My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 55 Het Einde

'Ik denk dat we ver genoeg weg zijn.' Hijgde ik. We waren over de hele lengte van het schip gelopen en twee trappen op naar het tiende dek. Terwijl ik op een ligstoel instortte, zoog ik diep adem in de zeelucht.

'Bedankt dat je me heb geholpen Cole,' zei ik, terwijl ik naar de sterrenhemel staarde en ik achterover leunde. Mijn borst ging nog steeds snel op en neer en ik wist niet of het kwam door de adrenaline of door zo hard te rennen.

'Ik ben Cole niet', zei hij terwijl hij uit de schaduw stapte. Ik schoot uit de stoel bij het geluid van zijn stem. De onderwaterlichten die het mijnwater verlichtten en het een schitterende aquakleur gaven zijn gezicht een griezelige gloed.

'Alex?' Zei ik toen ik hem voor me zag staan, maar mijn brein had het moeilijk om de informatie te verwerken.

'Waarom klinkt het zo geschokt? Cole is niet de enige die de dag kan redden.' Zijn stem klonk hard, maar onregelmatig, alsof hij iets probeerde te verbergen.

'Ik, ik ...' Mijn stem kraakte toen ik een zin probeerde te stotteren. 'Je hebt iemand geslagen!' De woorden tuimelden vol ongeloof mijn mond uit.

"Dus?" Vroeg hij terwijl hij nog steeds bij het rand van het zwembad stond en hield afstand van mij.

'Je hebt hem geslagen,' herhaalde ik, nog steeds niet gelovend wat er was gebeurd. Heeft Alex iemand geslagen? De hele reden waarom ik vermoedde dat het Cole was, was omdat ik dacht dat hij de enige Walter was die zijn geduld zo ver zou laten komen.

'Is het echt zo verrassend?' Vroeg hij zich af.

"Eh, ja", zei ik met een nerveuze lach. Wat heb je met de echte Alex gedaan? 'Oh god, ik weet het,' zei Alex met een stoere stem. Zijn schouders zakten in elkaar en hij struikelde en viel op de stoel naast me.'Die stomp deed pijn ik lijk net een meisje. Ik weet niet waarom ik het heb gedaan,' huiverde hij met zijn hand naar ronddraaiend.

'Holy shit!' Mijn ogen werden groot bij het zien van bloed dat uit zijn knokkels druppelde.'Ik dacht dat je hem in zijn buik had geslagen?' Ik maakte de schouderriem van mijn tas los van mijn haar en begon door de tas te graven om iets rond de bloedende snee te trekken.

'Dat deed ik wel, maar ik sloeg in zijn riemgesp,' zei Alex terwijl hij naar de wond keek.

'Laat eens kijken', vroeg ik, terwijl ik zachtjes mijn hand uitstak en zijn pols vastgreep. Ik pakte het zwarte schouderophalen dat ik uit mijn tas had gehaald en begon het bloed weg te deppen.

'Jackie, ik wil niet dat je je shirtding verpest,' zei Alex bezorgd klinkend om mijn elf kledingstuk. Het stoorde me niet echt. Ik had gewoon gewild dat er iets over mijn schouders zou komen voor het geval de lucht levendig was toen we vanavond naar buiten gingen, maar de club was veel te benauwd geweest om het vol te houden.

Er speelde een kleine glimlach om mijn lippen. 'Maak je geen zorgen Alex, ik kan een nieuwe krijgen en dit ziet er niet slecht uit.' De snee was niet diep en het zou snel genezen.

'Weet je het zeker? Ik kan een nieuwe betalen als je wilt,' zei hij en trok zijn hand terug toen ik losliet.'Alex, het is prima. Ik draag dit oude ding nooit. Trouwens, ik ben er vrij zeker van dat ik je daarvoor schuldig ben.' Hij fronste zijn wenkbrauwen en wendde zich af en keek uit over de donkere oceaangolven.

'Je bent me niets verschuldigd', antwoordde hij zacht.

'Hou je me voor de gek? Je redt gewoon mijn achterste daar.' Zei ik hem ongelovig terwijl ik met mijn vinger achter me stak, in de algemene richting waar we vandaan kwamen.