My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 36 Terug Naar Colorado

"Mijn tas!" Schreeuwde ik verrast toen ik me realiseerde wat er was gebeurd. Al mijn foto's stonden erin samen met de vliegtuigtickets. Ik voelde de kleur uit mijn gezicht wegvloeien.

"Hallo!" Schreeuwde Alex naar een beveiligingsman die langs liep.'We hebben hier hulp nodig!' De man keek naar ons. 'Sorry, ik heb eindelijk mijn pauze.' Zei hij voordat hij naar de toilet ging.

"Waarom helpt hij niet verdomme?" Vroeg ik, terwijl ik naar beide jongens keek. Ze keken allebei even verbaasd als ik.

'Maak je geen zorgen, ik zal dit afhandelen. Jullie blijven hier.' Zei Cole wegrennen achter de man die mijn tas had gestolen.

'Wacht Cole!' Schreeuwde ik. Wat als hij de vlucht miste omdat hij mijn spullen achterna zat?

'Hij heeft mijn hulp nodig.' Zei Alex terwijl hij zijn broer achterna liep.

"Nee Alex stop!" Schreeuwde ik, maar hij was al in de menigte verdwenen."Dit is belachelijk!" Klaagde ik toen ik met mijn voet stampte.

'Is er een probleem, juffrouw? Omdat je hier een scène schopt.'

Ik draaide me om en zag een andere bewaker van de luchthaven naast me staan. Hij had een frons op zijn gezicht en zijn armen over zijn borst gekruist. achter hem staarden veel omstanders.

"Wat?" Vroeg ik om diep adem te halen en probeerde mezelf te kalmeren. Het was niet nodig om mijn woede op hem te richten. hij wist niet wat er gebeurde.

'Wat dacht je ervan dat ik je naar buiten begeleid, juffrouw.' Zei hij zachtjes mijn arm grijpend.

"Nee!" Zei ik toen ik mezelf uit zijn greep rukte. 'Er is een probleem! Iemand heeft gewoon mijn tas gestolen. Is dat niet jouw taak om ervoor te zorgen dat zoiets nooit gebeurt? Omdat de beveiliging van de luchthaven duidelijk verslapt. Mijn twee idiote vrienden hebben geprobeerd hem achterna te jagen. Misschien missen we onze vlucht! "

Tot zover voor het beheersen van mijn woede. Geschokt tot stilte stond de man naast me met zijn mond een beetje open.

'Nou Brad?' Eiste ik een blik op zijn naamplaatje. 'Ga je iets doen?'

Bij het horen van zijn naam kwam Brad in actie. 'Het spijt me, juffrouw. Hoe heet je en hoe zag de man eruit?' Ik heet Jackie Howard en ik heb hem niet goed kunnen zien, maar hij was lang en droeg een blauwe baseballpet. Hij heeft mijn paarse Nike tas. En er zijn waarschijnlijk twee blonde sukkels achter hem aan.'

Brad knikte met zijn hoofd voordat hij op de praatknop op zijn walkietalkie drukte. 'We hebben een probleem in Terminal B. De paarse Nike tas van een jonge dame is gestolen door een lange man met een blauwe pet, en momenteel volgen twee blonde jongens hem.'

Na een paar minuten op de handradio te hebben gepraat, wendde Brad zich weer tot mij. 'Oké, alles is onder controle. We krijgen je tas wel terug, oké?'

Ik zuchtte.'Dat klinkt goed en alles Brad, maar hoe zit het met mijn vlucht?'

'Jackie, maak je geen zorgen, we halen je vrienden en tas hier terug voordat het vliegtuig vertrekt; dat is een belofte. Waarom ga je niet zitten en probeer je te ontspannen.'

Brad verontschuldigde zich om de dief te gaan zoeken en ik probeerde me te ontspannen zoals hij me vertelde. Hoewel mijn lichaam trilde omdat ik zo angstig was, dwong ik mezelf in de harde plastic stoel te zakken. Mijn handpalmen werden zweterig en ik bleef op de klok kijken.

Vijf minuten zijn verstreken.

Dan tien.

Plots wachtte ik al een half uur.