My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 42 Dicentra Spectabilis

'Cole?' Vraag ik geschokt. Ik was helemaal verrast dat hij op magische wijze uit de bomen was gekomen en bovendien sprak hij tegen mij.  Het was de eerste niet-kwetsende zin die hij had gezegd sinds Alex en ik begonnen met daten. 

Hij knikte, ja hij was het en bevestigde dat ik dingen niet zag vanwege bloedverlies.

"Wat wil je?" Ik wilde niet dat het onbeleefd zou klinken, maar het kwam nogal hard uit. Cole zuchtte.

'Ik weet dat je boos bent, maar kun je alsjeblieft gewoon naar me luisteren. Het is belangrijk en ik wil echt niet dat iemand afluistert.' 

'Weet je, je begint veel van zulke gesprekken.' Zeg ik tegen hem.

"Zoals?" Vroeg hij. 

'Ik weet dat je boos op me bent, maar ...' Zeg ik tegen hem en haal een hand door mijn haar. Cole reageerde niet. In plaats daarvan staarde hij me aan, met knipperende ogen, voordat hij zich omdraaide en terug de bomen in liep.

"Hey wacht." Zei ik. Hoe boos ik ook op Cole was, ik wilde dolgraag ontdekken waar hij en Kelly ruzie over hadden.

'Ik luister naar wat je te zeggen hebt, maar ik heb hulp nodig bij het lopen.' 

'Wat heb je verdomme gedaan?' Vroeg Cole, terwijl hij mijn arm om zijn schouder sloeg en me overeind hielp. 

"Zou je geloven dat ik ben gestruikeld?" Vroeg ik hem hoopvol.

"Misschien." Zei hij, terwijl we tussen de bomen lopen.

"Oké dan,"zuchtte ik, "ik crashte de ATV."

"Wat?" Vroeg Cole.

'Laat me het niet nog een keer zeggen.' Zei ik toen ik probeerde niet in de struiken te struikelen. Het was echt moeilijk om door de planten en takken te hinken, zelfs als Cole me hielp.

"Hoe is het gebeurd?" Vroeg Cole langzaam.  Ik kon zien dat hij probeerde niet boos te klinken. 

'We waren in het bos. Ik ging te snel om een ​​bocht in het pad en raakte een boomwortel.' 

'Nou, waarom ging je zo hard?' Vroeg Cole die me dieper de bomen in leidde. 

'Ik wilde het niet.' Zei ik struikelend over een rots.  Ik probeerde weer op te staan, maar mijn been stond in brand. 

'Cole, dit is echt pijnlijk, kunnen we hier niet gewoon praten?'  Cole ademde geërgerd diep uit voordat ze voorover leunde en me oppakte.  Daarna liep hij door. 

'Ik denk het niet.' Zei ik toen ik mijn armen over mijn borst sloeg. Opgetild worden door Cole was de laatste plaats die ik vanavond verwachtte, en ik voelde me belachelijk terwijl hij met mij in zijn armen veder liep. Hij keek me niet aan, maar hield zijn blik recht voor zich uit.   

'Wat bedoel je, je wilde niet zo snel gaan?' Vroeg hij, terwijl hij mijn vraag negeerde.

"Geweldig, dit onderwerp opnieuw." Klaagde ik maar beantwoordde zijn vraag.

'Ik probeerde Alex bij te houden omdat ik niet precies wist hoe ik bij de waterval moest komen.' Cole stopte plotseling en keek naar zijn knipperende ogen.

'Is dit de schuld van Alex?' Vroeg hij, ik voelde zijn spieren van woede aanspannen.

"Word niet boos op hem." Zei ik om Alex te verdedigen.

'Ik had gewoon niet zo snel moeten gaan.'

'Hij had op je moeten letten, niet stoer moeten gaan doen!' Zei Cole op een boze toon.