, terwijl hij achterover leunde op de leren bank en er verrassend kalm uitzag.

'Mam gaat ons vermoorden.' Zei Alex toen hij probeerde niet in paniek te raken. Omdat je ongehoorzaam was en naar New York vloog? Of omdat we onze vlucht gaan missen?  Ik haat het om het je te vertellen bro "Want beide zijn jouw schuld." Zei Cole grinnikend naar Alex.

'Jij bent ook hierheen gevlogen.' Zei Alex terug naar hem. 

'Ja, het verschil is dat mam nooit heeft gezegd dat ik het niet kon.' Reageerde Cole. 

'Het maakt niet uit. Mam gaat nog steeds'

'Kunnen jullie allebei ophouden met schreeuwen als tweejarigen? Ik ben bijna klaar.' Zei ik toen ik een familiefoto van de salontafel pakte en in mijn tas stopte.'

Dat zei je ook een kwartier geleden? ', Zei Cole. Ik keek op en keek hem aan,' Waarom probeer niet al je bezittingen van je hele leven in een kwartier in te pakken.' Zei ik tegen hem. Dat sloot hem op.

Hoewel ik veel kleren had en mijn belangrijkste bezittingen, zoals mijn laptop en iPhone bij de Walter, wilde ik wat spullen mee die me meer aan mijn familie en huis zouden herinneren.

'Oké, ik ben klaar.' Zei ik toen ik mijn tas dicht ritste en hem over mijn schouder slingerde. 

De deurbel ging.

'Wie is dat in hemelsnaam?' Vroeg Cole toe hij van de bank afkwam. 'Ik zweer het als het weer een van mijn stomme broers is.'

''Hey!" Schreeuwde Alex beledigd door de opmerking van Cole. Ik negeerde de twee en opende de deur op een kier om te zien wie het was. 

'Oh Jackie, ik ben zo blij dat ik je te pakken heb. De portier zei dat je vanmorgen wegging.' 

'Hallo meneer Kently.' Zei ik tegen de man van middelbare leeftijd die voor mijn deur stond. Hij was de beste vriend van mijn vader en hij woonde op de verdieping onder de onze met zijn vrouw en drie kleine meisjes. 

'Met mij gaat het goed, maar hoe gaat het ermee?'  Hij vroeg met een trieste glimlach op zijn gezicht: 'Ik zag je pas kort bij de begrafenis en het volgende dat je in Colorado was.' 

Ik knikte ja en glimlachte naar meneer Kently. Hij kende mijn vader al sinds de lagere school.  Ze waren samen opgegroeid, gingen naar hetzelfde college, werkten samen en verhuisden uiteindelijk naar hetzelfde appartementencomplex. 

Hoewel mijn zus en ik meneer Kently niet zo goed kenden omdat hij altijd bezig was met werken, grapte mijn moeder graag dat hij en mijn vader in het geheim met elkaar getrouwd waren. 

'Ik doe mijn best.' Vertelde ik hem eerlijk.

'Ja,' zei hij met zijn hoofd knikkend, 'dat is alles waar je echt op kunt hopen, maar in ieder geval ben ik hier om deze af te geven.' Zei hij toen hij me een manilla envelop gaf. 'Het zijn de kaartjes voor de cruise die je vader me vorig jaar met Kerstmis heeft gegeven. Je kent degene die we samen zouden moeten doen? Nou, ik denk niet dat ik het kan verdragen om te gaan, nu jullie dat niet zijn'. Doe wat je wilt met ze. " 

My life with the Walter boys// DutchWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu