My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 33 Een is Goud Een Is Zilver

"Ik heb honger!" Zei Alex opgewekt , terwijl we in een stoel gleden en hij opende een menu. 

Cole en ik staarden Alex aan zonder te weten hoe ze moesten reageren. We waren allebei nog steeds geschokt door zijn plotselinge verschijning in New York. 

'Alles ziet er zo goed uit', zei hij terwijl hij de bladzijde omsloeg. 

Toen we niet reageerden, keek Alex op naar Cole en ik die tegenover hem zaten. "Wat?" Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 

"Wat doe jij hier?" Vroeg Cole hem. Toen we ons realiseerden dat Alex een taxi probeerde te halen, rende Cole naar hem toe en haalde hem op voordat hij wegrende na een andere taxi.  Toen we klaar waren op weg naar het restaurant, had Alex geklaagd over hoe gek de straten van New York waren. 

We waren allebei zo verbaasd dat hij er zelfs was dat we hem geen vragen hadden gesteld. 

Alex zuchtte alsof hij had gehoopt dat het onderwerp niet ter sprake zou komen.

"Dus?" Vroeg Cole. 

Hij was even stil voordat hij eindelijk reageerde. 'Nadat je me vanaf het vliegveld had gebeld en me de waarheid had verteld over het dronken worden van Jackie op een avond en haar vervolgens naar het feest sleepte, voelde ik me de slechtste persoon ter wereld.' Zei Alex, terwijl hij wegkeek van ons tweeën.

Ik wilde Alex vragen waar hij het over had, maar Cole keek me aan. We waren allebei stil  en wachtten tot hij verder ging. 

'Eerlijk gezegd, toen ik werd gebeld en me realiseerde waar je was, maakte ik me zorgen dat je Jackie niet zou kunnen overtuigen om naar huis te komen, dus besloot ik ook te gaan vliegen en te helpen.' Alex stopte plotseling en draaide zich naar me met een afschuwelijke blik op zijn gezicht. 'Wacht, je komt toch naar huis?' 

Ik knikte mijn hoofd ja en Alex zuchtte opgelucht.

Onze serveerster verscheen en nam onze bestelling op. Nadat ze weg was, reikte Alex over de tafel en pakte mijn handen. 

'Jackie, ik weet dat je waarschijnlijk boos op me bent, maar het spijt me echt hoe ik op het feest tegen je heb gedaan.' 

'Het is ok Alex, ik ben er nu overheen', zei ik tegen hem. Ik wist dat beide jongens aan mijn voeten moesten kruipen, maar ik was het beu boos te zijn op de wereld. Mijn leven zou een stuk gemakkelijker zijn als ik geen constante hoofdpijn had.

"Nee, het is niet oké. Ik was zo van streek dat je met Cole naar het feest ging dat ik mijn woede het beste uit mezelf liet halen. Toen je uit het ziekenhuis verdween, was ik zo in beslag genomen door mijn woede dat ik dat niet deed merkte zelfs op dat je weg was, maar Cole wel, 'zei hij en hij glimlachte naar zijn broer. 

Cole knikte met zijn hoofd en wendde zich tot mij.b'Nathan vroeg naar je, dus ik ging de gang in om je te vinden. Toen ik je niet zag, belde ik je telefoon, maar die bleef naar de voicemail gaan. Ik vroeg de receptioniste bij de receptie of ze je had gezien  en ze vertelde me dat je een taxi had besteld. Ik wist meteen waar je heen ging, dus haastte ik me naar het vliegveld om te proberen je te stoppen. Je vlucht naar New York was al vertrokken, maar er vertrok binnen een uur een andere. Ik stopte niet eens met nadenken, ik had gelijk een kaartje gekocht. " 

De serveerster zette onze drankjes af en ik duwde een rietje uit de papieren wikkel voordat ik het in mijn cola duwde. 

'Ja,' zei Alex terwijl hij stopte om het papier van zijn rietje in het gezicht van zijn broer te blazen.'Toen merkte mama dat jullie allebei vermist werden en werd gek. Ik ben verrast dat ze de politie niet heeft gebeld.' 

'Ze belde me genoeg,' klaagde Cole, 'dat is de enige reden waarom ik je heb gebeld. Toen ik in New York aankwam, had ik tien gemiste oproepen en vier nieuwe voicemails. Ik wilde haar laten weten waar ik was, maar ik wilde haar horen flippen.

'Ik glimlachte en rolde mijn ogen. 'Wat is er dan gebeurd? Hoe ben je hier terechtgekomen?' Vroeg ik Alex.

'Ik wilde Cole achterna gaan, maar mama wilde niet voor me betalen of me zelfs niet laten gaan. Ik vertelde Danny hoe overstuur ik was en mopperde de rest van de dag in de kamer. Nadat iedereen naar bed was gegaan, Danny  kwam en klopte op mijn deur. Hij zei niets, maar hij overhandigde me zijn voucher voor de vliegtuigtickets. Dus sloop ik naar buiten en reed mijn fiets helemaal de stad in. ' 

'Heeft hij je zijn bon gegeven?' Vroeg ik geschokt. 

'Ja, maar ik betaal hem terug. Dat beloof ik.' 

De tijd om alles op te nemen wat er was gezegd.  Alex reed zijn fiets helemaal naar het vliegveld en was ongehoorzaam aan zijn moeder om me te komen halen? Danny gaf zijn verjaardagscadeau op en Cole betaalde hier een kaartje? Ik had het moeilijk om te begrijpen waarom ze al die moeite hebben gedaan. 

'Oranje kip?' Zei onze serveerster me plotseling uit mijn gedachten wakker.  

"Oh hier", zei ik tegen haar. Ze zette het dampende bord voor me neer en ik ademde diep in en nam de heerlijke geur in me op. 

"Kung pao beef?" Zei ze vervolgens. Alex stak zijn hand op en de serveerster legde mijn tweede favoriete gerecht op zijn placemat. 

"En de ananasgarnalen."  Zei ze dat ze het laatste bord aan Cole gaf. "Nog iets anders?" 

'Mag ik een vork?' Vroeg Alex schaapachtig. 

'Natuurlijk.' De serveerster glimlachte voordat ze verdween om er een te gaan halen.

'Dit is een Chinees restaurant,' zei ik, terwijl ik wat stokjes pakte. 'Je zou deze moeten gebruiken.'

'Ik weet het,' zei Alex, terwijl hij zijn vork in het vlees stak toen de serveerster terugkwam, 'maar ik kan ze niet gebruiken om mijn leven te redden.'

'Je doet het zo', zei ik, terwijl ik de mijne in mijn hand hield voordat ik een klein stukje kip oppakte en hem naar hem sloeg. 

'Kom op,' mopperde hij terwijl hij het vreemde stuk vlees van zijn bord duwde.

"Mijn zus en ik lopen hier elke vrijdag na school. Ik heb veel geoefend", zei ik voordat ik een hap van de warme, pittige kip nam. Ik sloot mijn ogen en zuchtte van verrukking. Het was lang geleden dat ik hier had gegeten, te lang. 

'Probeer het maar,' zei Cole terwijl hij de derde en ongebruikte set stokken naar zijn broer duwde. 'Zo moeilijk is het echt niet.'

Voor de rest van het diner lachten Cole en ik terwijl we toekeken hoe Alex probeerde zijn eten op te eten.  Toen we klaar waren, liet de serveerster de rekening vallen en overhandigde ons elk een geluk koekje. 

'Oh, ik hou van deze dingen', zei Alex opgewonden, terwijl hij de zijne uit elkaar scheurde om bij het kleine stukje papier te komen. 

'Ik denk dat ze dom zijn,' zei Cole, maar opende ook de zijne. 'Iemand zal je uitnodigen voor een karaokefeest,' zei Alex, terwijl hij zijn verhaal voorlas.'Wat?' 

"Zie je!" Zei Cole hoofdschuddend. 'Stom.' 

'Nou, wat zegt de jouwe?'  Vroeg Alex aan zijn broer. 

'Je zult bewondering krijgen voor je peren', zei hij terwijl hij het voorlas. 'Bedoel je leeftijdsgenoten?' Vroeg ik.

Nee, er staan ​​eigenlijk peren in. Dat moet een typfout zijn,' zei Cole en hij kreukelde het op zijn lege bord. 

Ik lachte toen ik mijn koekje brak.  Hopelijk krijg ik iets grappigs. Voorzichtig vouwde ik het papiertje open.

Terwijl mijn ogen over de kleine zwarte woorden gleden, begon mijn hart wild in mijn borst te kloppen.

De ene is zilver en de andere is goud ...

*********