My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 12 Steen, Papier, Schaar

Ik gooide mijn rugzak op en sloeg mijn kluisje dicht. Maandagen zijn altijd slecht, maar vandaag was het verschrikkelijk. Ik was nog steeds moe van de dingen die er waren gebeurt in het weekend en ik kreeg een stortvloed aan geschiedenis huiswerk.

Ik huiverde in het felle licht toen ik de school uit stapte en naar de auto liep. Naar huis rijden van school was ook nooit leuk. Normaal gesproken waren het alleen Danny, ik en meneer Ik heb een permanente kont Lee. Cole, Isaac en Alex bleven altijd achter om te sporten of om gewichten op te heffen en Nathan was zo lang mogelijk in de Art Room. Toen ik vandaag in de auto klom, vertrok Danny zonder Lee.

'Hé,' zei ik tegen Danny die met zijn hoofd knikte om me te erkennen, 'waar is Lee?' 

'Heeft een gesprek na school,' zei hij terwijl hij de radio aanzette. Danny is altijd stil om me heen geweest. Ik weet niet of hij me niet mag of dat hij gewoon heel verlegen is.

'O, wat heeft hij gedaan?' Vroeg ik hem om een ​​gesprek uit te lokken. Danny haalde alleen zijn schouders op. Ik staarde hem even aan en bestudeerde zijn gezicht. Hij had alle mooie Walter gelaatstrekken, maar op een meer ruige manier met nekvel zijn gezicht. Hij zag er net zo goed uit als Cole, maar het was subtiel iets dat ik moest bestuderen om op te merken.  Hij had een stille, zachtere schoonheid. 

De truck maakte een bocht naar links en doopte in een kuil en ik schoot omhoog in mijn stoel en stootte mijn hoofd op het dak van de cabine. "Verdomme!" Zei ik terwijl ik over mijn hoofd wreef.

'Waar gaan we heen?' Normaal gesproken gingen we op weg naar huis de parkeerplaats van de school rechtsaf om terug naar het weiland te gaan. 

'De stad in,' zei Danny het volume hoger zodat ik het nauwelijks kon horen.

"Voor?" Schreeuwde ik over de muziek. Ik probeerde niet irritant te zijn, maar Danny hielp niet zoveel.

'Dingen,'antwoordde hij. Nu was ik gewoon geïrriteerd, hij hoefde geen slimmerik te zijn. Was het echt zo moeilijk om een ​​simpele vraag te beantwoorden? Ik zette de muziek zachter en keek hem aan. 'Kijk, je hoeft me niet aardig te vinden, maar kun je in ieder geval proberen aardig te zijn?' zei ik tegen hem. Hij keek me snel aan voordat hij weer de weg opging. 

'Denk je dat ik je niet mag?' Vroeg hij. Het was de langste zin die hij tot nu toe tegen me heeft gezegd."Nou, het is niet alsof je overdreven vriendelijk bent,"mopperde ik. Danny zuchtte en streek net als Cole met een hand door zijn haar. 

'Sorry Jackie. Ik wilde niet zo onvriendelijk overkomen, ik vind het gewoon moeilijk om met mensen te praten die ik niet ken', zei hij. 

"Ja ik ook", zei ik tegen hem.

Danny glimlachte en schudde zijn hoofd.'Nee, dat is niet waar, je hebt met iedereen gesproken die je tot nu toe hebt ontmoet.' 

'Nou, ik heb eigenlijk geen keus. Ik ken hier niemand', zei ik zacht. 

'Ik denk dat je gelijk hebt', zei hij terug. We zaten een tijdje in stilte en ik staarde uit het raam en dacht aan thuis.

'Van nu af aan zal ik zeker proberen om met je te praten,' zei Danny terwijl hij naar me glimlachte. 

"Bedankt."  Ik glimlachte terug.'Dus waarom gaan we weer naar de stad?'

'Ik moet gewoon wat boodschappen halen in de winkel. Zack dacht dat het leuk zou zijn om in Kool-Aid te baden { is een limonade maar dan poeder vorm}, dus we hebben allemaal geen suiker meer. Mijn moeder heeft vanavond ook spullen nodig voor het avondeten,' zei Danny. 

'Zie je, was dat zo moeilijk?' vroeg ik hem plagend.

"Oh hou op," zei hij plagend terug, "onthoud dat één woord goed is"